To MANCODE συμπληρώνει 10 χρόνια και στο πλαίσιο αυτό θα παρουσιάζουμε κάθε εβδομάδα ένα αφιέρωμα που αντανακλά το DNA του MANCODE Society: Γυναίκες, άνδρες, αυτοκίνητα, μηχανές, προορισμοί, βιβλία, ταινίες, spirits, wines & cigars.

Αυτή την εβδομάδα, σειρά έχουν οι 10 ταινίες που επιλέξαμε.

La Piscine

Καταπιεσμένη σεξουαλική ένταση, ερωτικά τρίγωνα, ανταγωνισμός μεταξύ ανδρών, γυναικεία ζήλια, θάνατος και τελικά λύτρωση. Αυτό είναι το “La Piscine”. Μια ερωτική δραματική ταινία σε μια νωχελική ατμόσφαιρα στη Γαλλική Ριβιέρα των ‘60ς. Στην υπόθεση, ένα νεαρό ζευγάρι (Alain Delon & Romy Schneider) κάνει διακοπές στο σπίτι ενός φίλου τους στο St. Tropez, όταν ξαφνικά τους επισκέπτονται ο πρώην εραστής της ηρωίδας μαζί με την έφηβη κόρη του. Γρήγορα οι δύο άνδρες έρχονται σε αντιπαράθεση. Ο νεαρός, όμορφος και σχεδόν αναρχικός νυν εραστής (Alain Delon) απέναντι στον μεγαλύτερο, πιο έμπειρο και πρώην (Maurice Ronet), χωρίς κανείς από τους δύο να στέκεται ικανός να τιθασεύσει τα αρχέγονα αισθήματα που ξυπνούν μέσα τους. Καταλύτης στην εξέλιξη της πλοκής στέκεται η νεαρή κόρη του δεύτερου (Jane Birkin), οδηγώντας τους δύο πρωταγωνιστές στην έκρηξη.

Το σκηνικό της Κυανής Ακτής, η Maserati Ghibli που οδηγεί ο Alain Delon, η μουσική του Michel Legrand και τα κοστούμια του maitre Andre Courreges, προσδίδουν πινελιές καλαισθησίας στην ήδη πολύ καλή υπόθεση.

La Grande Bellezza

Διανύοντας την 7η δεκαετία της ζωής του, ο Jep Gamberdella (Toni Servillo), ένας bon vivant δημοσιογράφος και επιτυχημένος συγγραφέας ενός και μοναδικού μυθιστορήματος, με τη συνείδησή του να τον βαραίνει, αποφασίζει να ξεκινήσει ένα υπαρξιακό ταξίδι που ξεκινά από τον ίδιο του τον εαυτό, περνά από τους ανθρώπους που έχει δίπλα του αλλά και την πόλη της Ρώμης. Και είναι η πόλη αυτή που του προσφέρει τόσο απλόχερα την “τέλεια ομορφιά” που ο πρωταγωνιστής δηλώνει πως μάταια αναζητεί σε όλη τη ζωή του. Στοιχειωμένος από τις αναμνήσεις του, ο πρωταγωνιστής περιδιαβαίνει ανάμεσα στα μνημεία της πόλης. Κάθε άνθρωπος που συναντά, και μια ξεχωριστή ιστορία. Κάθε ιστορία και μια ρωγμή. Και εκεί μέσα, κάτω από την επιφάνεια, στον φόβο, στο συναίσθημα και την ευθραυστότητα των ανθρώπων, ο Gamberdella αναζητά την τέλεια ομορφιά.

Οι αντιφάσεις της ανθρώπινης φύσης αποδίδονται με σχεδόν φελινική μαεστρία από τον Sorrentino. Ένας ήρωας με βαθιά συναισθήματα, που ενώ ο εσωτερικός του κόσμος είναι πλούσιος, εκείνος χορεύει μέσα σε ρηχά πάρτι. Όμως εκτός από τις εσωτερικές αντιφάσεις του ανθρώπου, η ταινία τοποθετεί και τις ομορφιές της Ρώμης στο σωστό τους πλαίσιο, αφού ναι μεν το Κολοσσαίο είναι ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα του κόσμου, αλλά είναι επίσης και ο τόπος όπου κάποιοι διασκέδαζαν την ώρα που μερικοί άλλοι πέθαιναν στην αρένα του.

La Dolce Vita

Στη “Dolce Vita” παρακολουθούμε από κοντά επτά ημέρες (και νύχτες) από τη ζωή του Marcello Rubini (Marcello Mastroianni), ενός γνωστού Ιταλού δημοσιογράφου μιας σκανδαλοθηρικής εφημερίδας, στη μεταπολεμική Ρώμη της δεκαετίας του ’50. Ο Marcello επιδίδεται στην κάλυψη κοινωνικών θεμάτων, παρακολουθώντας από κοντά κινηματογραφικούς αστέρες και καταγράφοντας τα σκάνδαλα επώνυμων συμπολιτών του, κάνοντας παράλληλα μια ξέφρενη ζωή και αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Το αριστούργημα του Fellini αντανακλά στην ουσία ολόκληρη την Ιταλία της δεκαετίας του ‘50 και τα ήθη της, τα οποία αναβιώνουν αριστοτεχνικά στη μεγάλη οθόνη μέσα από μια σειρά από συμβολισμούς, την αισθητική του σκηνοθέτη και την καθοριστική ερμηνεία του Marcello. Μια δεκαετία γεμάτη από επιτηδευμένη ελαφρότητα, παρακμή, αφελή επιθυμία για τη ζωή, ρηχή κατηγοριοποίηση των ανθρώπων ανάλογα με την εξωτερική τους εμφάνιση και έναν φαινομενικό ρομαντισμό που μπορεί να κρύβεται σε μια βραδινή βόλτα με το αυτοκίνητο. Όλοι αναζητούν μια εικόνα να τους παραμυθιάσει. Στοιχεία τα οποία ο Fellini δεν χρειάστηκε να εφεύρει, απλώς να τα ανακαλέσει στη μνήμη του. Πέρα από τη διαχρονική αξία της, η ταινία κατάφερε να καθιερώσει τη φράση «Dolce Vita», η οποία έγινε συνώνυμο παγκοσμίως με την έντονη νυχτερινή και ανέμελη ζωή.

A Single Man

Στην Αμερική του 1962, ένα μήνα μετά την Κρίση της Κούβας, συναντάμε έναν Βρετανό μεσήλικα (Colin Firth) που εργάζεται ως καθηγητής αγγλικών σε αμερικανικό κολλέγιο του Los Angeles. O πρωταγωνιστής όμως, παρότι παραμένει ένας γοητευτικός και ευγενικός κύριος στις κοινωνικές του επαφές, έχει καταρρεύσει συναισθηματικά από την απώλεια του συντρόφου του, ο οποίος έφυγε από τη ζωή ξαφνικά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Πάσχοντας από κατάθλιψη και με αυτοκτονικές τάσεις, ζει στο παρελθόν και προσπαθεί να βρει μάταια -εκ πρώτης όψεως- νόημα στη ζωή του, με μόνη συντροφιά την καλή του φίλη Charley (Julianne Moore) που βρίσκεται στην ίδια ψυχολογική κατάσταση. Σύντομα, θα γνωρίσει ανθρώπους που θα του υπενθυμίσουν τις απλές χαρές της ζωής, σε μια προσπάθεια να αναγεννηθεί.

Αναφερόμενο σε ένα διαχρονικό ζήτημα, το φιλμ παρουσιάζει τις απαγορευμένες αγάπες, την αξία της συντροφικότητας και τον φόβο της μοναξιάς που μας κυριεύει, να είμαστε δηλαδή μόνοι όταν ο θάνατος θα μας χτυπήσει την πόρτα. Δημιουργός του είναι ο πολυτάλαντος σχεδιαστής Tom Ford που στην πρώτη του απόπειρα στη μεγάλη οθόνη μας προσφέρει ένα αισθητικό αριστούργημα. Χρησιμοποιώντας μια χρωματική παλέτα που βασίζεται στα εκάστοτε συναισθήματα του κεντρικού ήρωα, αποκαλύπτονται με μουντά χρώματα η καταθλιπτική του καθημερινότητα και με φωτεινά η μετέπειτα εξιλέωσή του. Οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών έρχονται και προσυπογράφουν το ήδη άρτιο κινηματογραφικά και φωτογραφικά αποτέλεσμα.

Plein Soleil

Το ειδυλλιακό σκηνικό της Ιταλίας κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο, η παστέλ φωτογραφία, το ήσυχων τόνων soundtrack του Nino Rota, είναι τρία στοιχεία που ντύνουν υπέροχα το ανατριχιαστικό σενάριο του “Ταλαντούχου Κύριου Ρίπλεϊ” της Patricia Highsmith, και την αριστοτεχνική και γεμάτη σασπένς απόδοσή του από τον σκηνοθέτη René Clément . Σε ένα τρίγωνο παθών και απωθημένων, ο φτωχός και πανέξυπνος καιροσκόπος Tom Ripley (Alain Delon), έχει έρθει από το Σαν Φρανσίσκο στην Ιταλία για να πείσει τον Philippe να γυρίσει στο σπίτι, κατ’ εντολήν του πατέρα του. Ο Philippe ( Maurice Ronet) δεν έχει καμιά τέτοια πρόθεση και χρησιμοποιεί τον Tom ως φίλο στις κραιπάλες του αλλά και για να ξεσπά πάνω του όταν το επιθυμεί, υποτιμώντας τον. Ο Tom όμως γοητεύεται από την παρουσία του Philippe -θέλοντας σε πολλές περιπτώσεις να γίνει ίδιος με αυτόν- αλλά και από την σύντροφο του, τη Marge. Η συνεχής ταπείνωσή του όμως από τον Philippe θα τον οδηγήσει σε ένα έγκλημα που θα τον “απελευθερώσει”. Αν και για ένα διάστημα, δείχνει να απολαμβάνει τη φαινομενική ελευθερία του, γρήγορα θα αναγκαστεί να πληρώσει το τίμημα.

Πέρα από την εξαιρετική φωτογραφία του φιλμ, η Νέμεσις είναι αυτή που προσφέρει στην ταινία την κλασική της αξία και τη διαχρονικότητά της. Όπως και στη χιτσκοκική παρανομία, από τη μία γοητεύεσαι από τον εγκληματία και ζητάς τη διαφυγή του, από την άλλη αποζητάς τη σκληρή καταδίκη του.

The Big Lebowski

Έτος 1991. Ο Jeffrey “The Dude” Lebowski, ένας μεσήλικας ρέμπελος με αδυναμία στην κάνναβη και στο μπόουλινγκ, δέχεται επίθεση στο σπίτι του. Οι τύποι αυτοί όμως απαιτούν χρήματα από έναν συνονόματό του, τον πλούσιο Jeffrey Lebowski (“Big Lebowski”). Συνειδητοποιώντας ότι έχουν τον λάθος άνθρωπο, φεύγουν. Όμως, στην έξοδο, ένας από αυτούς ουρεί στο χαλί του Dude. Τότε ο Jeff Lebowski επιδιώκει αποζημίωση για το κατεστραμμένο χαλί του και στρατολογεί τους φίλους του για να τον βοηθήσουν. Κι έτσι αρχίζει μια σουρεαλιστική ιστορία. Σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή των αδελφών Cohen, η ταινία όταν κυκλοφόρησε, είχε ελάχιστες εισπράξεις και έλαβε ανάμεικτες κριτικές. Με το πέρασμα των χρόνων όμως, η αξία της αναγνωρίστηκε και σήμερα αποτελεί αντικείμενο λατρείας που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε ξανά και ξανά.

Il Gattopardo

“Εμείς είμαστε λεοπαρδάλεις, λιοντάρια. Εκείνοι που θα πάρουν τη θέση μας είναι τσακάλια, ύαινες”. Βασισμένο στο πολιτικό μυθιστόρημα του Giuseppe Tomasi Di Lampedusa, αφηγείται την ιστορία του Πρίγκιπα της Σαλίνα και του θερμοκέφαλου ανιψιού του Tancredi που φεύγει για να πολεμήσει μαζί με τον Garibaldi. Σε ένα σημείο τομής, όπου οι μοίρες των ανθρώπων δεν καθορίζονται πλέον από την κοινωνική τους θέση, οι τίτλοι ευγενείας παύουν να έχουν τη βαρύτητα του παρελθόντος. Υπό αυτό το πρίσμα, ο ανιψιός του ερωτεύεται μια πολύ πλούσια χωριατοπούλα. Ανήμπορος να αλλάξει τα πράγματα, αποδέχεται τη νέα κατάσταση και παντρεύει τον ανιψιό του με την κόρη του πλούσιου εμπόρου. Ο νεαρός ανιψιός όμως όταν θα δει την ευκαιρία που του παρουσιάζεται, θα μεταμορφωθεί από επαναστάτης σε σύμβολο της νέας τάξης πραγμάτων.

Με τον Burt Lancaster, τον Alain Delon και την Claudia Cardinale στο πλούσιο cast του και υπό την εκπληκτική μουσική του Nino Rota, ο μεγάλος σκηνοθέτης Visconti, απεικονίζει σ’ αυτό το μεγάλο – αλλά όχι κουραστικό- σε διάρκεια φιλμ την πτώση της αριστοκρατίας και την άνοδο της αστικής τάξης ,αναλύοντας τις διαδικασίες με λεπτό και οξυδερκή τρόπο. Εντυπωσιακά κοστούμια και σκηνικά μας μεταφέρουν έντεχνα το κλίμα της εποχής, σε μια ταινία που ο Ingmar Bergman παραδέχτηκε αργότερα ότι είναι η μόνη που ζήλεψε πραγματικά!

Shame

Νέα Υόρκη. Ο Brandon (Michael Fassbender) είναι ένας νέος, πετυχημένος και γοητευτικός 30αρης που μοιάζει να τα ΄χει όλα. Πίσω όμως από αυτό το προσωπείο, κρύβεται μια ψυχαναγκαστική -οδυνηρή σε πολλές περιπτώσεις- συνήθεια, η οποία τον κρατά δέσμιο, τον οδηγεί σταδιακά στην απομόνωση και τη μοναξιά, εντείνοντας με αυτό τον τρόπο το ψυχικό κενό και τον εθισμό του: Το σεξ. Ακροβατώντας ανάμεσα στη λογική και την τρέλα, από τη μία γοητεύει με το βλέμμα και την εμφάνισή του αλλά κάτω από αυτό κρύβει τη θλίψη, την απόγνωση και την ανάγκη για ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Το Shame πρόκειται για ένα σύγχρονο δράμα για τη μοναξιά, την εσωστρέφεια και την έλλειψη ουσιαστικών σχέσεων σε μια μεγάλη μητρόπολη του κόσμου. Αλλά πέρα απ’ αυτό, αποτελεί μια σπουδή στις ανθρώπινες επιθυμίες και στα τέρατα που κρύβει ο καθένας μέσα του.

Adieu L’ Ami

Μετά τον Πόλεμο της Αλγερίας, δύο λεγεωνάριοι φτάνουν στη Μασσαλία για ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους. Ο Dino Barran (Alain Delon), γιατρός της Λεγεώνας των Ξένων, θα πεισθεί να βοηθήσει μια μυστηριώδη γυναίκα, την Isabelle (Olga Georges-Picot), στη διάρρηξη του χρηματοκιβωτίου της εταιρείας όπου εργάζεται. Όταν τελικά θα πάει να διαρρήξει το χρηματοκιβώτιο, θα βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με έναν άλλο λεγεωνάριο και πρώην συμμαχητή του, τον Franz Propp (Charles Bronson). Κλειδωμένοι στο υπόγειο ανοίγουν τελικά το χρηματοκιβώτιο, αλλά ανακαλύπτουν ότι τους έχουν εξαπατήσει και τους έχουν στήσει ενέδρα.

Σε ένα σενάριο γεμάτο ανατροπές, αγωνία και μπόλικες σκηνές δράσεις όπου οι πρωταγωνιστές φλερτάρουν με το να ταυτιστούν αντιήρωες, το φιλμ δεν πρόκειται παρά για έναν παλαιάς κοπής ύμνο στην ανδρική φιλία. Χαρακτηριστική σκηνή τα δύο “yeah” του φινάλε, μας φανερώνουν ότι η σχέση τους, δεν τρόμαξε ποτέ, δεν πληγώθηκε ποτέ από τον χρόνο και από τις διαφορετικές πορείες που επέλεξαν στη ζωή τους αλλά έμενε πάντα ζωντανή μέσα τους. Μια ταινία που αξίζει να δει κάθε άνδρας.

The Gentlemen

Το βρετανικό γκανγκστερικό στοιχείο με τις γενναίες δόσεις χιούμορ, είναι ένα είδος που επανέφερε ο Guy Ritchie στην κινηματογραφική σκηνή στα πρώτα βήματα της καριέρας του, με ταινίες όπως τις Δύο Καπνισμένες Κάνες και το Snatch. Και η τελευταία του δημιουργία, το The Gentlemen, έρχεται και πατά πάνω σ’ αυτό. Σπουδαίο καστ, συνεχείς εναλλαγές στην πλοκή, έξυπνο -πολλές φορές και μαύρο- χιούμορ, ρεαλισμός και happy end. Η ιστορία ακολουθεί έναν Αμερικάνο έμπορο ναρκωτικών, τον Mickey Pearson (Matthew McConaughey) ο οποίος έχει χτίσει μια αυτοκρατορία μαριχουάνας στο Λονδίνο, και πλέον θέλει να παραδώσει τα ηνία και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Το γεγονός αυτό, πυροδοτεί μια σειρά από συνομωσίες, σχέδια και απόπειρες από όλους εκείνους που επιζητούσαν διακαώς την θέση του και το βλέπουν τώρα ως μια μεγάλη ευκαιρία, για να αρπάξουν την περιουσία του.

Μέσα από τους χαρακτήρες του, ο σκηνοθέτης δεν διστάζει να πετάξει τις μπηχτές του για την κοινωνική διαστρωμάτωση, τις μειονότητες και τις διαφορετικές προφορές των πολιτών της Βρετανίας αλλά και να στηλιτεύσει σαρκαστικά την πολιτική ορθότητα, δίχως όμως να χάνεται ούτε μια στιγμή το ενδιαφέρον του θεατή για την ίδια την πλοκή.