του sir Taki Theodoracopulos

Πάτμος- Πριν πολύ καιρό έγραψα ότι το να περνάς το καλοκαίρι στη Ριβιέρα ή στα ελληνικά νησιά χωρίς σκάφος είναι το ίδιο άχρηστο με έναν ευνούχο μέσα σε οίκο ανοχής. Αυτό γινόταν κάποτε, τώρα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Οι γαλλικές και οι ελληνικές θάλασσες είναι ίδιες, ίσως μόνο λίγο πιο γεμάτες από κόσμο, αλλά οι άνθρωποι που έχουν σκάφη πολύ διαφορετικοί. Πίσω στο χρόνο, κάποιος γνώριζε σχεδόν όλους που άξιζε να γνωρίζει, όλους με τα κομψά σκάφη και λίγους με πολυτελή που ήταν όμως χαριτωμένα.

Αυτές οι σύγχρονες φρίκες του σήμερα που μοιάζουν με ψυγεία που έχουν πάρει στεροειδή, με την υπέρβαρη υπερδομή τους από την πλώρη έως την πρύμνη, τα ελικόπτερα, τα jet ski, ακόμη και με υποβρύχια, ναυλωμένα από celebrities με πόρνες μαζί, έχουν «δολοφονήσει» την κομψή ιστιοπλοΐα. Οι Άραβες του Κόλπου ειδικεύονται στην ιδιοκτησία ή ναύλωση τέτοιων τερατουργημάτων, και έχουν κάνει την εύρεση καλών πληρωμάτων αδύνατη. Όπως έχουν παραδεχτεί πολλοί επαγγελματίες θαλασσόλυκοι, γιατί να δουλεύεις σε ένα σκάφος του οποίου ο ιδιοκτήτης ξέρει για τη θάλασσα, όταν μπορείς να προσποιηθείς, να αράξεις δεμένος στο λιμάνι και να πληρωθείς κάνοντας το απολύτως τίποτα στο σκάφος αυτού που ξέρει μόνο από πόρνες;

Ο χαρισματικός Gianni Agnelli, που σάλπαρε με τα όμορφα σκάφη του, πολύ κοντά στα όρια του νόμου, προς την κατεύθυνση του ανέμου, και έκοψε το κατάρτι σ’ ένα από τα δικά μου, επέμενε ότι κάποιος θα μπορούσε να κρίνει έναν άνθρωπο ανάλογα με το σκάφος που κατείχε. Σίγουρα θα μπορούσε, και η πλειονότητα των καλών σκαφών ήταν ιστιοφόρα. Ο Loel Guiness είχε ένα κομψό σκάφος αναψυχής, όπως και ο Ωνάσης το «Christina», αλλά η επιτομή της κομψότητας ήταν τα ιστιοφόρα. Σήμερα, μου έρχονται στο μυαλό μόνο τρία όμορφα, κλασικά, πετρελαιοκίνητα σκάφη: το «Talitha» του Mark Getty, το «Blue Bird» της Tara Getty και το «Virginian» του Lord Bamford. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν κι άλλα, πολλά περισσότερα, αλλά δεν τα έχω πετύχει το τελευταίο διάστημα.

Περιττό να αναφέρω ότι υπάρχουν ακόμη ναυτικοί που αγαπούν να σηκώνουν τα πανιά με τον παραδοσιακό τρόπο, με τους μύες τους αντί με «μύλους καφέ», όπως αυτούς στο σκάφος «Puritan», το οποίο παίρνω κάθε χρόνο υπό τον Καπετάνιο Simone, έναν παλιό Ιταλό ναυτικό που είναι ο καλύτερος για τα νερά της Μεσογείου. Το «Puritan» χρειάζεται 9 ναύτες και η γυναίκα μου ανησυχούσε για κάποιον ιό που θα μπορούσαν να φέρουν αυτοί στο σκάφος μαζί με τους μύες τους. Όλοι ζουν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον στα σκάφη και όλοι επίσης συνηθίζουν να πίνουν πάρα πολύ όσο σαλπάρουν. Το πρόβλημα όταν ήμουν με το σκάφος μου, το Bushido, στα γαλλικά νερά, ήταν η δυσκολία να βγω στη στεριά με σκοπό να προπονηθώ. Κάθε μαρίνα ήταν γεμάτη με τα τερατώδη σκάφη, και δεν επέτρεπαν να αγκυροβολήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός προβλήτα. Η απουσία άσκησης είναι ο βασικός υπαίτιος για την αύξηση βάρους όσο βρίσκεσαι στο σκάφος, όπως και το ποτό.

Το πρώτο μου Bushido, ένα όμορφο σουηδικό σκάφος του 1939, χρειαζόταν πλήρωμα 4 ατόμων – η άγκυρα έβγαινε χειροκίνητα- και ο υμέτερος στη λαγουδέρα να κοντρολάρω την κατάσταση. Ήταν τόσο όμορφο που θυμάμαι τον Ωνάση να περνά και να με συγχαίρει για την κομψότητά του. Μαζί με τo «Aries» (ένα Camper–Nicholson του 1953) και το «Nefertiti» ( ένα σκάφος του 1962 που είχε φτάσει στα ημιτελικά του America’s Cup) του πατέρα μου, είχαμε τρία καλαίσθητα σκάφη για να κάνουμε τις δουλειές μας. Ο πατέρας μου ήταν αρκετά γυναικάς, όπως και ο πατέρας του, και τη μόνη φορά που η μητέρα μου τον επισκέφθηκε στο πλοίο, σήκωσε μια σημαία που έγραφε «γυναίκα στο πλοίο» για να μείνουν μακριά οι κοκότες. Αυτή η σημαία έγινε θρύλος μεταξύ αυτών που γνωρίζουν. Η μητέρα μου δεν ήταν ανόητη, αλλά αυτή η σημαία ψηλά στο κεντρικό κατάρτι έκανε τη δουλειά της εξαίσια. Μου είπε ότι τη μόνη φορά που αποφάσισε να πιάσει στα πράσα τον πατέρα μου, τον βρήκε να δειπνεί με έναν ιερέα.

Ε! ναι, αυτές ήταν ημέρες, και νύχτες! Ζήσαμε κάτι αξέχαστα βράδια στο σκάφος με τον Nick Scott και τον Tim Hoare, όσο εκείνοι οι δύο υπέροχοι φίλοι ήταν στα πάνω τους. Στην πραγματικότητα, έτσι ξεκίνησε η λέσχη Pugs Club, με τα υπέροχα σκάφη του Roger Taylor και του Tim Hoare, μαζί με το Bushido, να «καταστρέφονται» τακτικά από το «Marie Cha» του Bob Miller. Την επόμενη εβδομάδα θα πάω στο ιδιωτικό νησί Κορώνη για το ετήσιο reunion των Pugs. Την ίδια στιγμή, μια ακόμη ιστορία για την τελευταία φορά που βρέθηκα στην Πάτμο με το Bushido.

Εάν κάτι σας θυμίζει, είναι επειδή έγραψα γι’ αυτό παλιότερα, αλλά πριν από πολύ καιρό. Το Bushido έδεσε στην Πάτμο και όλα ήταν υπέροχα. Το σκάφος βρισκόταν στη Νότιο Γαλλία και έπλευσε στην Αθήνα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Είχα μαζί μου στο σκάφος έναν master του judo, έναν εκπαιδευτή καράτε, έναν πυγμάχο και έναν αθλητή μεικτών πολεμικών τεχνών. Μετά το τέλος των Αγώνων, οι σκληροί τύποι έφυγαν και κατέφθασε η γυναίκα μου. Όσο βρισκόμουν στην Πάτμο, είχα ανάγκη από λίγη δράση και έστειλα τον Γερμανό μάγειρα Daniel για να βρει. Ο Daniel δεν ήταν μόνο ο καλύτερος μάγειρας που είχα αλλά και ο μεγαλύτερος «καμακιστής» που υπήρξε ποτέ. Έπειτα κάλεσα το πλήρωμα των 6 στην πρύμνη και πήγα να μεθύσω μαζί τους. Ο Daniel επέστρεψε με 4 κυρίες, ίσως όχι ταλαντούχες, αλλά χωρίς σουτιέν. Η τελευταία που ανέβηκε στο σκάφος με ρώτησε εάν είμαι ο μάγειρας. Είμαι ο ιδιοκτήτης, την ενημέρωσα. Τότε τα πράγματα πήραν άλλη τροπή και ξαφνικά εμφανίστηκε η Αλεξάνδρα και τους έδιωξε όλους. Το πλήρωμα εξαφανίστηκε πιο γρήγορα απ’ ότι βουτούν οι ναύτες ενός υποβρυχίου με σκοπό να αποφύγουν το αντιτορπιλικό που κατευθύνεται κατά πάνω τους. Η γυναίκα που έφυγε τελευταία γύρισε και μου ψιθύρισε «Ήξερα ότι εσύ είσαι ο μάγειρας».