του Απόστολου Κοτσάμπαση

Έφτασαν και οι τέσσερις στην κορυφή. Του πλανήτη φυσικά. Στο αποκορύφωμα της επιτυχίας τους φάνταζαν θεϊκοί, μακράν των ορίων του καθημερινού ανθρώπου. Και πράγματι ήταν. Ο Gianni Agnelli, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, η Μαρία Κάλλας και η Dalida βίωσαν το μεγαλείο αλλά και την προσωπική τους τραγωδία. Δύο από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες και δύο ντίβες. Διαφορετικοί, αλλά όχι τόσο όσον αφορά τη σκοτεινή πλευρά.

Ο Agnelli είχε πει το αξεπέραστο: «Μου αρέσει ο άνεμος γιατί δεν μπορείς να τον αγοράσεις…». Και ο Ωνάσης αντίστοιχα: «Μετά από ένα σημείο τα χρήματα παύουν να έχουν σημασία, παύουν να είναι ο στόχος, το παιχνίδι είναι το μόνο που έχει σημασία…». Σε ανάλογο ύφος και η Κάλλας: «Μη μου μιλάτε για κανόνες. Όπου βρεθώ, εγώ φτιάχνω τους καταραμένους κανόνες…». Αυτά τα λόγια που τους αποδίδονται ίσως ειπώθηκαν στο απόγειο της δύναμής τους. Μεγαλείο και λάμψη oι ζωές των τεσσάρων, με την αστερόσκονη να καλύπτει τις ανθρώπινες αδυναμίες τους. Λαμπερή η μία όψη. Γκρίζα, με πλήγματα οικογενειακά και προσωπικούς δαίμονες, η άλλη. Ως να τις χωρίζει μια λεπτή γραμμή. Ακραία αντίθεση ή κάτι από αρχαία τραγωδία;

H ουσία είναι ότι, ανεξάρτητα από τις σκιές της ιδιωτικής τους ζωής, παραμένουν ως εικονικές προσωπικότητες σημεία αναφοράς έως σήμερα. Ο μύθος τους δείχνει μεγάλη αντοχή σε έναν ψηφιακό κόσμο στον οποίο κυριαρχούν fake είδωλα, εφήμεροι influencers, αναλώσιμοι celebrities των social media, συνωμοσιολόγοι, αρνητές της επιστήμης και αμφιλεγόμενοι, χωρίς ταυτότητα χαρακτήρες.

Illustration: Dimarelos