Του Χρήστου Ζαμπούνη

Στο τηλέφωνο ο εξάδελφός μου ήταν συντετριμμένος. «Θυμάσαι που με ρωτούσες τις προάλλες, τι κάνει ο ανηψιός σου ο Παοκτσής; Πάει Χρήστο. Εξαϋλώθηκε. Είχαν πάει στην Αθήνα με τον φίλο του τον Αρειανό να δουν την κοπέλες τους. Την Καθαρά Δευτέρα με πήρε για να με ρωτήσει εάν μπορούσε να μείνει μία ημέρα ακόμη. “Φυσικά, γιε μου”, του είπα, “αλλά την Τετάρτη σε περιμένω στην δουλειά”. Ήταν τόσο χαρούμενος». Παύσις. «Συλλυπητήρια εξάδελφε». Παύσις. «Οι αλήτες!» Παύσις. Δεν πειράζει. Ο Θεός μού έδωσε πολλά παιδιά και μου πήρε ένα».

Την επομένη πήρα το αεροπλάνο και πήγα στην Θεσσαλονίκη για την κηδεία του Σωτηρίου Καραγεωργίου. Ήταν ο εγγονός του αδελφού της μητρός μου, την οποίαν δεν ειδοποιήσαμε, φοβούμενοι ενδεχόμενη κατάρρευση, λόγω της προκεχωρημένης ηλικίας της. Ο παππούς μου Δημήτριος Καραγεωργίου παντρεύτηκε την γιαγιά μου Μαρία Διαμαντοπούλου το 1915, εν μέσω Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν στρατιωτικός ιατρός και κατήγετο από το Άργος Ορεστικόν. Η γιαγιά μου μόλις είχε αποφοιτήσει από το Ελβετικό Λύκειο του Βουκουρεστίου και ήταν πολύφερνη νύφη, αφού οι Diamantopole κατείχαν ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στην Βραΐλα της Ρουμανίας. Παραλλήλως, εις εξ αυτών, ήτο υποπρόξενος της Ελλάδος. Εκ Δυτικής Μακεδονίας ορμώμενη και αυτή, από την Κορυσσό. Μετά τον γάμο τους εγκατεστάθησαν στην περιοχή Ντεπώ της Θεσσαλονίκης, και πιο συγκεκριμένα σε μία μονοκατοικία με κήπο, επί της οδού Σόλωνος. Απέκτησαν τρία τέκνα, την Αλίκη, τον Ελευθέριο και την Ευτέρπη, την μητέρα μου. Ο παππούς πέθανε νωρίς, το 1950, ανερχόμενος έως τον βαθμό του υποστρατήγου. Η γιαγιά πρόλαβε να χαρεί τα εγγόνια της, αφού απεδήμησε το 1980. Η θεία Αλίκη απέκτησε τον Χρήστο και τον Δημήτρη. Ο θείος Ρούλης (το υποκοριστικό του), τον Δημήτρη και τον Στέφανο, και η μητέρα μου τον υπογράφοντα και την Αυγή. Τα παιδιά, με την σειρά τους, τεκνοποίησαν όλα, με τον πρωτότοκο Χρήστο να γίνεται παππούς και την θεία Αλίκη να προλαβαίνει δισέγγονα. Είχε γεννηθεί στις 6 Ιουνίου του 1918, την περίφημη D-Day, την ημέρα της αποβάσεως των Συμμάχων στην Νορμανδία. Έζησε έως τα 101 της έτη, σε αντίθεση με τον Ρούλη, που έφυγε σε ηλικία 77 ετών.

Έως την προηγουμένη Τρίτη, ουδείς εκ της οικογενείας μας είχε «χαθεί» από βίαιο θάνατο. Η λέξις «χαθεί» –φευ! – δεν χρησιμοποιείται τυχαίως. Η σορός του ανηψιού μου δεν ανευρέθη και έπρεπε ο πρώτος μου εξάδελφος να μεταβεί στην Λάρισα, για να υποβληθεί σε τεστ D.N.A., ούτως ώστε να ταυτοποιηθεί μέλος του σώματος του υιού του, το οποίο σώμα, από ό,τι φαίνεται, είχε απανθρακωθεί.

Στα Κοιμητήρια της Θέρμης ένα βουβό πλήθος είχε συγκεντρωθεί έμπροσθεν του Ιερού Ναού της Αναστάσεως του Κυρίου. Μία σειρά από τηλεοπτικές κάμερες ήσαν παρατεταγμένες στην άκρη του περιβόλου. Δεν γνωρίζω εάν κάποιος αρμόδιος έδωσε την εντολή ή οι δημοσιογράφοι το έπραξαν αυτοβούλως. Στην δευτέρα περίπτωση ας μου επιτραπεί να τους συγχαρώ για την διακριτικότητα. Όσο για τους «αρμοδίους», ήσαν άφαντοι. Η υποτίθεται δημοσία δαπάνη κηδεία ήταν άκρως ιδιωτική. Κυβέρνησις, Hellenic Train, Ο.Σ.Ε. και ΤΡΑΙΝΟΣΕ, όχι μόνον δεν είχαν στείλει εκπροσώπους, αλλά ούτε καν στεφάνια. Από την μία πλευρά τούς καταλαβαίνει κανείς. Ποίος θα ήθελε να εισπράξει την οργή του κόσμου; Καλύτερα κρυμμένοι ή, έστω, προστατευμένοι στα τηλεοπτικά στούντιο. Στην νεκρική πομπή μέχρι τον παρακείμενο τάφο δεν ακουγόταν «κιχ». Οι συγγενείς παρετάχθησαν γύρω από το φέρετρο, ακούσαμε τον ιερέα να απαγγέλλει τον αποχαιρετιστήριο, για την περίσταση, λόγο, ρίξαμε άλλοι λουλούδια, άλλοι λίγο χώμα στον τάφο, και αποχωρήσαμε βαθύτατα θλιμμένοι. Την ώρα του καφέ στο αταίριαστο «Billy’s Palace», το οποίο από ό,τι φαίνεται ειδικεύεται στις μεταθανάτιες τελετές, τα καλά λόγια δεν περίσσευαν για τον χαρακτήρα του εκλιπόντος. Ένα παιδί ευχάριστο, ανιδιοτελές, ενθουσιώδες, που έδινε και έπαιρνε πολλή αγάπη. Ένας νέος που αντιπροσώπευε την Ελλάδα του μέλλοντος, την Ελλάδα της ενότητος, διότι πόσοι φανατικοί οπαδοί του δικέφαλου αετού έχουν επιστήθιο φίλο οπαδό του Άρεως. «Μου τηλεφώνησε στις 11 παρά τέταρτο, και μου είπε “μπαμπά, μην ανησυχείς. Μόλις μας ενημέρωσαν στην Λάρισα, ότι το τραίνο θα έχει καθυστέρηση”». Την Τετάρτη μάθαμε ότι η καθυστέρησις ήτανε αιωνία. Στην μητέρα του Μαρία, κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας, στους εξ αίματος Δημήτρη, Αλέξανδρο, Χρύσα, Ελευθερία, στους συγγενείς, και στους εκ επιλογής συζύγους και συντρόφους τους, παρακαλώ δεχθείτε και γραπτώς τα συλλυπητήρια, εμού προσωπικώς μετά της οικογενείας μου.