του Χρήστου Ζαμπούνη

Είναι Αμερικανός πολίτης, αλλά στο αίμα του ρέει κροατικό, σκωτικό και γερμανικό αίμα. Έχει παίξει σε ακριβώς τόσες ταινίες, όσες είναι και η ηλικία του: 70. Ίσως είναι ο μόνος ηθοποιός για τον οποίο γυρίσθηκε μία ταινία για το μυαλό του, αλλά όχι ο μόνος που δεν πήρε Όσκαρ επειδή το άξιζε. Χθες το πρωΐ, ξεναγούσα στο Μουσείο της Ακροπόλεως ένα ζεύγος Ιταλών φίλων, όταν σε ένα διάλειμμα τους πρότεινα να πιούμε έναν καφέ στην βεράντα του δευτέρου ορόφου. «Πώς από δω;», ρώτησα τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο όταν διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. «Περιμένω τον John Malkovich για μία συνέντευξη». Μόλις μετέφερα την είδηση στους υπηκόους της Georgia Meloni, ωσάν να έλαβαν ηλεκτρική εκκένωση. Η άνοδος στον Ιερό Βράχο ανεβλήθη έως ότου να δουν από κοντά τον πρωταγωνιστή των «Liaisons Dangereuses», συγχωρήστε τον υποκειμενισμό. Τω όντι, λίγα λεπτά αργότερα, ενδεδυμένος σε αποχρώσεις του λευκού, χωρίς κουστωδία, μόνος εντός της ερημίας του πλήθους, ωδηγήθη έμπροσθεν της κάμερας. Στην ερώτηση του καλού δημοσιογράφου για τον εάν πιστεύει ότι πρέπει να επιστραφούν στην Ελλάδα τα Μάρμαρα του Παρθενώνος από το Βρεταννικό Μουσείο, απήντησε με ένα λακωνικό «I do». Πήρε τουλάχιστον μισή ώρα στους Ιταλούς φιλοξενούμενους να κάνουν τις αναρτήσεις τους στα Μέσα Κοινωνικής Δικτυώσεως και να ενημερώσουν συγγενείς και φίλους για την τυχαία, πλην λαμπερή ή λαμπρή, εάν θέλουμε να μεταφράσουμε την αγγλική λέξη glamorous, συνάντηση. Όταν ανήλθαμε στην Ακρόπολη, τους έδειξα το Ωδείον του Ηρώδου του Αττικού, όπου ο κορυφαίος ηθοποιός της εποχής μας θα συμμετείχε την επομένη στην παράσταση

«The Music Critic».

– «Μπορούμε να αλλάξουμε τα εισιτήρια;», ρωτά η Francesca τον Matteo.

– «Non cara. Ho da lavorare».