Του Χρήστου Ζαμπούνη

«Oh no! Doctor Tassos was like a father to me». Ο μαιτρ του «Arts club» στο Ντουμπάϊ, ακούει εμβρόντητος την απάντηση στο ερώτημα για το πού είναι ο αγαπημένος του θαμών, ο κατά κόσμον ιατρός Αναστάσιος Κελέκης. Είχε αυτό το χάρισμα ο εκλιπών, να δημιουργεί συμπάθειες, να μεταδίδει χαρά, να ευφραίνει τας καρδίας, κατά την βιβλική έκφραση. Απόγονος μίας δυναστείας ακτινολόγων, με απώτερη καταγωγή από την Μικρά Ασία, και πιο συγκεκριμένα από την Τριγλία της Βιθυνίας, ακολούθησε τον δρόμο του συνονόματου παππού του, ο οποίος ίδρυσε το πρώτο ακτινολογικό εργαστήριο στην Θεσσαλονίκη, το 1925. Συζητούμε με την μητέρα του Καίτη, κατιούσα επίσης ιατρικής οικογενείας, με την μητέρα των παιδιών του Κατερίνα, επίσης ακτινολόγο, τον εξάδελφό του Αλέξη, καθηγητή Ακτινολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, και την αδελφή του Τάσα, για το πολυπληθές (138 μέλη) γενεαλογικό δένδρο της οικογενείας, που έχουν ετοιμάσει.

Η διάγνωσις με καρκίνο του στομάχου, τον Νοέμβριο του 2020, του προσφιλούς τους συγγενούς και συντρόφου ήταν ένα choc, κυρίως λόγω του τύπου της νεοπλασίας. Σε αντίθεση με τους περισσοτέρους «διακόνους του Ιπποκράτους», ο μεταστάς υπήρξε ένας υποδειγματικός ασθενής, που εδέχθη αγογγύστως τας υποδείξεις των συναδέλφων του. Με ακοίμητο φρουρό στο πλάϊ του την μητέρα της Ζέτας και της Ολίνας, υπεβλήθη σε κάθε απαραίτητη χημειοθεραπεία και διετήρησε την ψυχραιμία του μέχρι τις τελευταίες ημέρες που πήγαμε να τον επισκεφθούμε στο Ντουμπάϊ. Είχε μεταναστεύσει εκεί πριν από μία περίπου δεκαετία, εν μέσω σφοδρής οικονομικής κρίσεως, και είχε καταφέρει να αναδειχθεί όχι μόνον ως κορυφαίος στην ειδικότητά του, αλλά και ως πανεπιστημιακός ιατρός Κλινικής Ακτινολογίας στην Ιατρική Σχολή του Ντουμπάϊ «Mohammed Bin Rachid Univercity of Medicine».

Όμως, ο doctor Tassos, όπως ήταν ευρέως γνωστός, δεν περιορίζετο στο επιστημονικό του έργο. Η άσβεστη επιθυμία του για το αρχαιοελληνικό ευ ζην τον είχε αναδείξει ήδη από τα νεανικά του χρόνια, στην «ψυχή» κάθε παρέας και τον είχε ανακηρύξει για όλους εμάς που πηγαίναμε να τον δούμε, σε «πρεσβευτή» της dolce vita. Φανατικός ΠΑΟΚτσής, παρακολουθούσε με θρησκευτική ευλάβεια όλους τους αγώνες του «Δικέφαλου Αετού» και σχολίαζε επί ώρες με τους διαδικτυακούς του φίλους τα τεκταινόμενα. «Έζησες τρεις ζωές αντί για μία», τον αποχαιρέτησε πριν από λίγες ημέρες ο κοινός μας φίλος Σάκης Κεχαγιόγλου, και εκείνο το αχνό χαμόγελο που σχηματίσθηκε στο πρόσωπό του είναι αυτό που θα προσθέσουμε στα χιλιάδες χαμόγελα που προσέφερε απλόχερα στους γύρω του.

Αιωνία σου η μνήμη, γιατρέ.