του Χρήστου Ζαμπούνη

Η ιστορία είναι μοντέρνα. Ήταν όταν εγράφη τον 19ο αιώνα και παραμένει εν έτει 2022. Πόσοι φιλόδοξοι επαρχιώτες, έκτοτε, δεν ονειρεύθηκαν να κατακτήσουν την «πρωτεύουσα», και πόσοι έχασαν τις ψευδαισθήσεις τους; Μία γαλλική ταινία, που μόλις διενεμήθη στους θερινούς κινηματογράφους, θα θέλξει τους θαυμαστάς του Honore de Balzac, του κορυφαίου ανατόμου της κοινωνίας της Restauration, της Παλινορθώσεως της μοναρχίας και όχι μόνον.
Απόσπασμα του μνημειώδους έργου του «La Comedie Humaine», η «Ανθρώπινη Κωμωδία», «Οι Χαμένες Ψευδαισθήσεις» παρακολουθούν έναν νεαρό ονειροπόλο ποιητή, ο οποίος θα μετατραπεί σε έναν πικρόχολο λιβελογράφο ύστερα από μία ερωτική απαγοήτευση. Η διαπλοκή της εξουσίας με τον Τύπο και η ανάδειξις του χρήματος ως υπέρτατης αξίας είναι ένα από τα κεντρικά θέματα της πλοκής, που παραμένει ανησυχητικώς επίκαιρη, σχεδόν δύο αιώνες αργότερα.
Η μεταφορά, από τον Xavier Giannoli, στην μεγάλη οθόνη του μπαλζακικού αριστουργήματος έγινε δεκτή με διθυραμβικές κριτικές στην χώρα του, ενώ απέσπασε 7 συνολικώς Cesar (σ.σ.: Τα αντίστοιχα γαλλικά Όσκαρ), μεταξύ των οποίων και αυτό της Καλύτερης Ταινίας. Είναι αλήθεια ότι παρακολουθώντας την δύο φορές, εντός δύο ημερών, την δεύτερη για να σημειώσω εξωτερικούς διαλόγους, ένοιωσα υπερήφανος για τις δυνατότητες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου να αποδώσει λογοτεχνικά έργα στο «πανί». Το «άθλημα» των ιστορικών ταινιών είναι ακριβό, τόσο στο επίπεδο των ντεκόρ και των κουστουμιών όσο και των locations. Η σκηνοθετική προσέγγισις είναι άρτια υπό την έννοια ότι επί 2,5 ώρες δεν σου περνά από το μυαλό ότι οι ηθοποιοί υποδύονται ρόλους. Το αντίθετο, μάλλον, συμβαίνει. Σου ανοίγουν την πόρτα για να εισέλθεις στον χαρακτήρα τους και να ταυτισθείς με άλλον λιγότερο, με άλλον περισσότερο με αυτούς. Πέραν του ογκολίθου και ευρέως αναγνωρίσιμου Gerard Depardieu, ο οποίος υποδύεται έναν εκδότη που δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, αλλά ξέρει να μετράει, από το υπόλοιπο casting είναι αδύνατον να μην υποκύψει κανείς στην γοητεία του Benjamin Voisin, του φιλόδοξου ποιητού που λέγαμε, της Cecile de France, της αριστοκράτισσας νυμφευμένης ερωμένης του, του Vincent Lacoste, του Xavier Dolan και της Jeanne Balibar, για να αναφέρω μόνον τους κύριους ρόλους. Θα ήτο παράλειψις να λησμονήσουμε την υποβλητική μουσική του Johan Sebastian Bach και του Vivaldi, που συνοδεύουν την άνοδο και την πτώση ενός ακόμη αιθεροβάμονος, όπως και την voice off, η οποία είναι η «φωνή» του Balzac.