Ποιος είναι απώτατος στόχος του Πούτιν; Το ερώτημα αυτό απασχολεί συνεχώς, από την πρώτη ημέρα του πολέμου στην Ουκρανία, τους έγκυρους δυτικούς αναλυτές και τα ΜΜΕ. Στο κύριο άρθρο του NEWSWEEK, από τους Bill Powell και Naveed Jamali, περιγράφονται αναλυτικά τα σχέδια και οι στόχοι της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία.

«Καθώς εκτυλίσσεται η μάχη των θελήσεων και της δύναμης μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης για τη μοίρα της Ουκρανίας, υπάρχει ένα βασικό γεγονός που πρέπει να έχουμε κατά νου: ο Βλαντίμιρ Πούτιν δεν έχασε ποτέ πόλεμο. Κατά τη διάρκεια προηγούμενων συγκρούσεων στην Τσετσενία, τη Γεωργία, τη Συρία και την Κριμαία τις δύο δεκαετίες στην εξουσία του, ο Πούτιν πέτυχε δίνοντας στις ένοπλες δυνάμεις του σαφείς, εφικτούς στρατιωτικούς στόχους που θα του επέτρεπαν να κηρύξει τη νίκη, αξιόπιστα, στα μάτια του ρωσικού λαού και στον κόσμο που παρακολουθούσε ανήσυχος. Η τελευταία του πρωτοβουλία στην Ουκρανία είναι απίθανο να είναι διαφορετική…»

«…Ποιο είναι το τελικό παιχνίδι του Πούτιν τώρα; Ο Ρώσος ηγέτης τροφοδοτείται από την οργή και επιδιώκει εκδίκηση εναντίον της Δύσης για την κακομεταχείριση της πατρίδας του, λέει ο Peter Rough, ανώτερος συνεργάτης στο Hudson Institute, ένα συντηρητικό think tank με έδρα την Ουάσιγκτον. Η χώρα στην οποία μεγάλωσε ο Πούτιν, και αυτή στην οποία υπηρέτησε ως αξιωματικός της KGB, διαλύθηκε το 1991. Στη θέση της ήρθε το χάος στο εσωτερικό και, κατά την άποψη του Πούτιν, η προδοσία από το εξωτερικό. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, έχει πει το περίφημο, «ήταν το πιο καταστροφικό γεωπολιτικό γεγονός του 20^ου αιώνα» (χειρότερο, ακόμη και από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στον οποίο σκοτώθηκαν 20 εκατομμύρια Σοβιετικοί πολίτες). Η δυσαρέσκεια του για το τι συνέβη στη χώρα του, ιδιαίτερα αμέσως μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, συμμερίζονται ευρύτερα οι Ρώσοι από όσο εκτιμούν πολλοί στη Δύση…»

«Ο Πούτιν είναι εθνικιστής πρώτα και κύρια. Η Ουκρανία, ξεκάθαρα, είναι κεντρική σε αυτό το όραμα. Αλλά περιλαμβάνει επίσης τις χώρες -πρώην σοβιετικές επαρχίες- που είναι πλέον ουσιαστικά ρωσικά κράτη-πελάτες (Λευκορωσία), καθώς και εκείνες που η Μόσχα επιθυμεί να ελέγξει ξανά: τα κράτη της Βαλτικής: Λιθουανία, Εσθονία και Λετονία (οι τρεις τελευταίες είναι πλέον μέλη του ΝΑΤΟ, για τις οποίες η συμμαχία είναι υποχρεωμένη να πολεμήσει σε περίπτωση που κάποια από αυτές δεχτεί επίθεση.) Ο Πούτιν στην ομιλία του πριν από την εισβολή είπε ότι ήταν «τρέλα» να επιτραπεί ποτέ στις Βαλτικές να φύγουν από την ΕΣΣΔ. Απαίτησε —με παραλογισμό— να αποσυρθεί η Συμμαχία στις θέσεις της του 1997, όταν υπήρχαν μόλις 16 μέλη, σε αντίθεση με τα 30 σήμερα.»