του Χρήστου Ζαμπούνη

Τον Νοέμβριο του 1992 ταξίδεψα από το Παρίσι προς το Μονπελιέ για να παρακολουθήσω το Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου. Η πρόσκλησις έγινε από τον Μιχάλη Κακογιάννη για την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας του «Άνω, Κάτω και Πλαγίως». Ήταν η ευκαιρία να συναντήσω και να πάρω συνέντευξη από την Ειρήνη Παππά, πρωταγωνίστρια, μαζί με τον Πάνο Μιχαλόπουλο, του έργου.

Ανατρέχω στο αρχείο μου επ’ ευκαιρία της αγγελίας του θανάτου της διεθνούς φήμης ηθοποιού, και μετά εκπλήξεως διαπιστώνω, διαβάζοντας το κείμενο, την αυθάδειά μου, που ίσως να εξηγείτο από την υπόθεση της ταινίας. Μία ώριμη γυναίκα ερωτεύεται έναν νεαρό άνδρα που έχει τα μισά της χρόνια.

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη της, ας μου επιτραπεί να παραθέσω τρεις ερωταπαντήσεις:

• Σκέφθεσθε καθόλου το AIDS;

«Πώς δεν το σκέφτομαι. Όλοι οι νέοι οι κακόμοιροι που δεν μπορούν να κάνουν έρωτα…»

• Και για εσάς;

«Εξήντα δύο χρόνων είμαι παιδί μου. Εγώ πρόλαβα»

• Λέγεται πως είσθε κοντά στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

«Όχι. Εγώ δεν έχω πάει κοντά σε κανένα κόμμα, και γι’ αυτό και είμαι ένα άτομο που καταδιώχθηκε απ’ όλους. Και από την Χούντα και από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δεν ανήκω πουθενά, ούτε θέλω να ανήκω».

Σ.Σ. Η συνέντευξις εδημοσιεύθη στην στήλη «Τέχνες και Γράμματα», του «Ελευθέρου Τύπου», στις 9 Νοεμβρίου του 1992, με τον προκλητικό τίτλο «Αρέσω στους τριαντάρηδες».