50 χρόνια μετά από την κυκλοφορία της το 1972, η ταινία «Νονός» παραμένει διαχρονική, ορόσημο και αναμφίβολα turning point στην ιστορία του κινηματογράφου.

«Ποιος, αυτός; Μα είναι νάνος»! Αυτή ήταν η ατάκα που ακούστηκε από την ομάδα παραγωγής της ταινίας στο άκουσμα του ονόματος του Al Pacino για τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Michael Corleone. Μια επιλογή για την οποία επέμεινε μέχρι τέλους ο Francis Ford Coppola, παρά το γεγονός ότι η εταιρεία προτιμούσε κάποιον σαν τον Robert Redford. Και τελικά δικαιώθηκε πανηγυρικά. Όπως ακριβώς συνέβη και με τον ρόλο του Marlon Brando. Το best-seller μυθιστόρημα όμως τουMario Puzo θα έμενε στο ράφι εάν δεν βρισκόταν ο διορατικός και εξαιρετικά πειστικός executive producer της Paramount Robert Evans. Αυτός ήταν ο πρώτος που πίστεψε στη δυναμική του μυθιστορήματος, ενώ παρατηρώντας ότι μετά τα τέλη της δεκαετίας του ’60 το Hollywood χρειαζόταν μια νέα αρχή με μια φρέσκια ματιά, ο Evans αποφάσισε να δώσει τη σκηνοθεσία στον τότε άσημο , τριαντάχρονο Coppola. Το ίδιο είχε κάνει και με τον Roman Polanski, στην ταινία «To μωρό της Rosemary», τρία χρόνια νωρίτερα.

Οι επιλογές τόσο του παραγωγού όσο και του σκηνοθέτη, δημιούργησαν ένα τεταμένο κλίμα και τα γυρίσματα σύντομα μετατράπηκαν σε πεδίο μάχης. Ο Brando που με τις ιδιοτροπίες του σχεδόν φαλίρισε την εταιρεία παραγωγής της ταινίας «Mutiny on the Bounty» (1962), συμφώνησε ό,τι θα κάνει το δοκιμαστικό για τον Don Corleone δωρεάν και υπέγραψε ρήτρα ύψους 1 εκατομμυρίου δολαρίων (!) ό,τι δεν θα προκαλέσει φασαρίες κατά τη διάρκεια της παραγωγής.O Pacino που διαισθανόταν ότι κανείς δεν τον ήθελε στην ταινία εκτός από τον Coppola, προτιμούσε τον ρόλο του θερμόαιμου αδερφού Sonny (επιλέχθηκε τελικά ο James Caan) και θεωρούσε τρελό τον σκηνοθέτη που του έδωσε αυτόν του Michael. Παράλληλα, το περιεχόμενο της ταινίας εξόργισε την ιταλοαμερικανική ένωση των ΗΠΑ και αρκετών πολιτικών παραγόντων. Πολλά μέλη της ομάδας δέχτηκαν ασφυκτικές πιέσεις και απειλές ενώ φημολογείται ότι η παραγωγή συναντήθηκε με την αμερικανική μαφία για να συμφωνήσουν στο τι πρέπει να αναφερθεί μέσα στην ταινία. Έτσι, ο σκηνοθέτης και ο Mario Puzo αποφάσισαν να αφαιρέσουν από το σενάριο τις λέξεις «μαφία» και «Cosa Nostra».

Οι χρηματοδότες από την πρώτη στιγμή υποτίμησαν την ταινία, διέθεσαν ένα budget μόλις 6 εκατομμυρίων δολαρίων, επέμειναν στο γεγονός η ιστορία να τοποθετηθεί χρονολογικά στη δεκαετία του ’70 και θεωρούσαν τη διάρκεια των 3 ωρών της ταινίας απαγορευτική. Αλλά για καλή μας τύχη οι προβλέψεις τους έπεσαν έξω και οι επιλογές των Evans και Coppola έπιασαν τόπο, αποδεικνύοντας ότι σε κάποιες περιπτώσεις η αλαζονεία και η εγωπάθεια σε συνδυασμό με το ταλέντο και τη δημιουργικότητα μπορούν να απογειώσουν κάθε εγχείρημα. Υπολογίζεται ό,τι για την τριλογία δαπανήθηκαν λιγότερα από 100 εκατομμύρια δολάρια και απέφεραν κέρδη μέχρι και σήμερα κοντά στο μισό δισεκατομμύριο. Ένα νούμερο που συνεχώς αυξάνεται. Οι καριέρες των Coppola, Pacino και Robert de Niro εκτοξεύτηκαν και η πρώτη ταινία άνοιξε τον δρόμο για τα sequels και τα blockbusters.

Ας ρίξουμε όμως φως σε μερικές λιγότερο γνωστές ιστορίες που ακολουθούν το πρώτο μέρος της τριλογίας:

• Η θρυλική ατάκα που βγαίνει από τα χείλη του Brando: «I’m going to make him an offer he can’t refuse» είναι η δεύτερη πιο διάσημη στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου μετά το «Frankly, my dear, I don’t give a damn» του Clark Gable στο «Όσα παίρνει ο άνεμος» (Gone with the Wind 1939).
• Η γάτα που εμφανίζεται στην εναρκτήρια σκηνή στα χέρια του Brando ήταν αυτοσχεδιασμός της τελευταίας στιγμής από τον σκηνοθέτη. Ήταν η γάτα του studio.
• H σκηνή όπου εμφανίζεται ο τραγουδιστής και βαφτιστήρι του Don Corleone, Johnny Fontane, να ζητά χάρη από τον Νονό ώστε να «πειστεί» ένας παραγωγός του Hollywood να του δώσει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία, είναι υπονοούμενο για τη σχέση του Sinatra με τη μαφία αλλά και τον υπόγειο τρόπο με τον οποίο ο τραγουδιστής απέσπασε τον ρόλο στην ταινία «From Here to Eternity»(1953).
• O Marlon Brando αρνήθηκε το Oscar καλύτερου ηθοποιού που κέρδισε ως Vito Corleone, σαν μια ένδειξη διαμαρτυρίας για τον τρόπο που παρουσίαζε ο αμερικανικός κινηματογράφος τους ινδιάνους.
• Οι παραγωγοί δεν ενέκριναν ούτε την επιλογή της Diane Keaton στον ρόλο της Kay Adams, καθώς επιθυμούσαν μια πιο αισθησιακή και γοητευτική παρουσία.

Photo Credit: Getty Images