του Χρήστου Ζαμπούνη

Το 1996 υπήρχε ένα μόλις χιονοδρομικό κέντρο σε ολόκληρη την Κίνα. Το 2008 ο αριθμός τους ανήλθε στα 200. Εν όψει των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων έχουν τετραπλασιασθεί. Στην χώρα μας, εάν κρίνω από τα άρθρα που αφιερώνονται στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό τύπο, το ενδιαφέρον για την εν λόγω διοργάνωση είναι μηδαμινό. Εάν εξαιρέσουμε την υπόθεση doping της 15χρονης Ρωσίδας πρωταθλήτριας του καλλιτεχνικού πατινάζ Καμίλα Βαλίεβα και την αμφιλεγόμενη, όπως απεδείχθη αργότερα πληροφορία, ότι η Ολυμπιακή Φλόγα έσβησε, αλλά και την πρωθύστερνα δεδηλωμένη πρόθεση των Η.Π.Α. για μποϋκοτάζ, δεν θα ήταν υπερβολικό να χαρακτηρίσουμε συνολικώς τα χειμερινά αθλήματα ως περιθωριακά. Τούτο ίσχυε και στην «χρυσή» εποχή του Χρηματιστηρίου, όπου οι ουρές των αυτοκινήτων έφθαναν το 1,5 χιλιόμετρο στο Σέλι, για να αναφερθώ μόνον στο πρώτο ελληνικό χιονοδρομικό κέντρο που ίδρυσαν οι βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη την δεκαετία του ’50. Σήμερα, το ποδόσφαιρο κατά κύριο λόγο, ακολουθούμενο από το μπάσκετ και λιγότερο από το βόλλεϋ μονοπωλούν το ενδιαφέρον των Ελλήνων φιλάθλων.

Αντιθέτως, στην πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη, όπου τα πάντα γίνονται με προγραμματισμό πενταετών ή και δεκαετών πλάνων, η απόφασις της κινεζικής κυβερνήσεως είναι σαφής: 300.000.000 Κινέζοι καλούνται να αρχίσουν να προσέρχονται στα χιονοδρομικά κέντρα, μετά την λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων στις 22 Φεβρουαρίου. Ουδεμία σχέσις με τον δικό μας προγραμματισμό για την αξιοποίηση των Ολυμπιακών εγκαταστάσεων μετά το 2004.