του sir Taki Theodoracopulos

Ήταν ο Kipling που έγραψε για τους δημοσιογράφους ότι έχουν “εξουσία χωρίς ευθύνες”. Στη συνέχεια προσέθεσε ότι έχουν “το προνόμιο της πόρνης καθ’ όλη τη διάρκεια των ετών”, το οποίο επανέλαβε και ο Stanley Baldwin, όχι ο Stanley Johnson. Το να συγκρίνεις τους μέτριους με τις πόρνες είναι φυσικά άδικο για τα κορίτσια, μερικά από τα οποία έχουν ανέβει σε πολύ υψηλές θέσεις στο παρελθόν, λόγω της διακριτικότητάς τους, όταν ο μόνος δημοσιογράφος που γνωρίζω ότι τα κατάφερε είναι ο Boris Johnson. Τις πόρνες πιο εύκολα τις εμπιστεύεσαι από τους μέτριους, επέμενε ο πατέρας μου, που επίσης πίστευε ότι αυτές διαθέτουν ένα είδος σεισμογράφου που αντιλαμβάνεται τους μελλοντικούς νικητές, μακράν περισσότερο απ’ ότι οι μέτριοι.

Οπότε ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό της λέξης “πόρνη”, που είναι ο άνδρας ή η γυναίκα που προσφέρει σεξουαλική ικανοποίηση με αντάλλαγμα χρήματα. Πιο συγκεκριμένα, είναι το άτομο που υποτιμά το ταλέντο του/της για τα χρήματα, συμπεριλαμβανομένων και των συγγραφέων, των ζωγράφων και φυσικά των δημοσιογράφων. Περιττό να πω, ότι οι εφημερίδες και τα τηλεοπτικά δίκτυα μπορούν να χαρακτηριστούν ως πόρνες, όπως το BBC, το NBC, με τη μεγαλύτερη απ΄ όλες όμως να είναι το CNN. Θυμάμαι τους ανθρώπους το 1963 που απορούσαν πώς ο John Profumo, μέλος του Βρετανικού υπουργικού συμβουλίου, απάτησε την πολύ όμορφη και σταρ του σινεμά γυναίκα του, την Valerie Hobson, για μια part-time πόρνη, την Christine Keeler. Πόσα λίγα ήξεραν. Όσο πιο γοητευτική η σύζυγος τόσο πιο διασκεδαστικό είναι να την απατάς. Ο Tom Wolfe το αποκαλούσε ως “νοσταλγία της λάσπης.” Ωστόσο ζούμε σε έναν άδικο κόσμο, επειδή παρόλο που η φήμη και η τιμή του Profumo αποκαταστάθηκαν, η Christine κατέληξε περιθωριακή και πτωχευμένη. Οι πόρνες έχουν αντιμετωπίσει κακοήθειες και δυσπιστία από τα χρόνια της Βίβλου. Ο Σαμψών ήταν κάτι σαν τον Netanyahu στην εποχή του, χτυπώντας τους Φιλισταίους στην Παλαιστίνη, αλλά βρήκε τον μπελά του με την Δαλιδά, που ήταν το πιθανότερο μια πόρνη. Ο Σαμψών καταπίεζε τους Παλαιστίνιους και η Δαλιδά πήρε την εκδίκησή της, όπως και μια άδικη κρίση από την ιστορία. Ήταν, σε αντίθεση με αρκετές πόρνες στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η αντίσταση προσωποποιημένη.

Η Madame Claude στην ομώνυμη σειρά του Netflix.

Ο δημοσιογράφος Martin Bashir είπε ψέματα, κατασκεύασε γεγονότα και παρουσίασε λογαριασμούς τηλεφώνου και τραπεζικά έγγραφα με σκοπό να πείσει την Diana ότι το Παλάτι και ο πρώην άνδρας της, συνωμοτούσαν εναντίον της. Το BBC τον επιβράβευσε δίνοντάς του τη θέση του θρησκευτικού ανταποκριτή. Η Claude Grudet ξεκίνησε από τους δρόμους και έγινε η σπουδαιότερη “madame” της Γαλλίας, αλλά κατέληξε νεκρή και άφραγκη στη φυλακή επειδή αρνήθηκε να προδώσει τους πελάτες της, συμπεριλαμβανομένου και του Προέδρου Giscard, χωρίς να αναφέρω τους υπουργούς, τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους αριστοκράτες και… εμένα.

Βλέπετε τι εννοώ; Οι δημοσιογράφοι κατάπιαν το μέγα ψεύδος για τα “Όπλα Μαζικής Καταστροφής” επειδή τους ταίριαζε και επειδή ήταν πολύ τεμπέληδες ή φοβισμένοι για να τα βάλουν με τον Bush και τον Blair. Ένα εκατομμύριο Ιρακινούς νεκρούς αργότερα και οι B&B (Bush & Blair) παρέμειναν οι αγαπημένοι της Τέταρτης Εξουσίας. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο εμμονικοί με τις εταίρες (πόρνες στην Αρχαία Αθήνα), όπου μία από αυτές, η Ασπασία, κόλλησε στον σπουδαιότερο απ’ αυτούς, τον Περικλή, και κατέληξε να κυβερνά τη χώρα. “Έλεγε στον Περικλή το τι να κάνει και αυτός το έκανε” έγραψε ο Πλούταρχος στο βιβλίο “Η ζωή του Περικλή”. Να θυμάστε ότι μια εταίρα δεν είναι το ίδιο με μια πόρνη. (Οι εταίρες είναι σαν τους αρθρογράφους και οι πόρνες σαν τους ρεπόρτερ). Ο Περικλής θεωρούσε την Ασπασία φιλόσοφο και πολιτικό. Ο Σωκράτης, στην πραγματικότητα, την επισκέφθηκε με τους μαθητές του, παρόλο που είχε μια κακόφημη εταιρεία, επειδή δίδασκε νέες εταίρες. Σύμφωνα με κάποιους Έλληνες ιστορικούς, ο στρατηγός Λυσικλής, άνδρας ταπεινής καταγωγής, έγινε ο πιο σημαντικός άνδρας στην Αθήνα, επειδή έζησε με την Ασπασία μετά τον θάνατο του Περικλή.

Η ηθοποιός Dolores del Rio, υποδυόμενη τη Madame du Barry στην ομώνυμη ταινία.

Το μυαλό μπερδεύεται στην προσπάθεια κάποιου να διαβάσει ιστορία: Ο Περικλής άκουσε τον ανιψιό του, τον Αλκιβιάδη, και εισέβαλε στη Σικελία αντί για τη Σπάρτη, και έχασε τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, όπως ακριβώς και ο ανόητος Bush που άκουσε τον Wolfowitz και εισέβαλε στο Ιράκ αντί να πολεμήσει την Al-Qaeda. Αναρωτιέμαι ποιοι είναι οι πόρνες που εμπλέκονται στο χάος που είναι η Μέση Ανατολή έκτοτε. Ο Daniel Defoe ανέτρεψε το ευφυολόγημα του Kipling πριν καν συμβεί, στο μυθιστόρημά του με τίτλο “Moll Flanders”. Αντιπαραθέτει το φαινόμενο South Sea Bubble (Οικονομικό κραχ του 1720) με τα ταλέντα της ηρωίδας του Moll. Άνδρες με εξουσία χρεοκόπησαν τη χώρα χωρίς να αναλάβουν καμία ευθύνη, ενώσω ο Τύπος απέτυχε να αποκαλύψει τις λεπτομέρειες της απάτης, ενώ η τίμια πόρνη Moll Flanders, που προσέφερε πραγματική απόλαυση με αντάλλαγμα λεφτά με τον παλιομοδίτικο τρόπο, το κέρδισε.

Ο κριτικός τέχνης Robert Hughes έγραψε στο έργο του με τίτλο “The Fatal Shore” πως μία στις 5 γυναίκες που μεταφέρθηκαν στους Αντίποδες (Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία) μεταξύ του 1788 και 1852, ήταν «για διασκέδαση» ένας ευφημισμός για ξέρετε-τι. Αναμφίβολα, οι Αυστραλοί και οι Νεοζηλανδοί, μαζί με τους Νοτιοαφρικανούς είναι οι αγαπημένοι μου. Οι Γάλλοι, φυσικά, ήταν πρωτοπόροι στη σεξουαλική απελευθέρωση των γυναικών όσο οι Αμερικανοί έκαιγαν μάγισσες. Από τη Madame de Pompadour, στην Madame du Barry, που και οι δύο υπηρέτησαν τον Louis XV, στην Belle Epoque και την Madame Claude, οι σπουδαίες “grandes horizontales” του Παρισιού ήταν υπερήφανες για το επάγγελμά τους και ανελάμβαναν την ευθύνη της δύναμής τους. Αυτά είναι περισσότερα απ’ αυτά που μπορώ να πω για τους πομπώδεις, υπερτιμημένους και συκοφάντες δημοσιογράφους που πολεμούν τη λευκή φυλή και εργάζονται για την Washington Post του Bezos και τους New York Times του Sulzberger. Ο καημένος ο Kipling, έκανε πολλά πράγματα σωστά αλλά ατύχησε σε ένα. Η εξουσία χωρίς ευθύνες αφορά τη δημοσιογραφία σε όλες τις εκφάνσεις της.