του Χρήστου Ζαμπούνη

Την Μαργαρίτα Μυρογιάννη την γνώρισα κοινωνικώς μία νύκτα στο περιώνυμο club «Dragoste» της Πατριάρχου Ιωακείμ. Λόγω χαμηλού φωτισμού δεν την πρόσεξα ιδιαιτέρως, άλλωστε εκείνη την εποχή ήμουν σε «αμυντική» διάθεση λόγω ενός επώδυνου χωρισμού. Εχρειάσθησαν λίγοι μήνες για να την ξανασυναντήσω μία Καθαρά Δευτέρα στου «Φιλιππή», στην Μύκονο. «Όχι αυτήν, την άλλη», θυμάμαι πως με είχε συμβουλεύσει ο έμπειρος Ηλίας Παπαγεωργίου, υποδεικνύοντας ότι έπρεπε να σταματήσω να ερωτοτροπώ με την κοπέλλα που συζητούσα και να ασχοληθώ με την Μαργαρίτα. Όπερ και συνέβη την επομένη, στην οικία του στο Santa Marina, όπου μας εδεξιώθη. Η ηλεκτρική εκκένωσις που διαπέρασε τον οργανισμό μου εκείνο το μεσημέρι, δεν με άφησε ήσυχο, μέχρι να την νυμφευθώ. Η Μαργαρίτα ήταν τελειόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών και εργάζετο παραλλήλως σε ένα κατάστημα επίπλων. Την ημέρα του γάμου μας, και αφού προηγουμένως είχε πάρει το πτυχίο της, μου εξέφρασε την επιθυμία της να κάνει ένα μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Έχοντας επιστρέψει προ ολίγου, από πολυετή παραμονή στο εξωτερικό, θεώρησα δίκαιο να αποκτήσει και η ίδια διεθνείς εμπειρίες. Το ταλέντο της, το οποίο είχα διαισθανθεί από τα πρώτα της έργα ως εικαστική φωτογράφος, έγινε αντιληπτό και από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών, το οποίο χρηματοδότησε μέρος των σπουδών της. Το πρώτο μεταπτυχιακό ακολούθησε και δεύτερο, με τις συναντήσεις μας να γίνονται, πλέον, εκτός της βρεταννικής πρωτευούσης, στα τέσσερα σημεία της Ευρώπης, με κριτήριο επιλογής κυρίως τα μουσεία. Ερμιτάζ, Λούβρο, Πράντο, Μουσείο Μουνχ, είναι ορισμένα μόνον από τα ιδρύματα όπου με πήρε από το χέρι και μου «άνοιξε τα μάτια» για το πώς να βλέπω ένα έργο Τέχνης, από την πλευρά του καλλιτέχνη.
Στα χρόνια που πέρασαν, μοιράσθηκα τα όνειρα και τις αγωνίες της για δημιουργία, διευρύνοντας τους πεπερασμένους, έως τότε, ορίζοντές μου επί του θέματος. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μου συνέστησε την crème de la crème των συμφοιτητών της, οι οποίοι σήμερα διαπρέπουν τόσο εντός όσο και εκτός των συνόρων. Μαζί της πήγα σε άπειρα εγκαίνια και διείσδυσα σε άγνωστα λημέρια κρυμμένων «θησαυρών». Επ’ ευκαιρία των εγκαινίων της τρίτης της ατομικής Εκθέσεως, στην «Gallerie Elefteria Tseliou», με τίτλο «Constructions», θέλω, απλώς, να της πω ένα μεγάλο «Ευχαριστώ!».