Photo Courtesy of Janus Films

Της Μαρίνας Βερλέκη

Ο κόσμος του κινηματογράφου και της τέχνης μόλις έχασε έναν από τους πιο ιδιοφυείς αφηγητές του. Ο David Lynch, ο σκηνοθέτης που τόλμησε να σπάσει τα στερεότυπα και να μας οδηγήσει σε κόσμους που άλλοτε έμοιαζαν με όνειρα και άλλοτε με εφιάλτες, δεν είναι πια μαζί μας. Ωστόσο, η τέχνη του συνεχίζει να ψιθυρίζει μυστικά στο υποσυνείδητό μας.

Η Τέχνη του Ασυνείδητου

Ο Lynch δεν έφτιαχνε ταινίες—δημιουργούσε εμπειρίες. Από το “Eraserhead”, που έκανε τους θεατές να αναρωτιούνται αν αυτό που βλέπουν είναι όντως σινεμά, μέχρι το αριστουργηματικό “Mulholland Drive”, που φώτισε τον ιδιόρρυθμο κόσμο του Λος Άντζελες μέσα από ένα σκοτεινό και ονειρικό πρίσμα, ο Lynch μας έμαθε να εμπιστευόμαστε το παράλογο. Κάθε του έργο ήταν μια βουτιά στο ασυνείδητο, γεμάτη σύμβολα, ήχους και σιωπές που δεν χρειαζόταν να εξηγηθούν, αλλά να βιωθούν.

Οι Χαρακτήρες του – Η Ανθρώπινη Παράνοια

Από τον Agent Cooper του “Twin Peaks” μέχρι την Dorothy Vallens του “Blue Velvet”, οι χαρακτήρες του Lynch δεν ήταν ποτέ απλά φανταστικοί. Ήταν καθρέφτες της ανθρώπινης ευαλωτότητας, της σκοτεινής μας πλευράς και των άλυτων επιθυμιών μας. Οι ήρωές του δεν προσπαθούσαν να μας κάνουν να τους συμπαθήσουμε—μας υποχρέωναν όμως να τους καταλάβουμε.

Ο Κόσμος του – Ένας Καμβάς Σουρεαλισμού

Κανείς άλλος δεν μπορούσε να μετατρέψει μια ήσυχη αμερικανική κωμόπολη σε θέατρο τρόμου και μυστικισμού όπως ο Lynch. Ο συνδυασμός της κλασικής αισθητικής με την απόκοσμη ατμόσφαιρα δημιουργούσε κόσμους όπου το φως και το σκοτάδι συνυπήρχαν σε μια συνεχή σύγκρουση. Ήταν ακριβώς αυτή η σύγκρουση που έκανε το έργο του τόσο ανατρεπτικό.

Η Κληρονομιά του

Ο Lynch δεν ήταν απλώς ένας σκηνοθέτης. Ήταν ζωγράφος, μουσικός, φιλοσοφικός αφηγητής. Οι ταινίες του δεν τελείωναν στους τίτλους τέλους. Συνεχίζονταν στις σκέψεις μας, στα όνειρά μας, στις πιο απόκρυφες γωνιές του μυαλού μας. Ο θάνατός του δεν είναι το τέλος ενός ταξιδιού, αλλά η αρχή μιας ατέρμονης περιπλάνησης στα μονοπάτια της φαντασίας. Η τέχνη του θα εξακολουθεί να ψιθυρίζει μυστικά, να διαπερνά το χρόνο και να μας θυμίζει ότι το όνειρο δεν τελειώνει ποτέ.

Αντίο, David Lynch. Σου χρωστάμε τα όνειρά μας. Και ίσως, κάποια στιγμή, να συναντηθούμε πίσω από την κόκκινη κουρτίνα.