του sir Taki Theodoracopulos

GSTAAD— Ο κληρονόμος της Mercedes–Benz Mick Flick και εγώ είμαστε φίλοι για πάνω από μισό αιώνα. Και οι δύο έχουμε παντρευτεί γυναίκες από τον οίκο Schoenburg της Γερμανίας, πίνουμε συχνά, λατρεύουμε το ωραίο φύλο και τώρα κοντεύουμε να συναντήσουμε τον «άνδρα με το λευκό κοστούμι», με εμένα να έρχομαι πρώτος στη σειρά. Ο Mick διοργάνωσε ένα υπέροχο δείπνο πριν από λίγες ημέρες για 30 άτομα, στο άνω σαλέ του, σε αυτό που το μισό είναι γκαλερί και το άλλο μισό χώρος διαβίωσης. Έχει επίσης άλλο ένα σαλέ για τους δυο γιους και την κόρη του. Το φαγητό σερβιρίστηκε και το κρασί ήταν Latour. Νομίζω ότι ήπια δύο μπουκάλια, μέχρι που η γυναίκα μου με έπεισε να σταματήσω χρησιμοποιώντας κάθε λογής δικαιολογία. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι ήταν ο Mick να γελά καθώς με έβγαζαν έξω.

Είχα οργανώσει ένα παρόμοιο γλέντι την προηγούμενη εβδομάδα και ο Mick κάθισε δεξιά της γυναίκας μου. Η τέχνη και το Afghanistan ήταν τα βασικά θέματα. Οι τιμές των σαλέ δεν αναφέρθηκαν ποτέ. Λίγο αργότερα, ο Mick ανέφερε τον «άνδρα που είναι ντυμένος στα λευκά». «Μερικές φορές τον σκέφτομαι», είπε. «Αγνόησέ τον» απάντησα εγώ. Πριν το δείπνο, όσο πίναμε ποτά στον κήπο, παρατήρησα μια όμορφη γυναίκα, ξανθιά με μπλε μάτια, με μια δόση μελαγχολίας και χωρίς αυτό το λάγνο λατίνο βλέμμα. Ένιωσα τότε αυτή την έκσταση και την αδρεναλίνη της νεότητας, και την πλησίασα και συζητήσαμε. Το όνομά της είναι Anya, είναι Γερμανίδα και μένει κοντά, στον Μέλανα Δρυμό. Στον δρόμο για να μπούμε μέσα για να δειπνήσουμε, περάσαμε από το γραφείο μου με τη βιβλιοθήκη και παρατήρησε τον πίνακα του Gerard Richter «Uncle Rudi», ενός αξιωματικού της Wehrmacht και ένα πορτραίτο του Hasso von Manteuffel, στρατηγό των Panzer στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. «Ο παππούς μου πολέμησε υπό τις διαταγές του Rommel στην έρημο» ήταν το μόνο που είπε. Είχε έρθει με τον Mick και έφυγε μαζί του. Έμεινα με αυτό που Ιταλοί μάλλον άκομψα αποκαλούν «με το π…. στο χέρι». Διαφορετικά,«tout va très bien madame la marquise» όπως λένε στα καμπαρέ στη Γαλλία.

Με όποιον μίλησα σε αυτά τα ασταμάτητα πάρτι, θεωρούσε ότι το Afghanistan είναι ένα πρόβλημα της Δύσης και μια αγγλο-αμερικανική ήττα. Όταν λέω ότι δεν είχαμε καμιά δουλειά εκεί, τα φρύδια σηκώνονται και ξεκινά η συζήτηση για τις τιμές των σαλέ. Όταν επιμένω ότι αν έπρεπε να εισβάλλουμε, γιατί όχι και στη Σαουδική Αραβία, ένα τριπλών συμφερόντων γκανγκστερικό κράτος που προστατεύεται από ισχυρά λόμπι στην Ουάσινγκτον, οι άνθρωποι δυσανασχετούν. Όλοι φαίνονται να έχουν υποστεί πλύση εγκεφάλου. Μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ως νέος αφελής πίστευα ότι οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ «κλέβουν» τις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων και σώζουν τα χωριά με το να τα καίνε. Με τη μόνη διαφορά ότι ο Ashraf Ghani (ο πρόεδρος του Αφγανιστάν που διέφυγε) και η συμμορία του ήταν περισσότερο διεφθαρμένοι και πολύ περισσότερο δειλοί απ’ ότι οι Νοτιο-βιετναμέζοι.

Έχετε υπόψιν σας ότι πήρα το μάθημά μου μετά το Βιετνάμ, και γι’ αυτό τον λόγο κάνω ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που λένε οι νεοσυντηρητικοί ότι είναι καλό για την Αμερική και τη Δύση. Επίσης επένδυσα τα χρήματά μου εκεί που «τρώω» και ίδρυσα το περιοδικό «The American Conservative», του οποίου το μότο είναι ότι είμαστε μια δημοκρατία και όχι μια αυτοκρατορία. Αλλά οι πόλεμοι δεν είναι αυτό που νομίζουν ότι είναι οι απλοί άνθρωποι, συγκρούσεις του καλού εναντίον του κακού. Αποτελούν πηγή κέρδους γι’ αυτούς που κινούν τα νήματα. Και στην άκρη όλου αυτού, ο Biden προεδρεύει μιας δημοκρατίας που έχει μετατραπεί σε αυτοκρατορία, με την αναπόφευκτη παρακμή πλέον να αποτελεί γεγονός. Οι Βησιγότθοι δεν βρίσκονται ακόμη προ των πυλών, αλλά με την φυλετική ποικιλομορφία να λειτουργεί ως «Δούρειος ΄Ιππος», πολλοί προβλέπουν ότι η αμερικανική αυτοκρατορία θα υπάρχει μέχρι το 2050. Η Αμερική παράγει το ένα τέταρτο του παγκόσμιου ΑΕΠ και έχει μια πολύ στρατηγική γεωγραφική θέση, αλλά η αυτό-αμφισβήτηση και η «αφυπνισμένη» πολιτική θα είναι το άχυρο που θα τα καταστρέψει όλα. Εκατό χρόνια δεν είναι και άσχημα. Το χιλιετές Γερμανικό Ράιχ διήρκησε μόνο 12 χρόνια και το Ιταλικό φασιστικό κράτος του Duce 20.

Αλλά η πορεία της Αμερικής προς την παράνοια επηρεάζει εμάς τους Ευρωπαίους; Συνήθιζα να πιστεύω ό,τι χωρίς τις ΗΠΑ η Ευρώπη είναι σαν ένα καράβι χωρίς μηχανή στη μέση του ωκεανού. Τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Η Βρετανία δυστυχώς κόλλησε την ασθένεια που φέρει το όνομα «αφύπνιση» και γκρεμίζει αγάλματα και μετατρέπει τους ήρωες σε εχθρούς ξαφνικά. Τώρα περιμένω από την Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα να κρατήσουν ζωντανό το ένδοξο παρελθόν, χωρίς να αναφέρω τους Δανούς και τους Σκανδιναβούς. Η Γερμανία μου θυμίζει τον Λίβανο στα πρώτα του χρόνια, με πιο όμορφες γυναίκες και σίγουρα καλύτερα αυτοκίνητα, αλλά την τελευταία φορά που βρέθηκα στη Φρανκφούρτη αισθανόμουν σαν να ήμουν στη Βηρυτό του ΄60, με έναν φυλετικό πόλεμο έτοιμο να ξεσπάσει. Ο Lionel Shriver είχε κάτι να πει γι’ αυτό πριν αρκετές εβδομάδες στο Spectator.

Η παλιά καλή Ελβετία φαίνεται το μόνο ειρηνικό νησί σε αυτό το «μείγμα» και τώρα που οι αγελάδες έχουν κατέβει σε χαμηλό υψόμετρο, μοιάζει περισσότερο Ελβετία από ποτέ. Ο καιρός είναι υπέροχος και έχω συναντηθεί με πολλούς φίλους μου, κυρίως Έλληνες, όσο όλοι ετοιμάζονται για να επιστρέψουν. Σε ένα δείπνο πριν από κάποιες ημέρες, ένας φίλος μου ανέφερε για τους 6.500 μετανάστες εργάτες που έχασαν τη ζωή τους χτίζοντας ποδοσφαιρικά γήπεδα στο Κατάρ για το μουντιάλ της επόμενης χρονιάς. Αναρωτιέμαι γιατί αυτό δεν βρέθηκε σε κανένα πρωτοσέλιδο. Αντ’ αυτού έχουν τον αναλυτικό απολογισμό των ισχυρισμών μιας πρώην κοπέλας ενός σταρ του τένις που ισχυρίζεται ότι προσπάθησε να την πνίξει. Έλεος, πληρώθηκε αλλά θέλει περισσότερα. Εν τω μεταξύ, 6.500 οικογένειες έχουν χάσει αυτούς που τις συντηρούν ώστε να δούμε εμείς ποδόσφαιρο τον επόμενο χρόνο. Κάτι πάει πολύ λάθος εδώ.