του Χρήστου Ζαμπούνη

Όταν ο Alain Resnais ερωτηθείς για την επιλογή του τίτλου «Ο θείος μου από την Αμερική», απήντησε: «Είναι αυτό που περιμένουμε λίγο από την ζωή (…) ότι αύριο όλα θα κανονιστούν διότι θα φθάσει ο θείος μου από την Αμερική, θα είναι δισεκατομμυριούχος, δεν θα χρειάζεται να ανησυχώ και όλα μου τα προβλήματα θα λυθούν».

Τώρα που το «Survivor» και τα άλλα δημοφιλή προγράμματα της ελληνικής τηλοψίας ολοκληρώθηκαν, ο σύγχρονος θεατής αναζητά ασμένως προγράμματα για την ψυχαγωγία του και, γιατί όχι για πνευματική τροφή. Η ταινία του δημιουργού του αριστουργήματος «Hiroshima mon amour» ανήκει, προφανώς, στην δεύτερη κατηγορία. Είναι, ίσως, μία από τις πιο εγκεφαλικές ταινίες στην ιστορία του Κινηματογράφου, υπό την έννοια ότι μας κάνει να σκεφτούμε για μία σειρά από θέματα που ίσως να μην είχαμε, έως τώρα, σκεφτεί, αλλά επιπλέον, μέσω των παρουσιάσεων του φημισμένου καθηγητή Henri Laborit, μας κάνει συμμετόχους των νέων θεωριών για την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αίφνης, οι τρεις πρωταγωνιστές, ο Gerard Depardieu, η Nicole Garcia και ο Roger Pierre ομοιάζουν με πειραματόζωα, που άλλοτε υπακούουν και άλλοτε αντιδρούν στις καθεστηκυΐες συμβάσεις.

Η έννοια της αναστολής (inhibition) κυριαρχεί σε ικανό τμήμα της ταινίας, δίνοντάς μας το έναυσμα να προβληματισθούμε στο τι έχουμε αναστείλει και εμείς κατά την διάρκεια της πανδημίας και τι ψυχοσωματικές επιπτώσεις τούτο είχε στον οργανισμό μας. Η Επιστρεπτέα Προκαταβολή και τα επιδόματα της κυβερνήσεως φαίνεται να είναι ο δικός μας «Oncle d’ Amerique», ένα ζωτικό ψεύδος που μας κρατά ακόμα στην ζωή.