του Απόστολου Κοτσάμπαση

Πρόσφατα έληξε η κατάληψη χώρου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, η οποία διήρκεσε για… 34 χρόνια. Δεν είναι του παρόντος σημειώματος να εξετάσουμε το γιατί και το πως. Θα σταθούμε σε ένα σημείο το οποίο φαίνεται να περνά απαρατήρητο καθώς επικαλύπτεται από την πολιτική διάσταση του θέματος. Αυτό δεν είναι άλλο από την αισθητική. Η εικόνα του χώρου της κατάληψης, η οποία αποκαλύφθηκε από βίντεο και φωτογραφίες, ήταν, χωρίς υπερβολή, σοκαριστική και παράλληλα απογοητευτική. Ένας χώρος ασχήμιας, μιζέριας, βρωμιάς και παρακμής με όλα τα σχετικά επίθετα να μην αρκούν για να τον περιγράψουν ικανοποιητικά. Το γεγονός αυτό δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, είναι αντικειμενικό και αποδομεί την όποια προσπάθεια «δικαιολόγησης» της ενέργειας της κατάληψης.

Για 34 χρόνια οι «ένοικοι» του χώρου δεν στάθηκαν ικανοί να βάλουν από 5 ευρώ ο καθένας και να τον επιπλώσουν, έστω από την… ΙΚΕΑ. Να έχουν ένα στοιχειωδώς αποδεκτό περιβάλλον «ανταλλαγής ιδεών». Όλα αυτά τα χρόνια, ο παρακμιακός-αντιαισθητικός αυτός χώρος μαζί με αντίστοιχους σε άλλα ΑΕΙ, απεικονίζει εμφατικά τα υπαρξιακά αδιέξοδα και την έλλειψη παιδείας κάποιων, οι οποίοι θεωρούν ότι έχουν όλες τις απαντήσεις στα κοινωνικά ζητήματα. Όμως τα ιδεολογικά “εργαλεία” τα οποία χρησιμοποιούν είναι σκουριασμένα, μιας και προέρχονται από τα μέσα του 19^ου αιώνα. Και το χειρότερο γι’ αυτούς; Η ιστορία έχει, εδώ και δεκαετίες, αποφανθεί για όλα αυτά και τους έχει προ πολλού προσπεράσει.