Μέσα στο μπλε σπίτι της Frida Kahlo.

της Μαριανίνας Πάτσα

«La Casa Azul». Το μπλε σπίτι. Όπως το απέραντο μπλε της θάλασσας και του ουρανού. Απέραντο σαν κι εκείνη. Το μουσείο της Frida Kahlo βρίσκεται στα περίχωρα του Μεξικού και δεν ήταν πάντα μουσείο. Ήταν το σπίτι της. Αυτό που στέγασε την τέχνη της, τον έρωτα, το δυναμικό της ταπεραμέντο αλλά και τον ψυχικό και σωματικό της πόνο που την ώθησε στην υπέρβαση της θνητότητάς της και τη μετουσίωσε σε «αιώνια». Η βίλα με τη ζωηρή μπλε πρόσοψη αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Αγοράστηκε από τον πατέρα της το 1904 και επεκτάθηκε από τον σύζυγό της, Diego Rivera. Οι χώροι είναι καλοδιατηρημένοι και τα αντικείμενα που αφηγούνται τη ζωή της είναι παντού με τέτοιο τρόπο, που νομίζεις πως η ίδια ζει ακόμα εκεί και όπου να’ ναι θα περάσει το κατώφλι. Τα έπιπλα, τα προσωπικά της μικροαντικείμενα, τα πολύχρωμα φορέματά της, τα χαρακτηριστικά αξεσουάρ, το ατελιέ της με όλα τα υλικά ζωγραφικής… Αλλά και το αναπηρικό της καρότσι. Το κρεβάτι της με τον καθρέφτη στην οροφή που της επέτρεπε όταν ήταν κλινήρης να ζωγραφίζει μέσω αντικατοπτρισμού. Οι σκληροί ορθοπεδικοί κορσέδες που ήταν αναγκασμένη να φοράει σχεδόν σε όλη της τη ζωή. Η χαρακτηριστική κόκκινη μπότα που ζωγράφισε μόνη της για να ντύνει το προσθετικό της πόδι μετά τον ακρωτηριασμό. Πολλές φωτογραφίες και ντοκουμέντα της ζωής της και φυσικά πολλοί πίνακές της, όλα είναι εδώ και αφηγούνται την ιστορία της τόσο ζωντανά λες και στην ψιθυρίζει η ίδια στο αυτί. Την ιστορία της Frida που έλεγε «πόδια τί σας χρειάζομαι αφού έχω φτερά για να πετάξω;». Μια ιστορία δύναμης για την Frida, που αν και ήταν δέσμια ενός τόσο αδύναμου σώματος, τελικά κατάφερε να πετάξει σαν πουλί.

Courtesy of www.museofridakahlo.org.mx