Μετά από τέσσερα χρόνια κατάφερα επιτέλους και ξαναπήγα Κούβα, ελέω Covid-19 βέβαια δε νομίζω πως είχα και την επιλογή να πάω νωρίτερα. Απερίγραπτος ο ενθουσιασμός αλλά ταυτόχρονα και η αγωνία αν η κατάσταση θα ήταν όπως την είχα αφήσει, για μία χώρα που το 80% του Α.Ε.Π. στηρίζεται στον τουρισμό.

Του Γιάννη Βαλαβάνη

Τα δύο χρόνια περίπου με κλειστά τα σύνορα σίγουρα θα είχαν επιφέρει μεγάλες αλλαγές στα οικονομικά τους και ταυτόχρονα στον τρόπο ζωής τους. Αλλά όπως και να έχει η κατάσταση ένα ταξίδι στη Κούβα πάντα κρύβει συγκινήσεις και εντάσεις ακόμα και για εμένα που έχω πάει 13 φορές, αν δε κάνω λάθος, έχω χάσει το μέτρημα. Το αεροδρόμιο και η άφιξη όπως πάντα γραφικά και γραφειοκρατικά, μία ώρα για τις βαλίτσες, άλλη μία ώρα διαβατήρια και έλεγχος και πάλι έλεγχος , αναμονή και επιτέλους έξω όπου ευτυχώς είχα κανονίσει να με περιμένει ο Juan. Στη διαδρομή προς την Αβάνα μία ανακούφιση με συνεπήρε, όλα πάνω κάτω ίδια, το αεροδρόμιο, η μυρωδιά από το κακό πετρέλαιο, τα γκρεμισμένα κτίρια, οι δρόμοι με τις τεράστιες λακκούβες, το αρχαίο ταξί Moskvitch χωρίς ταπετσαρίες, ναι καλά ακούσατε εκεί κυκλοφορούν ακόμα, πειρατικά βέβαια, τα έχουν ιδιώτες και σε φορτώνουν σε επιτόπιο παζάρεμα, αλλά εμείς στηρίζουμε πάντα το λαό! Και όπως πάντα και το παράνομο autostop συνέχιζε κανονικά, όλη η Κούβα ένα autostop, φορτώνεις και ότι ήθελε προκύψει.

Άφιξη στο casa particular (ενοικιαζόμενο σπίτι από Κουβανό), με όλα τα comfort Κούβας, όποιος ξέρει τις συνθήκες του νησιού μπορεί να φανταστεί, τα βασικά σε ένα σπίτι φανταστικό, δεκαετίας 1930! Αλλά μη το παίρνετε σαν παράπονο, αν ήθελα κάτι παραπάνω θα μπορούσα να μείνω σε ένα από τα υπέρ λουξ μεγαθήρια ξενοδοχεία που έχουν ξεφυτρώσει στην Αβάνα σαν μανιτάρια, πρέπει να μέτρησα καμία εικοσαριά. Αφήνουμε τις βαλίτσες, αλλάζουμε ρούχα, μακό με σορτσάκι, αναγκαστικά λόγω αφόρητης ζέστης και υγρασίας, και τρέχοντας για τα πούρα που είχα φροντίσει να προπαραγγείλω στη φίλη μου από τη φάμπρικα στο El Laguito. Απαραίτητες προμήθειες για να συνεχίσω την ημέρα στο National, στο Floridita και το Bodeguita, στη Plaza San Francisco και γύρω γύρω σε όλη την Αβάνα. Όχι πως θα τα έκανα όλα αυτά την πρώτη ημέρα αλλά πάντα μετράει η πρόθεση και ο κάλος προγραμματισμός. Εκτός από τα πούρα που η προμήθεια έγινε άμεσα, η έρευνα αγοράς έπρεπε να συνεχιστεί στον εντοπισμό νέων προϊόντων, αφού εξασφαλίσαμε τα απαραίτητα πάμε για τις νέες κυκλοφορίες σε πούρα αλλά και σε ρούμι. Άλλωστε το ταξίδι έγινε επί σκοπού τη συγκεκριμένη ημερομηνία μετά το 23ο φεστιβάλ πούρου για να δούμε και τα νέα νούμερα πούρων που παρουσιάζονται εκεί. Χρειάστηκε βέβαια κάποιο ψάξιμο στα καλύτερα Casa del Habano, στη Quinta Avenida y Calle 16 στο Miramar, στα Melia Cohiba και Habana, στο Casa του National και του Kempinski, και σε κάποια ακόμα έτσι ώστε να καταλήξουμε στα επιθυμητά προϊόντα.

Δε θα μπω στη διαδικασία να τα αναφέρω όλα, μιας και ήταν αρκετά, απλά επιλεκτικά αυτά που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση και μου άρεσαν περισσότερο, τα υπόλοιπα μόνοι σας ή σε κάποια άλλη ξενάγηση. Μιας και αρέσκομαι στα βαριά και έντονα αρώματα έμεινα εκεί που ξεκίνησα, νέα σειρά Partagas la Maestra σε τρία νούμερα, Origen (Bondadosos, 46 δαχτυλίδι με 15,4 εκατοστά μήκος), Rito (Gustosos, 52×16,8) και Maestro (Deleites, 56×13,2). Απ’ ότι είδατε και εσείς υπάρχει αντιστροφή στα μεγέθη και τα δαχτυλίδια, μεγαλύτερο δαχτυλίδι με μικρότερο μήκος και αντίστροφα, κάπως μπερδεμένα βέβαια αλλά δε χαλάστηκα, η ποιότητα και η γεύση των Partagas πάντα εξαιρετική. Η διαφορές μεταξύ τους έχουν να κάνουν ως επί το πλείστον με το χρόνο καύσης και την ένταση που αποδίδουν ανάλογα με το μέγεθος τους μιας και η γεύση παραμένει κλασική Partagas με εντονότερα αρώματα και μακρύτερη επίγευση. Δε το συνιστώ σε αρχάριους διότι πολύ απλά δε μπορούν να το καπνίσουν, θα καταστραφεί το πούρο όπως και αυτοί επίσης.

Η μόνη εμφανής διαφορά που φαίνεται αμέσως είναι τα μπλε δαχτυλίδια με χρυσό, σε αντίθεση με το κλασικό κόκκινο της Partagas και η πρώτη εντύπωση Piramide που δίνει δεν ισχύει μιας και η μύτη του πούρου είναι πάρα πολύ στρογγυλεμένη, εντελώς νέο νούμερο. Στο ρούμι επίσης στάθηκα πολύ τυχερός, νέο προϊόν που αν και υπάρχει σε κάποιες κάβες και στην Ελλάδα μετά από κάποιο ψάξιμο και κατόπιν παραγγελίας, η τιμή του στη Κούβα ήταν η μισή, 100 ευρώ εκεί σε σύγκριση με 200 εδώ, νομίζω ό,τι άξιζε το κόπο, Cubay Extra Anejo 1870, ένα ήπια και ένα έφερα, φιάλες εννοώ. Επιλεγμένα ρούμια παλαίωσης από 12 έως 18 έτη, με τον Master Blender να έχει κάνει εξαιρετική δουλεία δίνοντας πολλές και διαφορετικές γεύσεις ταυτόχρονα. Πολλά γλυκά τροπικά φρούτα στην αρχή, mango, pitaya, passion fruit, papaya, που παραδόξως δε σε λιγώνουν όπως σε πολλά ρούμια και στο τέλος μακρά επίγευση καπνού, δρυς και διάφορων ξηρών καρπών, πραγματικά εκπληκτικό και πολύ απαλό για την ηλικία του.

Αναμφισβήτητα πολύ καλή τιμή στη σύγκριση τιμή προς προϊόν, στην Κούβα, για την Ελλάδα λίγο τσιμπημένο αλλά θα το έπινα και εδώ ανεξαρτήτου τιμής. Όλα καλά στο ταξίδι, απόλυτα ικανοποιημένος θα έλεγα, αλλά αν δε πω τον πόνο μου δε μπορώ να κλείσω, ως εν μέρει Κουβανός. Πολλά προβλήματα στη χώρα και πολλές αλλαγές βέβαια, ας ελπίσουμε προς το καλύτερο, αλλά όλα αυτά έχουν επηρεάσει πολύ τη ψυχοσύνθεση του λαού, έχει χαθεί η αυθεντικότητά τους και η όρεξη τους για ζωή. Παλεύουν με πολλά προβλήματα, κάποια μακροχρόνια και κάποια άμεσα που τους έχουν καταβάλει. Βέβαια για όσους πηγαίνουν πρώτη φορά και δεν τους έχουν ζήσει όπως εγώ τα τελευταία 20 χρόνια είναι όλα όπως τότε αλλά μόνο επιφανειακά, που να βρεθεί το χρήμα και η όρεξη να αλλάξουν, τα προβλήματα είναι αλλού και βαθύτερα. Ας μη το κουράζουμε όμως, είναι ένα ταξίδι που όλοι πρέπει να το κάνουν έστω και μία φορά. Όσον αφορά τους Κουβανούς ας ελπίσουμε πως θα ισχύσει η αγαπημένη μου ατάκα και όλα θα πάνε καλύτερα γιατί ‘’Αν δε σπάσεις αυγά ομελέτα δε τρως’’.

Photos Courtesy of Unsplash