του Taki Theodoracopulos

GSTAAD-Όπως όλοι γνωρίζουν, ο σνομπισμός δεν είναι τίποτα άλλο από κακούς τρόπους που περνιούνται για καλό γούστο. Οι κυρίες της αμερικανικής κοινωνίας του παρελθόντος ήταν τρομερές σνομπ, μέχρι που συνάντησαν τις Γαλλίδες και Βρετανίδες ομολόγους τους που τις έβαλαν στη θέση τους. Δεν πρόκειται να αναφέρω ονόματα γιατί οι περισσότερες από αυτές δεν είναι πια μαζί μας, αλλά κοιτάζοντας γύρω μου εδώ στις Άλπεις έχω δει μερικούς νέους φρικτούς, σνομπ του χρήματος που κάνουν τους παλαιότερους τύπους να μοιάζουν με καλόγριες.

Να θυμάστε, είμαι κι εγώ αρκετά σνομπ όταν πρόκειται για νεόπλουτους με κακούς τρόπους, και όπως παρατήρησε ο Yogi Berra, “μπορεί κανείς να παρατηρήσει πολλά απλά παρατηρώντας”. Αυτό που βλέπω εδώ στο Gstaad είναι μια αταξική κοινωνία, όπου οι ντόπιοι είναι περήφανοι που αποκαλούνται αγρότες, ενώ οι νεοαφιχθέντες αισθάνονται μπερδεμένοι από την έλλειψη μιας ανάποδης κοινωνικής δομής. Αυτή είναι η παλιά καλή Helvetia, όπου ένας αγρότης εκτιμάται περισσότερο από έναν τραπεζίτη, και μου αρέσει ιδιαίτερα το καλοκαίρι, όταν η γυναίκα κόβει το γρασίδι, ενώ ο άντρας οδηγεί το τρακτέρ. Ο πλουσιότερος ντόπιος είναι φίλος μου και ξεκίνησε ως δάσκαλος σκι. Κατέκτησε και το Έβερεστ και έχει παραμείνει ο ίδιος, ανεπιτήδευτος όσο δεν πάει και τόσο ευχάριστος όσο ήταν όταν δίδασκε κακομαθημένα παιδιά.

Με έβγαλε επίσης από τη δύσκολη θέση όταν πριν από τριάντα χρόνια αποφάσισα να χτίσω το μεγαλύτερο σαλέ της περιοχής και έβαλα τους αρχιτέκτονες να ανοίξουν μια τρύπα στην πλαγιά ενός βουνού που θα χωρούσε το χωριό του Gstaad μέσα. Αλλά δεν μου άρεσε η τοποθεσία, δεκαπέντε χιλιόμετρα δυτικά του Gstaad, που σήμαινε τριάντα χιλιόμετρα το πρωί για να πάω για φαγητό στο Eagle και άλλα τριάντα το βράδυ για να πάω για ποτό στο GreenGo. Μόλις άλλαξα γνώμη, το χάος που δημιούργησα πήρε ένα όνομα, Taki’s Hole, και οι άνθρωποι πραγματικά επισκέπτονταν το μέρος και έλεγαν τρομερά πράγματα γι’ αυτό. Τότε ο Marcel Bach ήρθε να με σώσει. Έχτισε ένα τεράστιο συγκρότημα διαμερισμάτων και πούλησε κάθε σπιθαμή του σε πρόθυμους νεοεισερχόμενους στην περιοχή, ενώ ταυτόχρονα πουλούσε ένα ολοκαίνουργιο σαλέ στο Oberport, το λόφο πάνω από το ξενοδοχείο Palace, στον «δικό σας». Το Oberport μπορεί να ήταν πολύ κομψό, αλλά μερικοί από τους ανθρώπους που μετακόμισαν μετά από μένα ήταν περισσότερο υποστάθμης παρά κομψοί. Ξαφνικά το “Παλατάκι” περιβαλλόταν από κτίσματα που έβλεπαν στον κήπο μου, οπότε για άλλη μια φορά ήρθε η ώρα για βιαστική μετανάστευση. Ο δρόμος προς το “Παλατάκι” είχε κλείσει για πολλή ώρα, όταν ένας Καναδός ονόματι Stroll μετακόμισε και παρήγγειλε κάτι που έμοιαζε με την «Τρύπα του Taki». Για άλλη μια φορά, ο Marcel ήρθε να με σώσει. Πούλησε το σπίτι μου χωρίζοντάς το σε τρία διαμερίσματα και πουλώντας το σε έναν άντρα από το Μόντε Κάρλο, το όνομα του οποίου δεν μπορούσε να εμφανιστεί πουθενά, ειδικά σε νομικό έγγραφο. Πήρα το χρήμα και το έσκασα.

Έχετε υπόψη σας ότι εδώ είναι Ελβετία και η κερδοσκοπία με ακίνητα δεν επιτρέπεται. Δεν μπορεί κανείς να πουλήσει και να κρατήσει το κέρδος εκτός αν έχει ζήσει στο μέρος για πολλά χρόνια. Σε αντίθετη περίπτωση, το μέρος θα ήταν γεμάτο καρχαρίες με χειρότερους τρόπους από αυτούς που είναι ήδη εδώ. Τότε ο Marcel ξεπέρασε τον εαυτό του βρίσκοντας το καλύτερο, ένα σαλέ-φάρμα σε ένα λόφο με μόνο το σπίτι του Roger Moore από κάτω μου και με ιδιωτικό δρόμο. Είμαι τώρα εδώ έξι χρόνια και θα είναι η τελευταία μου κατοικία. Αναφέρω το Oberport ως τη Λωρίδα της Γάζας λόγω του υπερπληθυσμού και το λόφο μου ως Shangri-la.

Ναι, το Gstaad είναι πλέον υπερδομημένο και κατά καιρούς υπερπλήρες, και ναι, ορισμένοι από τους ανθρώπους εδώ ανήκουν πίσω από τα κάγκελα -ο διευθυντής πίσω από ένα νέο κλαμπ ήταν ο πρώτος τροφοδότης του Bernie Madoff – και όμως το μέρος λειτουργεί, ειδικά εκτός σεζόν. Λειτουργεί λόγω των ντόπιων. Σε αντίθεση με τα βρετανούς εξαδέλφους τους, οι Ελβετοί εργάζονται σκληρά και δεν απεργούν άσκοπα για υψηλότερους μισθούς. Δεν υπάρχουν απεργίες με πολιτικά κίνητρα και οι Ελβετοί, ιδίως οι δημόσιοι υπάλληλοι, δεν εργάζονται από το σπίτι τους.

Και κάτι ακόμα. Δεν έχει κανείς εδώ την αίσθηση που έχει στη Βρετανία, του φθόνου αναμεμειγμένου με την απέχθεια για κάποιον που είναι σε καλύτερη θέση. Και σίγουρα δεν έχει κανείς την εντύπωση ενός δυσλειτουργικού έθνους, όπως στην Αμερική, με το 81% των πολιτών της να συμφωνεί ότι ο τόπος απλά δεν λειτουργεί. Λοιπόν, η ανεξέλεγκτη μετανάστευση έχει μετατρέψει τους Αμερικανούς σε έναν λαό που δεν έχει τίποτα κοινό – ούτε ιστορία, ούτε γλώσσα, ούτε πολιτισμό, ούτε πίστη, ούτε καταγωγή. Αλλά οι Ελβετοί έχουν τρεις με τέσσερις διαφορετικές γλώσσες και σίγουρα διαφορετικό υπόβαθρο, και αυτό με κάποιο τρόπο λειτουργεί. Αυτό συμβαίνει επειδή είναι 9 εκατομμύρια, ενώ οι Αμερικανοί είναι 300 εκατομμύρια και αυξάνονται.

Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι είναι κάτι άλλο. Η αριστερή τζιχάντ έχει πετύχει στις ΗΠΑ, καταλαμβάνοντας τις εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ. Είναι σχεδόν σαν μια γιγαντιαία Στάζι που διασφαλίζει τη συμμόρφωση προς την «αφύπνιση» και προς την ελίτ της εξουσίας στην Ουάσιγκτον. Ένας μονοκομματικός Τύπος δεν κάνει έναν ευτυχισμένο λαό. Οι Ελβετοί δεν είναι δεξιοί, αλλά ούτε πρόκειται να χάσουν την ανεξαρτησία τους μετά από 700 χρόνια από ακροαριστερούς ιδεολόγους τζιχαντιστές.

Οι μη εκλεγμένοι κομισάριοι της Ε.Ε. πιέζουν τους Ελβετούς εδώ και χρόνια, προσπαθώντας να τους δεσμεύσουν με συνθήκες που θα τους στερήσουν τις ελευθερίες τους. Οι Ελβετοί αντιστέκονται. Ο μόνος ελβετικός νόμος με τον οποίο διαφωνώ είναι αυτός που ισχύει μόνο σε πολυκατοικίες με πολύ κόσμο και τιμωρεί με πρόστιμο τις δυνατές κραυγές σεξουαλικής έκστασης μετά τις 10:30 μ.μ.