του Χρήστου Ζαμπούνη

Πέντε μεσήλικοι άνδρες καθηλωμένοι στα κινητά τους, αυτή είναι η εικόνα που αντικρύζω φθάνοντας στο πρωϊνό της μικρής πανσιόν που μας φιλοξενεί στην Τοσκάνη. Η επικοινωνία εν έτει 2022, ωϊμέ, είναι διαδικτυακή. Αναπολώ τις αρχές του προηγουμένου αιώνος, όταν ο E.M. Forster έγραψε το μυθιστόρημα «Δωμάτιο με θέα». Η πανσιόν όπου πραγματοποιήθηκαν μερικά από τα γυρίσματα, έφερε το ρομαντικό όνομα «Pensione Bertolini». Ρομαντική ήταν και η ιστορία που μετέφερε στην οθόνη το 1985, ο James Ivory. Πόσο μακρινό φαντάζει το ερωτικό ξύπνημα της ηρωΐδος Lucy Honeychurch, την στιγμή που οι συνδαιτυμόνες μου πλοηγούνται σε ιστοσελίδες, άλλος για να μάθει νέα των επισυνδέσεων, άλλος για το τρίτο ημίχρονο του αγώνος Άρεως – Π.Α.Ο.Κ. Αντιλαμβάνομαι αίφνης, πόσο έχουμε απομακρυνθεί από την πραγματική ζωή. Έστω, της θέας των κυπαρισσιών και των αμπέλων, που τόσο απλόχερα μας δωρίζει η Φύση.

Η καθυστερημένη άφιξις των κυριών, κάπως αλλάζει το κλίμα, αφού εμφιλοχωρούν προτάσεις περί επισκέψεως στην Φλωρεντία. Τότε, αποφασίζουμε, μετά κόπων και βασάνων, να μιμηθούμε την Helena Bonham Carter και να περιηγηθούμε στην Piazza della Signoria, στο Ponte Vecchio, στην Galleria dei Uffici και στον Άρνο ποταμό.

«Κάθε πόλις , άφησέ με να σε διδάξω, έχει την δική της μυρωδιά», ακούγεται κάποια στιγμή στην ταινία, η ανωτέρω φράσις. Τα κινητά τι μυρωδιά έχουν;