του Χρήστου Ζαμπούνη

Ο Γιοζέφ είναι 50 ετών. Έχει αναλάβει τον ρόλο του οδηγού-ξεναγού μας κατά την διάρκεια της τριήμερης διαμονής μας στην Χώρα των Κέδρων. Ταξιδέψαμε για τους γάμους του ανηψιού του Έλι με την συμπατριώτισσά του Σόλα. Μετά από απουσία στο Παρίσι, σήμερα εργάζεται ως επιθεωρητής στο «Casino du Liban». Είναι μία πολύτιμη πηγή πληροφοριών, καλύτερη από την Wikipedia.
«Εδώ», μας δείχνει προς την Ανατολή, τα σύνορα με την Συρία, «είναι το άντρο της Χεζμπολάχ. Εμείς οι Μαρωνίτες δεν είμεθα Άραβες, αλλά απόγονοι των αρχαίων Φοινίκων. Πιστεύουμε στον Χριστό και θέλουμε ειρήνη με το Ισραήλ. Έως πριν από λίγα χρόνια, αποτελούσαμε την πλειοψηφία, αλλά τώρα οι μουσουλμάνοι γεννούν σαν τα κουνέλια, έως και δέκα με ένδεκα παιδιά, οπότε γίναμε μειοψηφία». Διακοπή για την εύλογη ερώτηση. «Πώς τα βγάζουν πέρα;». Απάντησις: «Τους χρηματοδοτεί το Ιράν».

Δεν χρειάζεται ιδιαιτέρα παρατηρητικότης για να αντιληφθεί ο επισκέπτης την οικονομική κρίση που σοβεί σε μία χώρα που αποτελούσε το «διαμάντι» της Μέσης Ανατολής. Στο ξενοδοχείο που καταλύουμε, το πεντάστερο «Mist», μας ενημερώνουν ότι δεν δέχονται πιστωτικές κάρτες. Το προσωπικό είναι ανειδίκευτο, και μετά βίας αντιλαμβάνεται την αγγλική ή γαλλική. Εύποροι Λιβανέζοι του εξωτερικού το κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι, λόγω του δροσερού κλίματος. Στα μέσα Ιουλίου η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τους 23 βαθμούς Κελσίου. «15.000.000 Λιβανέζοι ζουν εκτός των συνόρων και μόλις 5 εκατ. εντός», σχολιάζει ο Γιοζέφ. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι μελλόνυμφοι, 32 και 30 ετών αντιστοίχως, οι οποίοι δραστηριοποιούνται, με δική τους εταιρεία παροχής V.I.P. υπηρεσιών, στο Ντουμπάϊ. Ερωτώ τον Γιοζέφ γιατί δεν έφυγε και αυτός. «Ο πατέρας μου σκοτώθηκε το ’91. Έτσι γύρισα για να αναλάβω τις οικογενειακές υποχρεώσεις».
Στην επιστροφή για το αεροδρόμιο μας δείχνει το κατεστραμμένο λιμάνι της Βηρυττού, από τη έκρηξη του 2019. «130 άνθρωποι έχασαν την ζώή τους, 5.000 τραυματίσθηκαν και 300.000 έμειναν άστεγοι», είναι ο πικρός απολογισμός που κάνει. «Α, και να μην ξεχάσω τους 1.500.000 Σύρους πρόσφυγες που φιλοξενούμς, καθώς και τους 200.000 Παλαιστινίους». Νέα απορία. «Πώς τα βγάζουν πέρα;». Απάντησις: «Με την διεθνή βοήθεια, αλλά αυτή προορίζεται μόνον γι’ αυτούς και όχι για τους πτωχούς Λιβανέζους».
Ο γάμος, πάντως, ήταν υπερ-παραγωγή, με τους προσκεκλημένους να απολαμβάνουμε την πλουσιοπάροχη φιλοξενία του ζεύγους από το Ντουμπάϊ. Κάτι σαν τον δικό μας «θείο» από την Αμέρικα.

Photo by Joseph Eid