Του Χρήστου Ζαμπούνη

Κοντοστέκομαι σε ένα περίπτερο της Πλατείας Κολωνακίου εμπρός από τα απλωμένα ξενόγλωσσα περιοδικά, και σκέφτομαι, μεταξύ άλλων, πόσες ώρες χρειάζονται οι υπάλληλοι για να κάνουν την καταμέτρηση των παραλαβών, την τοποθέτησή τους, τον υπολογισμό των πωληθέντων, τις επιστροφές των μη πωληθέντων, και ούτω καθ’ εξής. Παλαιότερα προμηθευόμουν εβδομαδιαίως μία πληθώρα διεθνών εντύπων, κάτι που συνεχίζω σε μικρότερη κλίμακα, ιδίως με τις γαλλικές επιθεωρήσεις με τις οποίες συνεργάσθην επί σειρά ετών. Το βλέμμα μου κεντρίζει το εξώφυλλο του «Le Point», με την φωτογραφία του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, doppelganger του γλυπτού του Rodin, και τίτλο «Macron, retraite’ a 45 ans?», «συνταξιούχος στα 45 του;». Η πρώτη παρατήρησις είναι ηλικιακού χαρακτήρος. Ο πρόεδρος της Γαλλίας στην δεύτερη θητεία του είναι νεώτατος. Η δευτέρα παρατήρησις συνδέεται με την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος της χώρας του, την οποίαν επεχείρησε να θέσει σε εφαρμογή, με αποτέλεσμα να «πάρει φωτιά το Κορδελιό», κατά το λαϊκόν άσμα. Επί εννέα εβδομάδες, εκατομμύρια Γάλλοι κατεβαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν όχι μόνον για την αύξηση του ορίου ηλικίας πριν πάρουν σύνταξη, από τα 62 στα 64 έτη, αλλά και συνολικώς για την διακυβέρνησή τους, από έναν πρόεδρο με ισχυρότατες εξουσίες, που κατά κάποιον τρόπο ή τρόπους, τους διέψευσε.

Ως πρώην τραπεζίτης της Banque Rotschild και πρώην υπουργός Οικονομικών ο Μακρόν στήριξε την πολιτική του σε τεχνοκρατικά κριτήρια. Τον άκουγα, τις προάλλες, να εξηγεί σε τηλεοπτική συνέντευξη, τα απλά μαθηματικά, δηλαδή τόσο είναι το χρέος, 1 τρισεκατομμύριο ευρώ, τόση είναι η επιβάρυνσις του δημοσίου Ταμείου για την Securite Sociale, τον αντίστοιχο Ε.Φ.Κ.Α., τόσα χρήματα θα εξοικονομήσουμε από την συγκεκριμένη μεταρρύθμιση, μόνον έτσι δεν θα χρεωκοπήσει το ασφαλιστικό μας σύστημα. Εμείς οι Έλληνες, που το σύνολον των συστημικών κομμάτων εψήφισε νόμο για σύνταξη στα 67, χωρίς να «ανοίξει μύτη», ίσως και να απορούμε για την βιαιότητα των αντιδράσεων του λαού της φίλης και συμμάχου χώρας. Οι αιτίες είναι τόσο βαθιές και πολύπλοκες, ώστε θα χρειάζονταν ώρες για να τις παραθέσουμε σωστά και εις βάθος. Θα περιορισθώ σε μία προφητική πρόταση που αλιεύω από το πρόσφατο βιβλίο του Michel Houellebecq «Aneantir», «Εκμηδένισις»: «Πράγματι, ο τελευταίος (σ.σ.: εννοεί τον Μακρόν) είχε εγκαταλείψει τις φαντασιώσεις του “start-up nation” που του είχαν εξασφαλίσει την πρώτη του εκλογή, αλλά αντικειμενικά είχαν οδηγήσει απλώς στην δημιουργία λίγων επισφαλών και κακοπληρωμένων θέσεων εργασίας σ’ ένα καθεστώς οιονεί δουλείας στο εσωτερικό ανεξέλεγκτων πολυεθνικών».