O David Lynch μου θύμιζε στον κινηματογράφο ότι η Diane Arbus  στη φωτογραφία… Τον γνώρισα στις Κάννες. Ήταν το 1990.Θυμάμαι όταν μπήκα στη σουίτα που έδινε μια συνέντευξη, για να του κάνω το πορτραίτο, το βλέμμα του. Το πώς με κοίταξε. Ένα έντονο διαπεραστικό βλέμμα. Τι να πρωτοπώ για τον Lynch… O κινηματογράφος του μου έμαθε πολλά στη φωτογραφία. Και τι κινηματογράφος! The Elephant Man, Blue Velvet, Twin Peaks, Wild at Heart, κέρδισε το Palme d’Or 1990, Lost Highway, The Straight Story’, Mulholland Drive’… Άγγιξε σχεδόν όλες τις μορφές των εικαστικών τεχνών. Σεναριογράφος, ηθοποιός, ζωγράφος, μουσικός, συγγραφέας και παραγωγός…γνωστός για το ονειρικό και υπερρεαλιστικό στιλ του, καθώς και τα θέματα που ενώνουν την φιλμογραφία του, όπως η αποδόμηση της έννοιας της Αμερικής. Ο Lynch είναι γνωστός για την αντιπαράθεση σουρεαλιστικών ή απειλητικών στοιχείων με καθημερινά περιβάλλοντα, καθώς και για τη χρήση συναρπαστικών οπτικών εικόνων για να τονίσει μια ονειρική ποιότητα μυστηρίου ή μια απειλή». Bon voyage David on en parlera… Kαι μια Ψυχαναλυτική ελεγεία ”Ο David Lynch και Η  Παρανόηση του Αντικειμένου της Σκοτεινής Επιθυμίας”. Η τέχνη του David Lynch δεν αναπαράγει το ορατό, κάνει ορατό. Ο τρόπος με τον οποίο το ασυνείδητο επενδύεται στο βλέμμα, θέτει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εισαχθεί το θέμα της αναπαράστασης. Στο διεστραμμένο στοιχείο, το ερωτικό νόημα υπερισχύει της λειτουργικότητας. Εκεί βρίσκεται η αποδόμηση που επιφέρει έστω και τεχνητά το ψυχωσικό παραλήρημα. Ο David Lynch εκχερσώνει την προσωπικότητα του ανθρώπου αφήνοντάς τη γυμνή, μπροστά στις σκοτεινές της επιθυμίες. Και αίφνης οι σκοτεινές επιθυμίες φωτίζονται σε μια άγρια ψυχαναλυτική διαδικασία που μας υποβάλλει. Αυτή είναι η δύναμη της Σημαινόμενης εικόνας του David Lynch.