του sir Taki Theodoracopulos

Η ιστορία πίσω από την τηλεοπτική σειρά «Succession».

Ήρθε στο προσκήνιο της pop κουλτούρας μέσω της σειράς του HBO «Succession», μιας σειράς που αφορά πολύ πλούσιους και δυνατούς ανθρώπους και δημιούργησε ο πολύ πλούσιος και ακόμη πιο ισχυρός σκηνοθέτης Adam McKay (The Big Short). O McKay ξεκίνησε την καριέρα του κάνοντας πολλές φθηνές και γλυκανάλατες κωμωδίες, απέκτησε μια τεράστια περιουσία και στη συνέχεια ξεκίνησε να ασχολείται με τους τύπους της Wall Street. Κανένα πρόβλημα με όλα αυτά, οι ταινίες υποτίθεται ότι κυνηγούν τους πλούσιους και τους δυνατούς και πάντα αυτό έκαναν, αλλά όμως είναι ο τρόπος κάλυψης από τα media, μιας εικονικής οικογένειας από τηλεοπτική σειρά, που είναι άκυρη και εντελώς λανθασμένη.

Τα media υπονοούν ότι o χαρακτήρας του μεγιστάνα και πατριάρχη Logan Roy βασίζεται στον Rupert Murdoch, και η δυσλειτουργική οικογένεια του Roy είναι αυτή του Rupert. Στην πραγματικότητα, η οικογένεια του Roy είναι ένα μάτσο φρικιών, τοξικομανών και ανίκανων να κάνουν οτιδήποτε σωστά. Δυστυχώς, όπως αναφέρουν οι ζηλιάρηδες ψευτοδημοσιογράφοι, η οικογένεια του Murdoch είναι ακριβώς το αντίθετο: ελκυστικοί, ενεργοί και επιτυχημένοι στις δουλειές τους και δεν έχουν καμιά σχέση με την οικογένεια Roy. Ακόμη, αριστεροί ζηλιάρηδες ψευτοδημοσιογράφοι επιμένουν ότι αυτά τα φρικιά- χαρακτήρες βασίζονται σε μια οικογένεια από την Αυστραλία. Άντε να καταλάβεις…

Ο συγγραφέας της σειράς είναι ο Βρετανός Jesse Armstrong και με συνεχή αρθρογραφία τον εξάρουν ως ένα ανώτερο είδος ανθρώπου που έγινε πολύ πλούσιος με το σωστό τρόπο. Στην πραγματικότητα, ο Armstrong είναι ένας καλός πωλητής μυθοπλασίας και τίποτα περισσότερο. Η γνώση του για τους πολύ πλούσιους πιθανότατα βασίζεται σε κακής ποιότητας μυθιστορήματα και κουτσομπολίστικες στήλες. Δεν τον ήξερα μέχρι σήμερα και αναρωτιέμαι το ποιος είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος που έχει γνωρίσει. Λέει ότι θέλει να αποφύγει να γράψει για την ευμάρεια ή να παρουσιάσει με γκλάμουρ προσέγγιση τον τρόπο ζωής των Roys, κάτι το οποίο όμως ακούγεται σ’ εμένα σαν μια στριπτιζέζ που θλίβεται επειδή θα πρέπει να πετάει τα ρούχα της κάθε βράδυ. Το πορνό πουλάει και το «πορνό του πλούτου» ακόμη περισσότερο.

Βασικά, οι χαρακτήρες του «Succession» μοιάζουν με καρτούν, οπότε όταν η Sarah Snook (παίζει την κόρη) λέει σε έναν ψευτοδημοσιογράφο ότι τώρα εκτιμά πραγματικά το ταπεινό background της, ακούγεται σαν ένας ατζέντης δημοσίων σχέσεων να την έχει καθοδηγήσει πολύ καλά. Τα πάντα είναι cliché στη σειρά – η υπόθεση, οι χαρακτήρες και οι ηθοποιοί κάτω από τη σκηνή να γκρινιάζουν για την ταπεινή τους προέλευση. Έχοντας πει αυτά, σκοπεύω να δω κάθε επεισόδιο επειδή είναι σαν να διαβάζω ένα μυθιστόρημα του Mickey Spillane όπως όταν ήμουν εσωτερικός στο σχολείο. Αδύνατο να σταματήσεις να διαβάζεις. Η αλαζονική κακία των πολύ πλούσιων κάνει την πίεση του αίματος του καθενός να φτάνει στον θεό, μόνο που στην πραγματική ζωή, οι αληθινοί πάμπλουτοι δεν είναι αλαζόνες, δεν κάνουν επίδειξη και είναι τόσο πιθανό να μοιάζουν με τα φρικιά της οικογένειας Roy όσο εγώ με το να γίνω γυναίκα.

Έχετε υπόψη σας, ό,τι καταλαβαίνω πως μια σειρά που δείχνει φτωχούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται το ίδιο άσχημα με την οικογένεια Roy, δεν θα έβρισκε τόσο εύκολα χορηγούς που θα μάχονταν για το ποιος θα κυριαρχήσει. Το να καρφώνεις τους πολύ πλούσιους και δυνατούς είναι ασφαλές και πολύ δημοφιλές στις μάζες. Υπάρχει μια πολύ απλή εξήγηση σ’ αυτό το φαινόμενο και είναι η ακόλουθη: Οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να είναι πλούσιοι και βλέποντας άτομα που είναι πιο πλούσιοι απ’ αυτούς να συμπεριφέρονται άσχημα, τους κάνει να αισθάνονται πολύ καλύτερα. Υποθέτω ότι είναι η ανθρώπινη φύση, τίποτα πιο σοβαρό απ’ αυτό.

Ω! ναι, υπάρχει και κάτι άλλο που σχεδόν ξέχασα. Ξέρω και κάποιους εξαιρετικά πλούσιους ανθρώπους που κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν τους λιγότερο τυχερούς, συνεισφέρουν συνεχώς σε φιλανθρωπικά ιδρύματα και έχουν οικογένειες που είναι όσο το δυνατόν πιο υγιείς γίνεται. Αναφέρω ενίοτε τα ονόματά τους σ΄αυτή τη στήλη και μεταξύ μας δεν τους αρέσει αλλά ποτέ δεν παραπονιούνται. Αλλά εάν μια τηλεοπτική σειρά βασιζόταν στην οικογένεια του Γιώργου Λιβανού θα ήταν επιτυχημένη; Ή στην οικογένεια του Πέτρου Λιβανού; Οι γαμπροί του πρώτου δεν είναι μόνο πολύ πλούσιοι και πετυχημένοι αλλά είναι το ίδιο καλοί και ως οικογενειάρχες και φιλάνθρωποι. Τι γίνεται όμως και με την οικογένεια του Wafic Said και του Anthony Bamford; Υπέροχοι στην πραγματική ζωή ώστε να γίνουν σειρά στην τηλεόραση, οπότε ας εφεύρουμε την απατηλή ζωή των social media. Δεν θα βρεις κανένα από τα ονόματά τους στα Pandora Papers, επειδή αυτοί οι φίλοι μου επιχειρούν ανοικτά σε ό,τι κάνουν.

Και μιλώντας για διαφανή επιχειρηματικότητα, γιατί σε αυτόν τον τύπο, τον Maktoum (Πρωθυπουργός των Η.Α.Ε.) επιτρέπεται να απαγάγει και να κάνει κακό σε ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο, μόνο και μόνο επειδή έχει στην κατοχή του άλογα για ιπποδρομίες και έχει φωτογραφηθεί δίπλα στη Βασίλισσα; Θα σας πω τον λόγο, επειδή οι Βρετανοί θα σκύψουν σε οποιονδήποτε νταή του οποίου η περιουσία δεν αποκτήθηκε ακριβώς νόμιμα. Ο Maktoum θα πρέπει να απελαθεί από τη Βρετανία μέχρι να αφεθούν ελεύθερες οι κόρες του και να ζητήσει συγγνώμη η έκτη σύζυγός του. Είναι η κόρη του Βασιλιά Hussein, όχι κάποια τυχαία, μια μορφωμένη γυναικά που εκπροσώπησε επίσης την Ιορδανία σε αγώνες ιππασίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το μόνο λάθος της ήταν να παντρευτεί τον δράκο, που παίζει με τους νόμους μας και απαγάγει γυναίκες. Τώρα, υπάρχει και μια τηλεοπτική σαπουνόπερα που θα έκανε νούμερα. Ο πατριάρχης είναι τόσο άσχημος όσο θα μπορούσε να είναι ένας κακός σε μια σαπουνόπερα. Η χώρα κάνει το Μονακό να μοιάζει με την Ελβετία, και η οικογένεια που κάνει κουμάντο είναι τόσο μη ελκυστική και ασύνδετη όσο και η εικονική οικογένεια του Roy, με τη μόνη διαφορά ότι έχει τη διπλωματική ασυλία να απαγάγει και να σκοτώνει όποιον επιθυμεί. Η Βρετανική βασιλική οικογένεια γονατίζει στην παρουσία του και οι Βρετανοί αριστοκράτες στέκονται με τις παλάμες στραμμένες προς τα πάνω όταν ο πατριάρχης εμφανίζεται. Αντί για «Succession» η σαπουνόπερα θα ονομαζόταν «Possession». Ο λόγος για τον οποίο δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο είναι επειδή απατεώνες όπως ο Armstrong αισθάνονται ασφαλέστερα με εικονικούς κακούς. Θα το έκανα κι εγώ.

Photo Credit: Erik Tanner