του sir Taki Theodoracopulos

Χαίρομαι που βρίσκομαι πίσω στο Λονδίνο και το Glebe Place είναι μια απόλαυση. Να έχετε υπόψιν σας ότι δεν είναι το αρχοντικό που περίμενα, απλά ένα όμορφο πετρόχτιστο σπίτι σε μια πολύ ήσυχη πλευρά του δρόμου μακριά από το King’s Road. Ο θόρυβος της πόλης με τσαντίζει, πράγμα που σημαίνει ότι έχω περάσει πολύ καιρό στο νησί (Gstaad) και περιτριγυρισμένος από αγελάδες. Στην Alexandra φαίνεται να αρέσει περισσότερο το Λονδίνο απ’ ότι σε εμένα αυτό το διάστημα και αυτό είναι μια έκπληξη, εάν υπήρχε ποτέ. Το Knightsbridge ήταν το σπίτι μας για 40 -και βάλε- χρόνια, αλλά η γυναίκα μου το μισούσε. Το να γράφεις για τη γυναίκα σου είναι σαν να φιλάς την αδερφή σου και όλα αυτά, αλλά ένα βράδυ στο σπίτι μας τη ρώτησα γιατί της αρέσει το Λονδίνο έτσι ξαφνικά. «Έπαιζες τον Don Giovanni (γυναικοκατακτητής) όλα αυτά τα χρόνια και το βρήκα ταπεινωτικό να είμαι κοντά σε όλες αυτές τις γυναίκες», ήταν η απάντησή της. Έπιασα το νόημα. Τώρα που είμαι ένας καρχαρίας χωρίς δόντια, είναι ασφαλές να κολυμπάω στα νερά του Λονδίνου. «Oy vey» όπως λένε και στη Σαουδική Αραβία. Τώρα η Alexandra μισεί τη Νέα Υόρκη και αρνείται να πατήσει το πόδι της εκεί. «Πώς και την αγαπούσες στο παρελθόν;» ρώτησα εγώ ο «φαφούτης». «Απλά κοίτα τους φίλους που είχαμε και πόσο διασκεδαστικά ήταν». Με χτύπησε στο ευαίσθητο σημείο μου.

O Clay Felker, ένας σπουδαίος εκδότης που ανακάλυψε τον Tom Wolfe, μου ζήτησε αρχικά να έρθω στη Νέα Υόρκη και να γράψω γι’ αυτόν στο περιοδικό Esquire. Αυτός και ο Tom αποφάσισαν ότι ο φτωχός Taki θα ήταν ο επόμενος Louis-Ferdinand Céline. Ειλικρινά. Συνηθίζαμε να διοργανώνουμε μεγάλα δείπνα στο σπίτι μου στη Νέα Υόρκη για όλων των ειδών τους μεγιστάνες, με τους Tom και Clay πάντα παρόντες. Οι λίγοι μεταξύ μας που είχαν ακούσει ποτέ για τον Céline, τον γνώριζαν μόνο για τον τοξικό αντισημιτισμό του. «Ποτέ δεν θα δουλέψει», είπε ο Norman Mailer, ένας νέος φίλος που έγινε κοντινός στη συνέχεια. (Από ‘κει κληρονόμησα τον Michael Mailer, που έγινε ο καλύτερος φίλος μου στη Νέα Υόρκη). Και μετά υπήρχαν ο Lary McMurtry, γνωστός για το μυθιστόρημα «Lonesome Dove», και ο Jay McInerney του «Bright Lights, Big City». «Πιστεύαμε ότι εσύ θα ήσουν αυτός που θα μπορούσε να ολοκληρώσει το “Answered Prayers” του Truman Capote» μου είπε κάποτε ο Jay. Μακάρι να μπορούσα. Αλλά η ζωή ήταν διασκεδαστική: δείπνο με εύστροφους φίλους και μετά μια βόλτα από το Studio, το Xenon και το Palladium.

Είναι περίεργο πως οι γυναικείες σκέψεις σε κάνουν να δεις την πραγματικότητα, όπως ποτέ δεν είπαν στη Σπάρτη. Η Alexandra έχει απόλυτο δίκιο. Στη Νέα Υόρκη ήταν όμορφα εξαιτίας των ανθρώπων με τους οποίους κάναμε παρέα και τώρα που οι περισσότεροι έχουν «φύγει», είναι άδεια και χωρίς νόημα. Οι William και Pat Buckley που ζούσαν στο επόμενο τετράγωνο, τα πάρτι τους κάθε εβδομάδα γέμιζαν από σπουδαίες προσωπικότητες. Ο γιος τους Christopher Buckley ήταν καλός μου φίλος, όπως και ο Bob Tyrrell και ο χιουμορίστας P.J. O’Rourke. Την τελευταία φορά που είδα τον P.J. μου διηγήθηκε μια αστεία ιστορία. Μόλις είχε γνωρίσει την Tina, τη μέλλουσα σύζυγό του, και είχε κολλήσει μαζί της αλλά εκείνη δεν ήταν ένθερμη. H Tina ήθελε μια ήσυχη ζωή και απέφευγε τα φλας. Ο P.J. μόλις είχε αγοράσει μια μεταχειρισμένη Porsche, και όταν πήγε και πήρε την Tina στο πρώτο τους ραντεβού, έριξε μια ματιά στο αυτοκίνητο και σχεδόν γκρίνιαξε. Ήταν εντελώς σοκαρισμένη όταν την πήγε για φαγητό στο Jockey Club, ένα μέρος με ανθρώπους με «βαριά» πορτοφόλια, χαλαρών ηθών γυναίκες και πλούσιους λομπίστες. «Έγιναν ακόμη χειρότερα τα πράγματα όταν σε συνάντησα, μεθυσμένο, ντυμένο με το πανάκριβο ευρωπαϊκό κοστούμι σου και ερχόμενος απευθείας στο τραπέζι μου. Κάθισες, με αγνόησες, και ζήτησες από την Tina να έρθει στο σκάφος σου και να κάνετε κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά» είπε ο P.J. Λοιπόν, η πρότασή μου δεν είχε αντίκρισμα και οι Tina και P.J. είναι παντρεμένοι εδώ και πολύ καιρό και έχουν πολλά παιδιά και όλα αυτά, οπότε η σύντομη στάση μου στο τραπέζι τους δεν τους έκανε κακό. Παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχουν καλύτεροι άνθρωποι από τους P.J. και Tina, και το μόνο κακό τους είναι ότι ζουν στο απομακρυσμένο New Hampshire ή σε κάποιο απομονωμένο μέρος σαν αυτό με αποτέλεσμα να τους βλέπω σπάνια. Ας επιστρέψουμε όμως στη ζωή στο Λονδίνο.

«Οπότε ως προς τι τώρα αυτή η ξαφνική αγάπη για το μέρος;» ρώτησα τη γυναίκα μου. «Επειδή όλοι είναι τόσο ευγενικοί και καλοί. Να ‘ξερες πόσο καλόκαρδοι είναι οι άνθρωποι όταν με βλέπουν να βγάζω βόλτα τα σκυλιά. Και όταν πάω για ψώνια, πόσοι είναι πρόθυμοι να με βοηθήσουν και πάντα με το χαμόγελο». Ξέρω ότι ακούγεται αστείο αλλά την καταλαβαίνω. Σε έναν κόσμο που γοητεύεται από τα τρελαμένα με τη δημοσιότητα φρικιά που έχουν και ύφος, μια φυσιολογική ευγενική πράξη ξαφνικά μετρά πολύ. Οπότε έχουμε και λέμε, το Λονδίνο είναι καλό επειδή οι άνθρωποι γελάνε και χαιρετούν μια γυναίκα που βγάζει βόλτα τα 3 σκυλιά της. Αυτή την εβδομάδα πήγα για ποτό με τον φίλο μου Simon Reader στο Holborn και μου πήρε μία ώρα και ένα τέταρτο με το ταξί για να φτάσω εκεί στις 6 το απόγευμα. Η Uber φταίει. Εξαιτίας της, έχει γεμίσει το Λονδίνο με αυτοκίνητα. Η καλύτερη υπηρεσία ταξί στον κόσμο, αυτή του Λονδίνου, μαχαιρώθηκε πισώπλατα από αυτή την αμερικανική εταιρεία που έχει απαίσια αυτοκίνητα και επικίνδυνους οδηγούς που δεν μπορούν να βρουν που είναι το Παλάτι του Buckingham, ένα πρωί Κυριακής, και κατά τη διάρκεια της στέψης. Την επόμενη ημέρα περπάτησα 35 λεπτά μέσα στη βροχή και απόλαυσα ένα θαυμάσιο γεύμα στο Bismarcks. Το Λονδίνο είναι το τέλειο μέρος για περπάτημα, με τους μόνους κινδύνους να παραμονεύουν στους μουσάτους τύπους με τα ποδήλατα και τους οδηγούς της Uber που κοιτούν στον ουρανό για μια θεία έμπνευση με σκοπό να βρουν το παλάτι.

Photograph by George Douglas