του Χρήστου Ζαμπούνη

Στο αεροδρόμιο της Νίκαιας, της προσοχής μου δεν διέλαθε ένα περιοδικό υπό τον τίτλο «Vieux». Το επρομηθεύθην αμέσως, παρά την ακριβή του τιμή –7,90 ευρώ– όχι διότι νοιώθω vieux, αλλά γιατί στο εξώφυλλό του απεικονίζετο ο Iggy Pop να εναγκαλίζεται με τον εκδότη του εντύπου, Antoine de Caunes. Ποιος είναι ο εν λόγω κύριος; Ένας διάσημος αστήρ της γαλλικής Τηλοψίας και Κινηματογράφου, σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφεύς και μουσικός. Επί πλέον, είναι νυμφευμένος με την Ελληνογαλίδα τηλεπαρουσιάστρια Daphne Roudier, εξ’ ου και η γνωριμία. Την 1η Δεκεμβρίου θα γίνει 71 ετών, αλλά μοιάζει, και είναι, νεώτερος. Νομίζω ότι στο ερώτημα τι νόημα έχει να αποτολμήσει ένα τέτοιο εγχείρημα, η απάντησις ευρίσκεται στον υπότιτλο του «Vieux». «Το περιοδικό που θα καταλήξουμε να διαβάζουμε όλοι». Τω όντι, το γήρας είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει όλους κάποια στιγμή. Ορισμένοι το φέρουν βαρέως, ήδη από την πρώτη κρίση της μέσης ηλικίας, έτεροι αντιστέκονται σθεναρώς στο διάβα του χρόνου, διατηρώντας την νεανικότητά τους και συντηρώντας σώμα και πνεύμα. Χάνουμε πολλά μεγαλώνοντας. Μαλλιά, δόντια, ακοή, όραση, ζωτικότητα, όρεξη, ύπνο, ενέργεια. Υπάρχει, όμως, και κάτι πολύτιμο που κατακτούμε. Την serenite. Την ηρεμία. Την γαλήνη που συνδέεται με την μείωση των υποχρεώσεων και του συνεπαγόμενου άγχους. «Vieillir, ce n’ est pas commencer a mourir», διαβάζω σε μία συνέντευξη στο «Le Point», του φιλοσόφου Roger-Pol Droit. «Το γηράσκειν δεν σημαίνει την αρχή του θνήσκειν». Ελπιδοφόρο μήνυμα.