του Χρήστου Ζαμπούνη

Κάθε χρόνο, στις 21 Ιανουαρίου, οι απόγονοί του καθώς και χιλιάδες royalistes τιμούν την μνήμη του Λουδοβίκου του 16ου. Ήταν το 1793 όταν ο Ροβεσπιέρος και η παρέα του της Γαλλικής Επαναστάσεως έστηναν το ικρίωμα στην Place de la Concorde –τι ειρωνεία, να μετονομασθεί η πλατεία σε Ομονοίας– και τον αποκεφάλιζαν με την δημοφιλή, εκείνη την εποχή, μέθοδο της γκιλοτίνας.

Δεν χρειάζεται να διαθέτει κανείς ιδιαίτερες γνώσεις Ιστορίας για να αντιληφθεί ότι η απόφασίς του να βοηθήσει τους Αμερικανούς στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας κατά των Άγγλων, ήταν καταστροφική για τα ταμεία του κράτους, επιταχύνοντας την ανατροπή του. Εκείνο που δεν εγνώριζα και το έμαθα προσφάτως, διαβάζοντας το βιβλίο του Gerard de Cortanze «Le Roi qui voulait voir la mer», «Ο Βασιλεύς που ήθελε να δει την θάλασσα», είναι ότι στα δεκαπέντε χρόνια της βασιλείας του προετοίμασε, με τις μεταρρυθμίσεις που πραγματοποίησε, την έλευση του νέου καθεστώτος, σε μία πιο βίαια μορφή απ’ όσο την είχε οραματισθεί. Τι εννοώ; Ο Louis XVI δημιούργησε τις επαρχιακές συνελεύσεις, διπλασίασε την συμμετοχή του tiers-etat (το τρίτο Σώμα του Κοινοβουλίου εκτός από τους αριστοκράτες και τον Κλήρο, αποτελούμενο από τους αστούς), έλαβε μέτρα για την ισότητα των γυναικών, απήλλαξε τους Εβραίους από διάφορες ταπεινωτικές διαδικασίες, ίδρυσε ιατρεία στις φυλακές, χρηματοδότησε την εκπαίδευση των κωφαλάλων, αλλά και τα αερόστατα των αδελφών Mongolfier, εισήγαγε τα πνευματικά δικαιώματα των δημιουργών, και ήδη από το 1774, σχεδίαζε την κατάργηση της δουλείας. Στην ερώτηση του τίτλου, η απάντησις είναι απλή: Τον θυσίασαν ως αποδιοπομπαίο τράγο προβάλλοντας επάνω του όλο τον θυμό που προκαλεί, συνήθως, η οικονομική ανέχεια.