του Χρήστου Ζαμπούνη

Ένα από τα κορυφαία αποφθέγματα γύρω από την Μόδα είναι το δίχως άλλο αυτό του Louis Soutenaire, ενός Βέλγου σουρρεαλιστή ποιητή και αναρχικού. «Η Μόδα είναι το γούστο των άλλων». Πού το θυμήθηκα; Ακούγοντας τον ακόλουθο διάλογο:

• Τι έκανες την Κυριακή;
  
• Είδαμε με την κοπέλλα μου μία σειρά στο Netflix.
  
• Ποια;
  
• «Το Παιχνίδι του Καλαμαριού».
  
• Πώς ήταν;
  
• Χωρίς να είναι κάτι το εντυπωσιακό, σε κρατούσε σε αγωνία.
  
• Άρα, δεν την άφησες.
  
• Όχι, είδαμε μαζεμένα και τα εννέα επεισόδια. Την είδες;
  
• Όχι ακόμη, αλλά όλοι μιλάνε γι’ αυτήν.
  

Υποκύπτοντας, λοιπόν, στο γούστο των άλλων, «παρ’ ότι λοξίας», κάθισα, την επομένη κιόλας, να την παρακολουθήσω.

Παρατήρησις πρώτη: Ήδη από την δεκαετία του ’60, ο νοτιοκορεατικός κινηματογράφος έχει να επιδείξει αριστουργήματα, όπως το «Aimless Bullet», τα οποία σπανίως περνούσαν τα σύνορα της χώρας. Η εξαγωγική αρχή έγινε με το «Old Boy» και συνεχίσθηκε με μία σειρά σπουδαίων ταινιών, όπως το «Murder», το «Poetry», ή ακόμη το «Housemaid», μέχρι να φθάσουμε στα περυσινά 5 Όσκαρ του «Parasite».

Παρατήρησις δευτέρα: Η σειρά επιβεβαιώνει τη θεωρία ότι στην ζωή πρώτο έρχεται το ένστικτο της επιβιώσεως και ακολουθεί το ένστικτο της αναπαραγωγής.

Παρατήρησις τρίτη: Το «Squid Game» έχει ελληνικό ενδιαφέρον, λόγω σεναρίου. Τι εννοώ; Για όσους αναγνώστες δεν το έχουν ακόμη παρακολουθήσει, πρόκειται για τα παιχνίδια ζωής και θανάτου στα οποία υποχρεώνονται να συμμετάσχουν εκατοντάδες χρεωκοπημένοι Νοτιοκορεάτες, με ένα δελεαστικό χρηματικό έπαθλο να τους περιμένει στο τέλος. Πόσοι από εμάς, άραγε, θα συμμετείχαμε;

Παρατήρησις τετάρτη: Μετά το «Casa de Papel», το «Παιχνίδι του Καλαμαριού», όπως αποδίδεται στην ελληνική, είναι αναμφιβόλως η νέα μόδα στον χώρο της Μυθοπλασίας, μία ενδιαφέρουσα αλληγορία για τον ανταγωνισμό στην σύγχρονη εποχή, κατακτώντας την πρώτη θέση στις προτιμήσεις των χρηστών του Netflix.