του Χρήστου Ζαμπούνη

Το ελικόπτερο έφθασε με λίγη καθυστέρηση, λόγω ανέμων. Επιβάτες τους ο «δικός» μας Sir Taki –Takis Θεοδωρακόπουλος κατά κόσμον– και η σύζυγός του πριγκίπισσα Αλεξάνδρα φον Σόνμπεργκ. «Ο πιλότος ήταν στον Στρατό», σχολίασε, με μία σαφή ένδειξη θαυμασμού, όπως πράττουν οι σοφοί άνθρωποι που γνωρίζουν την σπουδαιότητα του στρατιωτικού επαγγέλματος. «Τόσο νέος», διερωτήθην, ανοίγοντας ένα θέμα που με προβληματίζει εδώ και καιρό. Ήταν πριν από τρία χρόνια όταν παρερεύθην σε συνάντηση παλαιών συμμαθητών για την επέτειο των 40 ετών από την αποφοίτησή μας εκ του Λυκείου. Οποία ήτο η έκπληξίς μου όταν, κατά την διάρκεια του δείπνου που ακολούθησε, οι περισσότεροι εκ των παρισταμένων ανεκοίνωσαν ότι είχαν βγει στην σύνταξη. «Δηλαδή, είμαι ο μόνος που εργάζεται για να πληρώνω τις συντάξεις σας;», ήταν η εύλογος παρατήρησίς μου, η οποία προεκάλεσε θυμηδία στην συντροφιά. Με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ «γερμανοτσολιάς», εχρειάσθη να χρεωκοπήσουμε για να επέλθει μία τάξις στο Ασφαλιστικό. Κατανοώ από την άλλη, τον πόνο των 2.500.000 συνταξιούχων οι οποίοι είδαν τα εισοδήματά τους να «πετσοκόβονται», αλλά δεν δύναμαι να ανεχθώ το φαινόμενο νέων, σχετικώς, ανθρώπων, ιδίως στρατιωτικών, τους οποίους «χρυσοπληρώσαμε» για να σπουδάσουν, να αποχωρούν από τον δημόσιο τομέα, επιβαρύνοντας για δεκαετίες τον κρατικό Προϋπολογισμό. Γνωρίζω ότι υπάρχουν ιδιαιτερότητες και όρια ηλικίας σε ορισμένες επαγγελματικές κατηγορίες, αλλά και πάλι το ερώτημα που θα θέσω δεν είναι ρητορικό. Με ποια κριτήρια ένας πιλότος στρατιωτικού ελικοπτέρου είναι «μεγάλος» για να συνταξιοδοτηθεί, και «μικρός» για να πιλοτάρει ένα ιδιωτικό ελικόπτερο;