του Χρήστου Ζαμπούνη

Κατά την διάρκεια του πρώτου αυστηρού lockdown ένα από τα πιο σουρεαλιστικά ερωτήματα που εδύνατο κανείς να θέσει στον συνομιλητή του ήταν το «πού είσαι;». Του εφιαλτικού περιορισμού τερματισθέντος το ίδιο ερώτημα θεωρείται από τους αμύντορες των καλών τρόπων, αδιακρισία.

Πλην εξαιρέσεων, ελάχιστοι έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν την γεωτοποθεσία μας. Και τούτον μόνον υπό προϋποθέσεις, π.χ. εάν έχουμε αργήσει σε επαγγελματική συνάντηση και δεν έχουμε ειδοποιήσει ή εάν η οικογένειά μας είναι καθισμένη γύρω από το τραπέζι και εμείς έχουμε αργήσει.

To καλό με την εξέλιξη της τεχνολογίας έγκειται στο ότι αποκτήσαμε αίφνης την δυνατότητα να επικοινωνούμε με όποιον θέλουμε, όποτε θέλουμε, όπου θέλουμε. Το κακό με την εξέλιξη της τεχνολογίας είναι ότι οποιοσδήποτε μπορεί να μας βρει οπουδήποτε, οποτεδήποτε. Όπερ έδει δείξαι. Μία ενδεδειγμένη απάντησις σε κάθε αδιάκριτο είναι το «καθ’ οδόν», και εάν δεν αντιληφθεί το υπονοούμενο έχουμε αρκετές επιλογές: «Καθ’ οδόν προς την ευτυχία, ψυχική ανάταση, πνευματική ολοκλήρωση» κ.ο.κ. Εάν επιμείνει, τότε έχουμε το δικαίωμα να μην απαντήσουμε, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις, και αλλάζοντας θέμα.

(Προδημοσίευσις από το βιβλίο «Διαδικτυακό Savoir Vivre»)