του Χρήστου Ζαμπούνη

Τον έναν τον έλεγαν Έλτον, τον άλλον Αντώνη. Τον έναν τον είχε στείλει το αφεντικό του στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» νωρίς το πρωΐ, για μία «δουλίτσα», όπως χαρακτηριστικώς την προσδιόρισε. Ο άλλος είχε πάει κανονικά με τον Προαστιακό στο εργοστάσιο όπου εργάζεται ως αποθηκάριος, στο Κορωπί. Μία ώρα καθημερινή διαδρομή από την Κυψέλη όπου ζει, με αλλαγή τριών μέσων μεταφοράς. Όταν κατά το μεσημέρι άρχισε η χιονόπτωσις οι δύο φίλοι αντάλλασσαν μηνύματα για το πού ευρίσκεται ο καθένας. Ο Έλτον προθυμοποιήθηκε, μιας και ήταν κοντά, να περάσει να πάρει τον Αντώνη για να γυρίσουν μαζί στο κέντρο. Επειδή η εταιρεία του, του πλήρωνε τα διόδια, αλλά και για λόγους ασφαλείας, αφού άρχισε ήδη να το στρώνει, μπήκαν στην Αττική Οδό. Η συνέχεια είναι, λίγο πολύ, γνωστή. Στις 7 το βράδυ ένας κάτοικος της Κάντζας βλέποντας τις ειδήσεις γέμισε το porte-bagage του με μπουκάλια νερό και ξηρά τροφή, και ξεκίνησε μόνος του, πριν από τον Στρατό, την Αστυνομία, την Πυροσβεστική και τον Ερυθρό Σταυρό, για να τα μοιράσει στους αποκλεισμένους. Όπερ και εγένετο. Σε κάθε αυτοκίνητο που σταματούσε, πρότεινε να τους φιλοξενήσει στην οικία του έως το πέρας του χιονιά. Μόνον ο Έλτον και ο Αντώνης δέχθηκαν. Πίνουμε ένα ποτήρι τσίπουρο δίπλα στο ηλεκτρικό σώμα θερμάνσεως – το ρεύμα διεκόπη την επομένη. Απαντούν καθησυχαστικά στους συγγενείς και φίλους που τηλεφωνούν ανήσυχοι. Μία από τις κλήσεις είναι του αφεντικού του ενός, που συζητά μαζί του το ενδεχόμενο, εφ’ όσον είναι κοντά, να πάει την επομένη στην εργασία του – η Τρίτη δεν έχει κηρυχθεί, ακόμη, αργία. Το πρωΐ, ένα χαμόγελο ανθεί στο πρόσωπό τους, όταν μαθαίνουν ότι απεφασίσθη από την Αττική Οδό να αποζημιωθεί κάθε αποκλεισμένο αυτοκίνητο με 2.000 ευρώ. Προσώρας, το μόνο μέλημά τους είναι το εάν λειτουργεί ο Προαστιακός, για να επιστρέψουν στις οικίες τους.

Καθ’ όλην την διάρκεια της γνωριμίας μας δεν εγόγγυζαν, δεν λοιδώρησαν, δεν εχλεύασαν, δεν εξύβρισαν, μόνον διερωτήθησαν κάποια στιγμή, en passant, γατί τους άφησαν να εισέλθουν στην Αττική Οδό δεδομένων των συνθηκών. Η στωϊκότης τους ίσως να οφείλετο στην ανέλπιστη βοήθεια από έναν ιδιώτη, είναι όμως ένας φιλοσοφικός τρόπος προσεγγίσεως της ζωής, που εμένα τουλάχιστον, μου ταιριάζει περισσότερο από τις άναρθρες κραυγές και την υστερία.