του Χρήστου Ζαμπούνη

Από τον αλήστου μνήμης υπουργό Οικονομικών του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., ο οποίος επεσκέφθη τον ομόλογό του στο Λονδίνο, με τα χέρια στις τσέπες του δερμάτινου πανωφοριού του, έως τους αξιωματούχους της νυν κυβερνήσεως, που υποδέχονται ξένους επισκέπτες με τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού τους, η απρεπής αυτή συνήθεια είναι εδώ και αιώνες ο κανών και όχι η εξαίρεσις στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Είναι αλήθεια ότι το πού θα βάλει κανείς τα χέρια του, ιδίως όταν είναι όρθιος, είναι ένα ζήτημα που δεν πρέπει να απασχολεί μόνον τα «υψηλά αλώνια». Είναι αδιανόητο, για να αναφέρω ένα ακραίο παράδειγμα, ένας στρατιώτης να εισέλθει στο γραφείο του στρατηγού με τα χέρια στις τσέπες. Το ίδιο και μία P.A. (personal assistant) στο γραφείο του C.E.O. (Chief Executive Officer). Επεκτείνοντας το πεδίο μελέτης, το ίδιο ισχύει και για τον μαθητή όταν σηκώνεται για να πει το μάθημα στον δάσκαλο, τον υπάλληλο καταστήματος όταν εξυπηρετεί έναν πελάτη, τον νεαρό που απευθύνεται σε έναν ιερωμένο, τον δικηγόρο που αγορεύει στο δικαστήριο, και ούτω καθ’ εξής.

Η σύγχρονη Ψυχολογία υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη κίνησις δείχνει είτε προσπάθεια για περισσότερη αυτοπεποίθηση, είτε κίνηση αποσύρσεως, είτε διάθεση να κρύψουμε κάτι. Η γλώσσα του σώματος, ανεξαρτήτως εάν γνωρίζουμε ή όχι να την αποκωδικοποιούμε, αντιπροσωπεύει άνω του 50% της συνολικής επικοινωνίας. Για να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη, μόλις 7% είναι το τι λέμε και 38% ο τόνος της φωνής μας. Καθίσταται, λοιπόν, σαφές ότι υποσυνειδήτως ο συνομιλητής μας όταν μας δει με τα χέρια στις τσέπες, θα λάβει μία σειρά πληροφοριών που δεν μας κολακεύουν, οπότε υπάρχουν δύο λύσεις: Είτε… γαζώνουμε τις τσέπες των παντελονιών μας είτε δίνουμε εντολή στους νευρώνες μας να μην ξαναβάλουν τα χέρια τους εκεί.