του Χρήστου Ζαμπούνη

Όταν στην γειτονική Αλβανία ο επικεφαλής της βασιλικής οικογενείας πρίγκηψ Leka προσλαμβάνεται στο υπουργείο Εξωτερικών, όταν στην επίσης όμορη Σερβία επιστρέφονται τα παλάτια, ύστερα από την πτώση του καθεστώτος Μιλόσεβιτς, στον πρίγκηπα Αλέξανδρο, όπως συνέβη και με τον βασιλέα Μιχαήλ της Ρουμανίας και τον βασιλέα Συμεών της Βουλγαρίας, ο οποίος μάλιστα εξελέγη και πρωθυπουργός, τότε διερωτάται κανείς τι εμφιλοχώρησε εις τον νουν ταγών της Ελληνικής Δημοκρατίας ώστε να ζητούν από τους κατιόντες της ελληνικής Δυναστείας να κάνουν δήλωση νομιμοφροσύνης για το Πολίτευμα και να αναζητήσουν νέο όνομα, πλην του κανονικού τους, δηλαδή αυτού που κληρονόμησαν από τους προγόνους των. Είναι πράγματι απορίας άξια η αντίστιξις μεταξύ των πανηγυρισμών για την ωριμότητα της Προεδρευομένης Δημοκρατίας, που συνεπλήρωσε 50 έτη εφέτος, και του φοβικού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζεται μία οικογένεια που εβασίλεψε στον τόπο μας, με διαλείμματα, από το 1863 έως το 1973, όταν επί δικτατορίας κατελύθη η Βασιλευομένη. Πόση δύναμη, άραγε, να έχει αυτός ο θεσμός, ούτως ώστε η κυβέρνησις Παπανδρέου, διά του νόμου Βενιζέλου το 1994, να κατάσχει την βασιλική περιουσία και να αφαιρεί την ελληνική ιθαγένεια από τα μέλη της βασιλικής οικογενείας, και σήμερα τριάντα χρόνια αργότερα, αντί να καταργηθεί ο νόμος, να καλούνται οι απόγονοι του βασιλέως Κωνσταντίνου, πρώην βασιλέως των Ελλήνων, όπως είναι ο επίσημος τίτλος του, να συμμορφωθούν σε αυτόν;