του Χρήστου Ζαμπούνη

To 1984 ο Σταύρος Νιάρχος σπεύδει στα παρασκήνια του Ηρωδείου για να συγχαρεί τον Ροδόλφο Νουρέγιεφ, όπως είχε ελληνοποιηθεί, τότε, το βαπτιστικό του. Κατά το ρωσικό έθιμο, τον ασπάζεται στο στόμα. Η φιλία τους θα διαρκέσει μέχρι να αποδημήσει από τον μάταιον τούτο κόσμο, το 1993, ο κορυφαίος, μαζί με τον Νιζίνσκυ, χορευτής του 20ού αιώνος. Για να γίνουν αντιληπτά τα μεγέθη, ό,τι ήταν η Maria Callas για την Όπερα, ήταν ο Rudolph Nureyev για τον Χορό, εξ’ ου και το «κλείσιμο του ματιού» στον Αριστοτέλη Ωνάση. Την σχέση του περιωνύμου Ρώσου διακόνου της Τερψιχόρης με την Ελλάδα απεφάσισε να αποτυπώσει σε ένα πολυτελές λεύκωμα ο Δημήτρης Τσίτουρας. Επρόκειτο για μία υπόσχεση που είχε δώσει ο ίδιος στον Nureyev στην τελευταία τους συνάντηση στο Παρίσι, λίγους μήνες προ του τέλους του συνομιλητού του από AIDS. Σε αυτό περιλαμβάνονται προγράμματα, φωτογραφίες, δημοσιεύματα και σκίτσα από τις εμφανίσεις του στην Αθήνα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα ιδιωτικά ενσταντανέ από τις διακοπές του Ρούντυ στο ιδιωτικό νησί Πεταλιοί του Πέρη Εμπειρίκου, καθώς και από τις κρουαζιέρες με το σκάφος του τελευταίου «Ασπασία». Πλην του Νιάρχου και του Εμπειρίκου, ο Νουρέγιεφ συνεδέθη και με έτερους Έλληνες που γράφουν γι’ αυτόν. Ο Γιάννης Τσαρούχης, η Ελένη Χέλμη-Μαρκεζίνη, ο Αλέξης Κωστάλας, ο Ντίμης Αργυρόπουλος και, ασφαλώς, ο ατζέντης Θεόδωρος Κρίτας είναι ορισμένοι εξ’ αυτών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η έκδοσις «Nureyev» φέρει τον τίτλο «Χορεύοντας στην σκιά της Ακροπόλεως», ούτε ότι ο Δημήτρης Τσίτουρας του «αφιέρωσε» μία από τις πέντε οικίες που διαθέτει στην Σαντορίνη. Για τους κινηματογραφόφιλους συνιστάται η ταινία «The White Crow», του Ralph Fiennes, ενώ για τους βιβλιόφιλους η βιογραφία του από την Julie Kavanagh.