του sir Taki Theodoracopulos

Gstaad- Μετά από εξίμιση μήνες χωριστά, δεν είχα κανένα θέμα να αναγνωρίσω τη γυναίκα μου. Βγήκε στον δρόμο να με χαιρετήσει καθώς ο Charlie, ο “κερατούκλης” οδηγός μου, με γύριζε σπίτι μετά από μια πολύωρη πτήση από τη Νέα Υόρκη. Προσποιήθηκα ότι δεν τη γνώρισα και αγκάλιασα την υπηρέτρια αντ’ αυτής, κάτι που δεν δούλεψε όμως. Τους ρώτησα ποια ήταν η γυναίκα που προσπάθησε να με φιλήσει. Μια συμβουλή προς όλους εσάς τους νέους και άπειρους ερωτύλους: οι γυναίκες μπορεί να συγχωρήσουν τα πάντα αρκεί να κρατάτε χαμηλό προφίλ και να τις κάνετε να γελούν.

Είχα πάντα πρόβλημα με τις γυναίκες καθ’ όλη τη διάρκεια της μεγάλης ζωής μου. Και αυτό επειδή μου αρέσουν τόσο πολύ που δεν μπορώ να κρατήσω κοντά τα χέρια μου. Και με αυτό δεν εννοώ κάποιο ανήθικο άγγιγμα. Ποτέ δεν το έκανα, μόνο όταν αυτές με καλούσαν. Και οι προσκλήσεις ήταν άφθονες όσο ήμουν μικρός, ακόμη κι όταν μεγάλωσα. Για κάποιον περίεργο λόγο, είναι σχεδόν σπάνιες αυτή τη στιγμή, εξαιτίας της πανδημίας ή τουλάχιστον έτσι μου λένε αυτοί που μου χρωστούν χρήματα.

Δεν πειράζει. Και με αφορμή την πρόσφατη αποτυχία με την Peyton – το πραγματικό όνομα της κυρίας που ονόμασα Peggy, σε ένα κείμενο σ’ αυτή τη στήλη πριν από λίγο καιρό, εξαιτίας του ζηλιάρη και πολύ μεγαλύτερου συζύγου της- ποτέ δεν θεώρησα ότι η ανδρική μονογαμία ενισχύει με κάποιον τρόπο τον γάμο. Η γυναικεία μονογαμία έχει κρατήσει πολλούς γάμους υγιείς και ευτυχισμένους, τουλάχιστον στην πολιτισμένη Ευρώπη. Η Αμερική τα κάνει όλα με τον αντίθετο και λανθασμένο τρόπο, συμπεριλαμβανομένου και της μονογαμίας. Το ψέμα, υποθέτω, είναι χρήσιμο εάν κάποιος θέλει να ζήσει ήρεμα, κάτι το οποίο όμως δεν είναι και ακριβώς ψέμα παρά μια απόκρυψη των γεγονότων. Σαράντα εννιά χρόνια πριν, όταν η Αλεξάνδρα και εγώ ξεκινήσαμε να μένουμε μαζί, με κατηγόρησε ότι την απατούσα. Της ορκίστηκα ότι ήταν μια αυστηρά πλατωνική σχέση και ότι αν δεν ήταν, ας με σκότωνε ο θεός. Όπως είπα, έπεσα με δύναμη πάνω στο παρκέ πάτωμα για να της το ορκιστώ. Και έπεσε και αυτή, όχι γι’ αυτόν τον λόγο αλλά επειδή γελούσε. Όλα κύλησαν ομαλά από τότε. Στην πραγματικότητα, η σύζυγός μου κατάλαβε νωρίς ότι το να απαιτείς την αλήθεια όσον αφορά τη συζυγική πίστη οδηγεί σε έναν τοξικό γάμο, τουλάχιστον όταν έχει να κάνει με έναν γυναικά. Το αποτέλεσμα είναι ότι εδώ και 49 χρόνια είμαστε πολύ ευτυχισμένοι. (Εντάξει, η Αλεξάνδρα μου πέταξε κάποιες φορές κάτι σταχτοδοχεία, χωρίς όμως ποτέ να με πετύχει στο κεφάλι).

Η ειλικρίνεια στις μέρες μας συχνά χρησιμοποιείται ως status symbol. Το να παραδεχτείς μια παράλληλη σχέση, ωστόσο, είναι για τους κακούς ανθρώπους απ’ ό,τι καταλαβαίνω. Οι παραδοχές πληγώνουν τους ανθρώπους, και μόνο αυτοί που μοιάζουν με τον Jeff Bezos και χρειάζεται να διαφημιστούν, το παραδέχονται από ‘δω και από’ κει. Κάποτε εάν ένας άνδρας έλεγε σε μια ερωμένη ή τη γυναίκα του τι έκανε με την άλλη γυναίκα, ήταν κάτι πολύ σκληρό. Σήμερα μεταφράζεται ως ειλικρίνεια. Η ανακάλυψη, η απόκρυψη πληροφοριών δηλαδή, ακόμη και η κατασκευή γεγονότων, καθιστούν πιο εύκολο το αντικείμενο της απάτης.

Κάτι που με φέρνει στον Matt Hancock. Αισθάνομαι άσχημα για την γυναίκα του, που στάθηκε δίπλα του με τιμιότητα και ευγένεια. (Κάποτε ήταν παρτενέρ μου σε χορούς μια θεία της από την οικογένεια Hoyer–Miller). Ο καημένος είναι θύμα της τεχνολογίας. Όταν εγώ ήμουν νέος, οι μόνες κάμερες έξω ανήκαν σε ηθοποιούς του Hollywood ή σε paparazzi, και όλοι ήξεραν το πώς να καλυφθούν. Αλλά αυτός άφησε τη γυναίκα και τα παιδιά του με απαίσιο τρόπο, κάτι απαράδεκτο που τον κάνει κακό στο “βιβλίο” μου. Τα υπόλοιπα είναι βλακείες. Η αδελφοποίηση των G-7, τα πλήθη στο Wembley και το Wimbledon, τα πλήθη στις παραλίες, όλοι κάνουν τους κανόνες για την τήρηση αποστάσεων (Covid-19) να φαίνονται με ανέκδοτο. Αλλά ας επιστρέψουμε στα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία του να παραδεχτείς έναν παράνομο δεσμό.

Νομίζω ότι ήταν το group therapy που ενθάρρυνε την συζήτηση περί συναισθημάτων και τη σημασία του να μοιράζεσαι τις εμπειρίες. Περιττό να πω ότι αυτές οι συνεδρίες ανακαλύφθηκαν στην Αμερική. Να θυμάστε, θα προτιμούσα να περάσω μια μέρα στα χέρια της Gestapo παρά να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο είδος ταπεινωτικής διαδικασίας. Αλλά έτσι είμαι εγώ. Από τότε έχει γίνει κάτι σαν θεσμός όπου όλοι πρέπει να λένε τα πάντα. Το αποτέλεσμα είναι πολλές κατεστραμμένες σχέσεις καθώς, υπό τη συμβουλή κάποιου κομπογιαννίτη, λογικοί άνθρωποι ομολογούν ότι υπήρξαν άτακτοι. ( Οι Ρωμαίοι Καθολικοί με πολύ φυσικό τρόπο το ομολογούν σε κάποιον που δεν μπορούν καν να δουν).

Η σεξουαλική απελευθέρωση των ‘60ς παραδόξως δεν μείωσε καθόλου τον πόνο που προκαλεί η ζήλια. Και για να μιλήσουμε για το σήμερα, το κείμενο της Melanie McDonagh στην Telegraph της Κυριακής όσον αφορά το διαζύγιο στο Westminister- “Οι Υπουργοί περιβάλλονται από ανθρώπους που τους λένε το πόσο υπέροχοι είναι”- ήταν πολύ εύστοχο, αλλά μας θύμισε κιόλας “ότι καθημερινοί άνδρες μπορούν να προσελκύσουν νεότερες και όμορφες γυναίκες λόγω της εξουσίας τους”. Με άλλα λόγια, στην πραγματική ζωή η ασχήμια παίζει ρόλο. Υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να κάνετε μια ατασθαλία και να σας πιάσουν στα πράσα εάν δεν έχετε εξουσία και χρήματα και μοιάζετε με τον Bezos. Εάν κάποιος είναι άσχημος, χωρίς δύναμη και φτωχός αυξάνει τις πιθανότητες στο να είναι καλός. Από την άλλη εάν είναι όμορφος και πλούσιος, είναι πιο πιθανό να φανερωθεί. Είναι άδικο, το ξέρω, αλλά έτσι είναι η ζωή.

Η Αμερική έχει γίνει μια ζούγκλα γεμάτη με γυναίκες που ουρλιάζουν και θυμωμένους άνδρες. Όλοι, όπως φαίνεται, είναι προσβεβλημένοι από κάτι που κάποιος έχει πει. Οι κουραστικές και αναλυτικές λεπτομέρειες για τη σεξουαλική ζωή κάποιου μπορεί να οδηγήσει αρκετούς ανθρώπους στα ναρκωτικά. Στην Αμερική, οι άνθρωποι λένε τα πάντα -ακόμη και τα πολύ προσωπικά τους- κι όταν δεν είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών. Οι σύντομες κουβέντες εφευρέθηκαν από τους σοφούς ανθρώπους για να ξεφύγουν ακριβώς από αυτές τις βαρετές συζητήσεις. Ποτέ να μην παραδέχεστε τίποτα, ποτέ να μην βαριέστε και όλα θα είναι μια χαρά, είναι η συμβουλή μου προς τους ανήσυχους νέους.