της Μαριανίνας Πάτσα

Άρπαξε τον Mick από το πέτο, τον σήκωσε όρθιο και του έριξε μια τόσο γερή μπουνιά, που ο Jagger έπεσε αρχικά πάνω σε μια πιατέλα με καναπεδάκια σολομού, ύστερα γλίστρησε προς το ανοιχτό παράθυρο…

Η γροθιά του Charlie Watts προσγειώθηκε με δύναμη στο πρόσωπο του Mick Jagger. «Μη με αποκαλέσεις ποτέ ξανά ντράμερ σου! Εσύ είσαι ο τραγουδιστής μου!». Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν οι Rolling Stones σκέφτονταν να χωρίσουν δρόμους και μαζεύτηκαν στη σουίτα του ξενοδοχείου που διέμεναν για να συζητήσουν. Ο Jagger είδε πως ο Watts, έλειπε. Του τηλεφώνησε στο δωμάτιό του. «Που είναι ο ντράμερ μου;». Λίγη ώρα αργότερα, ο Watts εμφανίστηκε καλοντυμένος και αρωματισμένος. Άρπαξε τον Mick από το πέτο, τον σήκωσε όρθιο και του έριξε μια τόσο γερή μπουνιά, που ο Jagger έπεσε αρχικά πάνω σε μια πιατέλα με καναπεδάκια σολομού, ύστερα γλίστρησε προς το ανοιχτό παράθυρο και θα είχε βρεθεί μέσα στο υδάτινο κανάλι του Άμστερνταμ αν δεν τον άρπαζε στον αέρα ο Keith Richards την τελευταία στιγμή. Στην αυτοβιογραφία του, ο Richards θυμάται «τη γροθιά του ντράμερ – μια γροθιά που έχω δει λίγες φορές και είναι θανατηφόρα. Θέλει φοβερή ισορροπία, συγχρονισμό και πολύ άσχημη πρόκληση».

Δεκαετίες μετά, η ιστορία μπορεί να φαίνεται σαν μια ακόμη από τις μυθικές καταστάσεις που περιβάλλουν τους θρυλικούς Stones, αλλά αποκαλύπτει και μια ουσιαστική αλήθεια για το συγκρότημα: ο Watts ήταν η καρδιά που χτυπούσε στον πυρήνα των Rolling Stones. Όπως το έθεσε ο Ronnie Wood στο ντοκιμαντέρ “Tip of the Tongue” (2003): «Ο Watts είναι ο κινητήρας και δεν πάμε πουθενά χωρίς κινητήρα». Ο Keith Richards ήταν ακόμη πιο λακωνικός: «Ο Charlie Watts είναι οι Stones».

Κατά ειρωνικό τρόπο, η ροκ μουσική δεν ήταν η πρώτη αγάπη του Watts. Ήταν ένας ντράμερ της τζαζ και αυτή είναι η μουσική που του έδωσε το ιδιαίτερο groove που τον έκανε να ξεχωρίσει και πίσω από τα τύμπανα των Stones. Όπως είπε κάποτε στο περιοδικό Rolling Stone, η άποψή του για τη ροκ ήταν απλή: «Είναι χορευτική μουσική, αλλά δεν έχει προοδεύσει πραγματικά. Πρόοδος είναι ο Miles Davis να παίζει modals. Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό στη ροκ!».

Ο Watts γεννήθηκε στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια του B’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μεγάλωσε ανάμεσα σε τζαζ ήχους κιέπαιξε για πρώτη φορά τύμπανα μετατρέποντας ένα μπάντζο σε ταμπούρο. «Δεν έχω κάνει ποτέ μου μαθήματα. Έμαθα τύμπανα παίζοντας πάνω από δίσκους». Το 1960 έπαιζε τζαζ με διάφορους μουσικούς, ενώ παράλληλα εργαζόταν σε διαφημιστική εταιρεία. Στους Stones εντάχθηκε το 1963 χωρίς να τους πάρει πολύ στα σοβαρά, όμως άλλαξε γνώμη όταν το 1964 το single “It’s All Over Now” έφθασε στην τρίτη θέση των βρετανικών charts. Λίγο αργότερα, το κομμάτι, “(I Can’t Get No) Satisfaction” καθιέρωσε τους Stones ως ένα από τα μεγάλα ονόματα του είδους.

Οι Rolling Stones μετράνε πάνω από 55 άλμπουμ και έχουν φτάσει στην κορυφή των βρετανικών και αμερικάνικων charts 32 φορές. Μέσα σε όλες αυτές τις επιτυχίες, ο Charlie Watts ήταν η ακούραστη μηχανή πίσω από τα τύμπανα και συχνά ο ισορροπιστής του συγκροτήματος, όταν έσβηναν τα φώτα. Όμως ποτέ δεν ξέχασε την πρώτη του αγάπη, τη τζαζ. Σχημάτισε αρκετά μουσικά σχήματα, συμπεριλαμβανομένης και μίας ορχήστρας 32 ατόμων με την ονομασία Charlie Watts Orchestra. Κυκλοφόρησε δίσκους με τους Charlie Watts Quintet, ενώ συνεργάστηκε με τον Jim Keltner στους Charlie Watts/Jim Keltner Project. Το 2004, κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τους Charlie Watts and the Tentet ενώ το 2010 ηχογράφησε κι έπαιξε ζωντανά με τη swing μπάντα A B C & D of Boogie Woogie. Ο Watts (1941-2021) συχνά θεωρείται ως ένας από τους μεγαλύτερους ντράμερ όλων των εποχών. Και αυτή είναι η ελάχιστη αναγνώριση ενός μουσικού που αν και «σίγησε», το χαρακτηριστικό groove του δεν θα πάψει να ακούγεται ποτέ.