του Γιάννη Βαλαβάνη

Υπάρχουν φορές που αναπολώ στιγμές και γεγονότα από το παρελθόν και σκέφτομαι που βρίσκομαι και τι κάνω τώρα και αντιπαραθέτω με το παρελθόν προσπαθώντας να συγκρίνω και να αναλογιστώ πως είμασταν πριν τριάντα περίπου χρόνια που ξεκίνησα ως ανίδεος μπάρμαν, όχι μόνο εγώ, αλλά όλος ο κλάδος των πότων, του καφέ, των πούρων αλλά και γενικά όλου του επισιτιστικού κλάδου. Έρχονται στη μνήμη μου πολλά γεγονότα και καταστάσεις που αναπολώντας τα από τη μια γελάω και από την άλλη κλαίω, από τα γέλια πάντα.

Θυμάμαι λοιπόν τη τρομερή ατάκα του πρώτου μου εργοδότη ξεκινώντας ως μπάρμαν στο πρώτο club που εργάστηκα όταν είπα ότι δε γνωρίζω και πολλά πράγματα από ποτά να είναι αποστομωτική, “αφού ξέρεις να βάζεις νερό μια χαρά είσαι”. Όπως επίσης και τα πρώτα ποτά που σέρβιρα στους πελάτες που ήταν ουίσκι, βότκα, τζιν και ρούμι με αναψυκτικά ή διάφορους χυμούς. Για κοκτέιλ και διάφορα άλλα περίεργα προϊόντα ούτε λόγος να γίνεται, όχι βέβαια πως στα club είχανε μεγάλη ζήτηση, αφού σκοπός τότε ήταν περισσότερο η ποσότητα και λιγότερο η ποιότητα. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι στο ρούμι με cola ή στο τζιν με τόνικ μπορώ να σας πω ότι υπήρχε μόνο Bacardi και Gordons αντίστοιχα. Με αποτέλεσμα να υπάρχει η συνάφεια στο μυαλό μας όχι του ποτού σαν προϊόν αλλά η ταύτιση του προϊόντος με την ετικέτα, Bacardi cola και Gordon’s tonic, μόνο αυτό υπήρχε.

Με τα χρόνια και με πολλή μελέτη και ψάξιμο ανακάλυπτε, όποιος είχε τη διάθεση και ήθελε να ασχοληθεί, τη μεγάλη γκάμα που υπήρχε σε όλα τα είδη ποτών αλλά μη νομίζεται ότι υπήρχε τόσο μεγάλη ποικιλία όπως σήμερα. Με τα χρόνια μάθαμε τα malt ουίσκι, τις premium βότκες και τζιν, αλλά και τη τρομερή ποικιλία των διαφορετικών ρουμιών της Καραϊβικής τόσο σε γεύσεις όσο και σε τιμές. Από εκεί το πήγα, από εδώ το έφερα για να καταλήξω στο σωτήριο έτος 2007 που συνέβη το αναπάντεχο.

Προσκεκλημένος λοιπόν σε μια παρουσίαση στο Ξενοδοχείο Πεντελικό στο Κεφαλάρι δοκίμασα το πρώτο Extra Premium ρούμι της ζωής μου, Havana Club Maximo Extra Anejo. Πρόκειται για τη ναυαρχίδα του Havana Club το οποίο παράγεται σε μόνο 1000 φιάλες ετησίως από σπάνια παλαιωμένα ρούμια και σε φιάλη από χειροποίητο κρύσταλλο Baccarat. Το περιεχόμενο του βέβαια φανταστικό, για εμένα ιδίως που προτιμώ τα λιγότερο γλυκά και πιο σκληρά ρούμια ήταν απλά ιδανικό λόγω της παρατεταμένης παλαίωσης των αποσταγμάτων του. Πλούσια δρύινα και φρουτώδη αρώματα με τελείωμα καπνού και καρύδας και μια ξεχωριστή επίγευση βανίλιας και σοκολάτας, εντελώς μοναδικό. Βέβαια δε θα ήθελα να σας κόψω τα φτερά αλλά ακόμα και τότε η τιμή του ήταν αρκετά υψηλή γύρω στα 1500 ευρώ αν θυμάμαι καλά η οποία τη σήμερον ημέρα έχει εκτοξευθεί στα 2500 ευρώ. Στη Κούβα η τιμή είναι η μισή για όποιον τυχερό μπορεί να το φέρει, και δε θέλω ζήλιες παρακαλώ.

Η βραδιά βέβαια μας επιφύλασσε και άλλες εκπλήξεις μιας και ένα καλό ρούμι πάντα πρέπει να συνοδεύεται και από ένα καλό πούρο. Οπότε η επόμενη έκπληξη των διοργανωτών ήταν ένα σπάνιο για την εποχή Cohiba Siglo VI. Αν θεωρείται ότι τώρα δε βρίσκουμε Habanos και είναι και πανάκριβα τότε ήταν ανύπαρκτα και τα πληρώναμε και όσο όσο αν και στο ένα τέταρτο της σημερινής τιμής τους. Το φανταστικό αυτό πούρο έχει μήκος 15 εκατοστά και 52αρι δαχτυλίδι με τα κλασικά και έντονα αρώματα καφέ και δέρματος που συνοδευθούν όλα τα παραδοσιακά Cohiba κάνοντας τη διαφορά αλλού όσο και αν σας φανεί περίεργο. Σηματοδότησε την αρχή των μεγάλων δαχτυλιδιών στα πούρα που μέχρι εκείνη την εποχή, μιλώντας για το 2005, ένα πούρο με 52αρι δαχτυλίδι όσο και αν ακούγεται περίεργο στη εποχή μας που έχουμε φτάσει στα 58αρια ήταν πολύ χοντρό.

Εκπληκτική βραδιά που τη θυμάμαι ακόμα και σήμερα, τρομερά προϊόντα που ακόμα και τώρα βρίσκονται στη κορυφή των προτιμήσεων παγκοσμίως αλλά και το σημαντικότερο για μένα, σε μια παρθένα αγορά πριν από 20 χρόνια, η συναναστροφή μου με ειδήμονες και γνώστες της αγοράς αυτών των προϊόντων. Κάπως έτσι ξεκινάνε και δημιουργούνται οι Aficionados.