του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD- Όταν οι Gerald Murphy και Cole Porter ανακάλυψαν τη Γαλλική Ριβιέρα ως θερινό θέρετρο στις αρχές της δεκαετίας του ‘20, σπουδαίες προσωπικότητες και η υψηλή κοινωνία εξακολουθούσαν να περνούν τους ζεστούς μήνες σε δροσερά μέρη όπως η Deauville και το Baden–Baden. Μου ‘ρθε στο μυαλό η ζεστή, καλοκαιρινή Ριβιέρα και πόσο σπουδαίο μέρος θα πρέπει να ήταν, όταν προσωπικότητες όπως οι Picasso και Hemingway ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Cole και Gerald και δημιούργησαν ένα θέρετρο που θα «τερμάτιζε» όλα τα υπόλοιπα. Όχι πια. Το μέρος πλέον είναι μια υπερπλήρης κόλαση, ακριβό, βρώμικο και επικίνδυνο αλλά μην ανησυχείτε. Εάν τα πρόσφατα κύματα καύσωνα συνεχίσουν και η θερμοκρασία συνεχώς να ανεβαίνει, σύντομα θα επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου προήλθαμε, με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά οι πλούσιες ελίτ θα βρουν καταφύγιο στο Sylt, στη βόρειο Γερμανία και οι φτωχοί στη Ριβιέρα που θα βράζει, τη νότιο Ιταλία και την Ισπανία. (Στο Orkney αντί για τη Μύκονο).

Αυτά θα πρέπει να θεωρούνται καλά νέα για τους Ελβετούς φίλους μου εδώ στο Gstaad, που μονίμως ανησυχούν για την έλλειψη χιονιού και το χαμηλό υψόμετρο στον χειμερινό τους παράδεισο – μόνο 1.000 μέτρα. «Θα γίνετε γνωστοί ως ένα θερινό θέρετρο», είπα σ’ αυτούς που συνέχεια ανησυχούν, «και το μόνο που χρειάζεται είναι μια αντιστροφή ρόλων». Και επίσης θα είναι μεγαλύτερη και η σεζόν, 4 μήνες σε αντίθεση με τους 2 των παλιών καλών ημερών. Έχουν χιούμορ, οι Ελβετοί, γνωστοί και ως «dullards» (=ανόητοι) επειδή δεν έχουν τη φλόγα των Ιταλών και το πάθος των Ισπανών, αλλά τι θα κάναμε χωρίς αυτούς;

Αποτελούν πρότυπα καλής συμπεριφοράς όσον αφορά τα φυλετικά ζητήματα και οι τρόποι τους είναι άψογοι, είναι τυπικοί αλλά και ευγενικοί με τους ξένους, ανεξάρτητα με το δόγμα ή το χρώμα τους. Η Ευρώπη μπορεί να είναι εκτεθειμένη σε μια επικείμενη ισλαμική επίθεση μετά την κατάρρευση της Kabul, αλλά περπατώντας στον κεντρικό δρόμο του Gstaad την προηγούμενη εβδομάδα, δεν υπήρχε κανείς παρά μόνο ένας Άραβας του Κόλπου που έκανε τα ψώνια του συνοδευόμενος από πέντε καλυμμένες (με μπούργκα) γυναίκες, εάν ήταν αυτού του φύλου. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Από τον Hamid Karzai (πρώην Πρόεδρος του Αφγανιστάν), τον Ashraf Ghani (τελευταίος Πρόεδρος του Αφγανιστάν) μέχρι και τον Imrad Khan (Πρωθυπουργός του Πακιστάν), κανείς δεν θα το πρόσεχε.

Δεν υπάρχουν εδώ συνθήματα στους τοίχους τύπου «Kill Cops» όπως στην Αμερική, ούτε ξεφτισμένος κοινωνικός ιστός, ούτε ταραχές για χατίρι των ταραχοποιών, ούτε υπό εξαφάνιση εξεγερμένοι. Δεν υπάρχει εχθρότητα μεταξύ τους και μιλούν τέσσερις διαφορετικές γλώσσες, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και Romansh (προέρχεται από τη ρωμαϊκή). Ο φυλετισμός που εξοργίζει και τροφοδοτεί τη δυσπιστία σε άλλες χώρες δεν υπάρχει εδώ, και τα περισσότερα εγκλήματα που διαπράττονται είναι από ξένους.

Έχετε υπόψιν σας ότι οι Ελβετοί έχουν άμεση δημοκρατία και δεν καθοδηγούνται από αδύναμες κεντρικές ελίτ που αδιαφορούν όταν τα σύνορα βρίσκονται υπό απειλή. Οι μη εκλεγμένοι «μίνι-Ναπολέοντες» στις Βρυξέλλες, που πριν από πολύ καιρό ξεγέλασαν την Ευρώπη, έχουν δοκιμάσει τα πάντα ώστε οι Ελβετοί να εγκαταλείψουν την ανεξαρτησία τους, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Στη Γαλλία, την Ιταλία και τη Γερμανία, η φυλή δημιούργησε ένα χάσμα που μόνο οι παχύσαρκοι, εθισμένοι στην τηλεόραση εδώ και χρόνια δεν πήραν χαμπάρι. Όχι όμως εδώ. Η «αφυπνισμένη», διαφαινόμενη αρετή που παρουσιάζεται ως ηθική δεν έχει πέραση εδώ πάνω στα βουνά. Στους φωνακλάδες αγρότες αρέσει το σινάφι τους, αλλά το “πέπλο” της συμβατικής κοινωνικότητας παραμένει. Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ένα πρόσφορο έδαφος για διαμάχες μεταξύ των φυλών και των πιστών αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Τα χρήματα είναι ο σπουδαιότερος ειρηνοποιός. Στην πραγματικότητα, όλοι οι Ελβετοί έχουν έναν κοινό σκοπό: να βγάλουν χρήματα.

Ο τελευταίος μίνι πόλεμος μεταξύ αυτών από εμάς που έχουν περιουσίες και των νέων αφίξεων που επιθυμούν να αποκτήσουν, δεν είναι ακριβώς το είδος της διαμάχης που θα παρακινούσε τον Τολστόι να γράψει γι’ αυτό, ωστόσο ο πόλεμος συνεχίζεται και αναμένεται να σοβαρέψει περισσότερο. Ο λόγος είναι το μέγεθος. Εμείς οι παλιοί, όπως οι πόρνες, προτιμούμε τα μικρά. Ο νέος τρόπος σκέψης επιβάλλει ότι όσο πιο μεγάλο τόσο και καλύτερο. Οι Ρώσοι θέλουν μεγάλα σαλέ με πισίνες και πολλούς ορόφους (και αλεξίσφαιρα παράθυρα). Συμφωνούμε με την πρόσφατη νομοθεσία που λέει ότι μόνο οι κυρίες άδειες ιδιοκτησίας για νέα κτίρια επιτρέπονται. Οι ντόπιοι εξυπνάκηδες καρχαρίες του real estate έχουν βρει τρόπους να αποφεύγουν τέτοιους περιορισμούς. Τίποτα δεν έχει κριθεί στην παλιά καλή Ελβετία και ο χρόνος περνάει αργά αλλά η απληστία τυχαίνει να «σπριντάρει» και στο τέλος να νικά. Προβλέπω ότι νέα μεγάλα κτίρια θα χτιστούν επειδή -όπως δεν είπε ποτέ ο Groucho Marx– όσο μικρότερο το πέος, τόσο μεγαλύτερο το σαλέ.

Διαφορετικά, όλα είναι αστεία. Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα στο ξενοδοχείο Olden για ένα γεύμα που με κάλεσε ο Philip Cornet, ο οποίος μαζί με τον δίδυμο αδερφό και τη μητέρα του είναι ιδιοκτήτες της μπύρας Stella Artois. Καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο λόγω της δροσερής νύχτας, σε ένα γεύμα προς τιμήν του Peter και της Lara Λιβανού. Κάθισα δίπλα στον Philip και του είπα για τον μεγαλύτερο αρωγό της Stella Artois. Έπινε 20 κουτάκια κάθε μέρα για 40 χρόνια χωρίς να έχει βάλει πάνω ούτε μια ουγγιά βάρος, ακόμη και η εγγονή του ονομάζεται Stella. Ανεβάζει φωτογραφίες του χριστουγεννιάτικου δέντρου του, διακοσμημένο με κουτάκια Stella. «Ω θεέ μου!», είπε ο Philip, «πρέπει να τον γνωρίσουμε αυτόν τον άνδρα κι αν υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτόν;». Το όνομά του είναι Tim Hanbury, έχει 12 εκατομμύρια στρέμματα κοντά στο Plymouth και γεννήθηκε σε ένα σπίτι που κάνει το Παλάτι του Buckingham να μοιάζει με σκυλόσπιτο, του είπα, και ο Philip το σημείωσε και μου είπε ότι θα με κρατήσει ενήμερο για ό,τι γίνει. Αργότερα, και μετά από μερικά σκληρά ποτά, του ψιθύρισα για τους λαμπερούς γάμους των θυγατέρων του Timmy και ο Philip ενθουσιάστηκε ακόμη περισσότερο. Ίσως ένας βλαστός σε έναν από τους σπουδαιότερους οίκους, με τον πεθερό να πίνει Stella; Το βλέπω ως νικητήριο το θέμα, παρόλο που δεν γνωρίζω τίποτα για τέτοια θέματα.