του Jeremy Clarkson

Maserati MC20: Το supercar που οδηγώντας το μπορείς να κάνεις ταυτόχρονα και τις μικροδουλειές σου.

Την προηγούμενη Τετάρτη αποφασίσαμε ότι για να γλιτώσουμε τον κόπο του μαγειρέματος, το στρώσιμο του τραπεζιού και του πλυσίματος, θα μπαίναμε στη Maserati που είχα στο γκαράζ για δοκιμή και θα πηγαίναμε στα ντόπια καταστήματα για μια γρήγορη ψαρόπιτα. Φύγαμε από το σπίτι στις 7 το απόγευμα, και παρόλο που η παμπ απέχει λιγότερο από τρία μίλια, φτάσαμε στις 8 και μισή. Το πρώτο πρόβλημα ήταν η ασφάλεια του νέου μας σπιτιού. Υπήρξε μια εποχή, μια καλύτερη εποχή, που για να κλειδώσεις το σπίτι σου θα έπρεπε να στρίψεις απλώς το κλειδί στην κλειδαριά. Όχι πια. Πρώτα θα έπρεπε να «πούμε» στο συναγερμό να αγνοήσει τη γάτα και έπειτα να κλειδώσουμε την πίσω πόρτα, κάτι που δεν μπορούσε να κάνει κανείς από τους δυο μας. Χρειάζεται διάφορες διαδικασίες και επομένως είναι πολύ περίπλοκο. Έπειτα, έπρεπε να ζητήσουμε από κάποιον να μείνει στο σπίτι, που σημαίνει ό,τι πρέπει να κλείσεις το συναγερμό, που μοιάζει σαν να απενεργοποιείς το internet παγκοσμίως. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει.

Τελικά όμως μπήκαμε στο αυτοκίνητο και πέντε λεπτά αργότερα φτάσαμε στο πάρκινγκ της παμπ. Και πέντε λεπτά μετά ήμασταν ακόμη εκεί επειδή κανένας από τους δύο δεν μπορούσε να βρει κάτι που να μοιάζει έστω και από απόσταση με χερούλι πόρτας. «Θα την είχαμε πατήσει εάν είχαμε πέσει μέσα σε μια λίμνη». Τελικά άνοιξα το φλας του κινητού μου και βρήκα το μικρό κουμπί που πρέπει να πατήσεις για να ανοίξει η πόρτα και βγήκαμε έξω. Και μετά ξαναμπήκα μέσα επειδή το αυτοκίνητο είχε αρχίσει να κυλά το λόφο. Έχοντας πατήσει τα φρένα, είδα ένα μήνυμα στο ταμπλό και αφού βρήκα τα γυαλιά μου, ήμουν έτοιμος να το διαβάσω. Έλεγε ότι θα έπρεπε να βάλω το αυτοκίνητο στο mode«park», αλλά πώς το κάνεις αυτό όταν δεν υπάρχει μοχλός ταχυτήτων; Έσπρωξα και τράβηξα τα χειριστήρια στο τιμόνι και συστηματικά αναζήτησα στο ταμπλό ένα κουμπί με το «Ρ» πάνω του. Δεν υπήρχε κάποιο. Βρήκα όμως, βαθιά, στο χώρο των ποδιών, ένα κουμπί που ενεργοποιούσε το χειρόφρενο. Πιστεύοντας ό,τι θα έκανε αυτό ακριβώς, το πάτησα, βγήκα ξανά έξω και παρατήρησα ότι το αυτοκίνητο έκανε θορύβους. Οπότε ξαναμπήκα μέσα, υποθέτοντας ότι δεν είχα σβήσει τα φώτα. Τα απενεργοποίησα αλλά παρέμειναν αναμμένα. Και η ταραχή μου συνεχίστηκε…

Και δεν υπήρχε πουθενά ένα εγχειρίδιο, ούτε στο ντουλαπάκι ούτε σε ηλεκτρονική μορφή στο σύστημα ελέγχου. Ούτε το YouTube βοήθησε. Είναι μια πολύ σπάνια Maserati και κανείς μέχρι τώρα δεν έχει κάνει ένα βίντεο-οδηγό. Μετά από μια ώρα βλασφημώντας και αναρωτώμενος εάν θα ήταν καλύτερα να μείνω σπίτι και να φτιάξω ένα σουφλέ από καρδιές μυρμηγκιών, τηλεφώνησα σε έναν συνάδελφο που μου είπε ό,τι για να ενεργοποιηθεί το mode «park» και να κλείσουν τα φώτα, έπρεπε να πατήσω το κουμπί που ανάβει τη μηχανή δυο φορές. Οπότε πάτησα το κουμπί για να σταματήσει ο κινητήρας και μετά το πάτησα ξανά. Κάτι που άναψε ξανά τη μηχανή. Έπειτα, ξανακάλεσα τον συνάδελφό μου, που μου είπε ότι όταν πατήσω τη δεύτερη φορά το κουμπί, θα πρέπει να έχω αφήσει το πόδι μου από το πετάλι του φρένου. Και είχε δίκιο, πράγμα που σημαίνει ότι προλάβαμε οριακά τις τελευταίες παραγγελίες στην παμπ.

Τώρα μπορεί να περιμένετε από ΄μένα, μετά από μια τέτοια ταλαιπωρία, να «σκίσω» στο review τη νέα Maserati. Αλλά στην πραγματικότητα, όταν μάθεις που είναι το χερούλι της πόρτας και το πώς σβήνει η μηχανή, αμέσως καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον αυτοκίνητο. Το πρώτο ενδιαφέρον πράγμα είναι γιατί την κατασκεύασαν. Η Maserati ανήκει στην ίδια εταιρεία που έχει τη Ferrari, οπότε γιατί τα αφεντικά είπαν: «αυτό που χρειαζόμαστε είναι άλλο ένα διθέσιο supercar, με κινητήρα στη μέση, 225.000 ευρώ». Και δεν είναι μόνο η Ferrari. Είναι η Lamborghini, η Porsche, η McLaren, η Chevrolet και πλήθος οπορτουνιστών σε όλο τον κόσμο που προσπαθούν πουλήσουν διθέσια supercar αξίας 225.000 ευρώ.

Οπότε ποιος θα έβλεπε όλες τις παραπάνω διαθέσιμες επιλογές και θα έλεγε: «Ξέρεις τι; Νομίζω ότι θα επέλεγα τη Maserati». Λοιπόν, εγώ θα την επέλεγα. Οι Ferrari στις μέρες μας είναι υπερβολικά υπερτιμημένες για να τις πάρουμε στα σοβαρά, και ενώ μου αρέσουν οι εναλλακτικές δημιουργίες της McLaren -υπάρχουν 5.000 απ’ αυτές και είναι όλες ίδιες- κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν την ίδια φήμη. Το πετυχαίνει η Lamborghini αλλά η Maserati ακόμη περισσότερο. Είναι ένα όνομα που απολαμβάνεις να λες. Είναι ο λόγος για τον οποίο πήγα στην παμπ. Επειδή ήθελα να πω: «Θα πάρουμε τη Maserati;».

Κάτω από το περίβλημά της, η MC20 μοιάζει με την 4C που κατασκεύασε η Alfa Romeo πριν από λίγα χρόνια ( Η Alfa υπενθυμίζω ότι ανήκει στην ίδια εταιρεία που έχει και τη Maserati, μαζί με τις Peugeot, Opel, Citroën, Chrysler, Fiat, Lancia, Vauxhall και Jeep). Έχει ένα πάτωμα, 100 κιλών, από ανθρακονήματα πάνω στο οποίο έχουν συνδεθεί όλα τα μέρη. Αυτό την κάνει εξαιρετικά ελαφριά. Μοιάζει με το αγαπημένο παιδί της Victoria Beckham σε πάρτι με μπαλόνια. Μάλλον γι’ αυτό το κουμπί του χειρόφρενου είναι τόσο καλά κρυμμένο. Καλύτερα να χρησιμοποιήσετε σχοινιά πρόσδεσης. Συνδυάστε το ελαφρύ αμάξωμα με έναν νέο , έξυπνο V6 κινητήρα που αποδίδει 621 ίππους και το αποτέλεσμα είναι προφανές. Αυτό είναι το αυτοκίνητο που διαλέγει τις μάχες που μπορεί να κερδίσει. Είναι σαν την αστραπή. Η Maserati του Joe Walsh έπιασε τα 300 χλμ και όλοι σκεφτήκαμε ότι ήταν πολύ γρήγορη. Όμως αυτή θα πιάσει τα 325. Ωστόσο, έχει 1-2 θεματάκια. Ανεξάρτητα από το mode οδήγησης που χρησιμοποιείτε -δρόμος, πίστα, αγώνας- αναπηδά άσχημα στον δρόμο όταν αναπτύσσετε ταχύτητα. Φέρτε στο μυαλό σας τον Tigger, μετά από μια κουταλιά από το δυναμωτικό φάρμακο του Roo. Μετά είναι τα φρένα, που χρειάζονται αρκετή πίεση στο μηρό για να λειτουργήσουν σωστά και το κιβώτιο ταχυτήτων, που αντιδρά στις αλλαγές σαν να έχει μόλις ξυπνήσει από βαθύ ύπνο.

Δεν έχει την ίδια ένταση όπως μια Ferrari ή μια Lamborghini ή καμιά από τις 5.000 McLaren. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι τόσο «υστερική». Μπορείτε να κάνετε τις μικροδουλειές σας μέσα στη MC20, επειδή είναι πιο ήσυχη και πιο πολιτισμένη από οποιονδήποτε ανταγωνιστή της. Και λιγότερο τρομακτική. Μοιάζει περισσότερο με ένα σπορ αυτοκίνητο παρά ένα supercar. Είναι επίσης όμορφη. Παρά το γεγονός ότι είναι τρεις ίντσες μακρύτερη από την ακόμη πιο όμορφη Ferrari 488 και πλατιά όσο ένα κανάλι πλοίου, στην πραγματικότητα φαίνεται χαριτωμένη. Στο εσωτερικό, είναι εκπληκτικά απλή. Σίγουρα, δεν σας ενοχλεί το κουμπί παρκαρίσματος.

Το ταμπλό είναι αρκετά συνηθισμένο και δεν έχει καθόλου μπιχλιμπίδια. Μου αρέσει η απλότητά της και σίγουρα αγαπώ το γεγονός ότι έχουν τοποθετήσει μικρά κουμπάκια στο τιμόνι, τα κύρια χειριστήρια για τα φώτα, τους υαλοκαθαριστήρες και τα φλας είναι εκεί που πρέπει: εξόφθαλμα. Και Ferrari σημειώσέ το: αυτή είναι μια καλύτερη λύση από τη δική σου. Είναι σαν ένα κλειδί σε μια κλειδαριά. Όχι σαν το ηλίθιο σύστημα συναγερμού με τη ρύθμιση για τις γάτες.

Οπότε τώρα λοιπόν φθάνουμε στο δύσκολο κομμάτι. Συνοψίζοντάς τα όλα. Δεν είναι σαν μια Ferrari. Προσφέρει ωραία οδηγική εμπειρία αλλά δεν έχεις την αίσθηση ότι μπορείς να την ελέγξεις με τηλεπάθεια όπως σε μια 488. Δεν μοιάζει ούτε με τη Lamborghini. Υπάρχει ελάχιστα η αίσθηση του «κοίτα με», του μπράβο και των επευφημιών. Στην πραγματικότητα δεν μοιάζει με κανένα άλλο αυτοκίνητο εκεί έξω. Μοιάζει με supercar, αλλά πράγματι είναι κάτι περισσότερο ένα συνηθισμένο αυτοκίνητο GT. Ένα άνετο και ήσυχο μέρος για να αράξεις καθώς αναπτύσσεις ταχύτητα. Και είναι υπέροχο να την κοιτάς. Αλλά ο βασικός λόγος που θα την επέλεγα έναντι οποιασδήποτε άλλου αυτοκινήτου αυτής της κατηγορίας είναι απλός: Μου άρεσε.

Κινητήρας: 3000cc, V6, twin turbo, βενζινοκίνητος.

Ιπποδύναμη: 621bhp @ 7500rpm

Ροπή: 538 Ibft @ 3000 rpm

Επιτάχυνση: 0-100: 2,9΄΄

Τελική ταχύτητα: 325.0875km

Καύσιμο: CO2 /20.5mpg / 261g/km

Βάρος: 1.500 kg

Τιμή: 227.000 ευρώ

4*