του Χρήστου Ζαμπούνη

Είθισθαι στο Grand Slam αγγλιστί ή Grand Chelem γαλλιστί (Open Αυστραλίας, Wimbledon, US Open, Roland-Garros), τα σπουδαιότερα, δηλαδή, τουρνουά τένις του πλανήτη, μετά το πέρας των τελικών να παραχωρούνται μικρές συνεντεύξεις από τους finalistes. Φέτος, στα courts του προαστίου του Λονδίνου το μικρόφωνο του B.B.C. κρατούσε η Annabel Croft, η καλλίπυγος αθλητική δημοσιογράφος, άκρως εξειδικευμένη εις το άθλημα. «Novak, γνωρίζω ότι αυτό δεν ήταν το αποτέλεσμα που ήθελες. Αλλά έπαιξες απέναντι σε έναν hot και ταλαντούχο παίκτη όπως ο Carlos Alcaraz», ήταν τα πρώτα της λόγια, που προκάλεσαν τον γέλωτα των θεατών, καθώς η λέξη «hot» έχει διττή σημασία. Πέραν των τυπικοτήτων που ακούγονται συνήθως για τις τεχνικές λεπτομέρειες των αγώνων, ιδιαιτέρα εντύπωση μου προξένησαν τα συγχαρητήρια που έδωσε ο Σέρβος πρωταθλητής όχι μόνον στον αντίπαλό του, αλλά και στην προπονητική ομάδα και την οικογένεια του Alcaraz, για την «θαυμάσια δουλειά» που έκαναν. Από την πλευρά του, ο 21χρονος Ισπανός πρωταθλητής επαίνεσε τον επί 7 φορές νικητή του Wimbledon, αποκαλώντας τον «great champion» και προσθέτοντας, με σπάνια σεμνότητα, ότι «δεν θεωρώ ακόμη τον εαυτό μου champion». Ακούγοντάς τους, μετά θλίψεως ανέτρεξα σε δηλώσεις εγχωρίων παραγόντων δημοφιλών αθλημάτων, όπως το ποδόσφαιρο ή η καλαθόσφαιρα. Θα τους συνιστούσα να συνδέονται, κάθε πρωΐ εάν είναι εφικτό με το YouTube και να παίρνουν μαθήματα καλής συμπεριφοράς παρακολουθώντας το δεκαπεντάλεπτο των συνεντεύξεων του Wimbledon. Άλλωστε, η αξία του ηττημένου δίδει δόξα στον νικητή.