του Χρήστου Ζαμπούνη 

Στο ομώνυμο ποίημα του Heinrich Heine o Γερμανός ποιητής εμπνέεται από την εικόνα ενός νεαρού εραστού ο οποίος κοιτά προς την οικία όπου ζούσε η πολυαγαπημένη του, και έντρομος βλέπει τον άλλον του εαυτόν. Το «διπλό» του, όπως μεταφράζεται από την γερμανικήν, είναι κάτι που διαλύει εξ’ όσων συνετέθη την ύπαρξή του.

Παρακολουθώ δια του κανθού, τον «διάλογο» για τα ομόφυλα ζευγάρια και είναι σαν να βλέπω την ελληνική κοινωνία να στοιχειώνεται από τον άλλον της εαυτό. Ο καθρέπτης δημιουργεί βίαιες αντιδράσεις και οι μονόλογοι ξιφουλκούν μέχρι τελικής πτώσεως. Τα επιχειρήματα ένθεν και ένθεν αίρονται και αναιρούνται, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μία εσωτερική αναταραχή που μοιάζει με τρικυμία. «Τόση φασαρία για 500 ζευγάρια;», διερωτώνται ορισμένοι. Εντός ολίγων ετών δεν θα την θυμόμαστε, όπως συνέβη και με τον πολιτικό γάμο, απαντούν έτεροι. Μύθοι και πραγματικότητες π.χ. ότι τα υιοθετημένα παιδιά ομοφύλων ζευγαριών θα γίνουν και αυτά ομοφυλόφιλα ή ότι τα παιδιά χρειάζονται πατέρα και μητέρα για να αναπτυχθούν σωστά, μας έχουν κάνει «μαλλιά κουβάρια», «σωσίες» του εαυτού μας, κατά μία άλλη ερμηνεία του Doppelganger.

Ή μήπως πίσω από όλην αυτήν την «τρικυμία» κρύβεται μία βαθεία κοινωνική κρίσις, η οποία ως Λερναία Ύδρα εξαπλούται από τα σχολεία μέχρι τα γήπεδα; Όπερ έδει δείξαι.