«Πρέπει να έχουμε όλοι εκ των προτέρων το σκεπτικό πως είμαστε Πικάσο ή Μότσαρτ. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει κανείς»

Από τη Μαριανίνα Πάτσα

«Τι με τράβηξε να κάνω θέατρο; Ειλικρινά; Το ό, τι μου άρεσε να επιδεικνύομαι. Ήμουν επιδειξιομανές παιδί. Από αυτά που λένε “μαμά, μπαμπά, δείτε με” και φτιάχνουν ιστορίες. Που θέλουν την προσοχή των άλλων κι έχουν μια συγκεκριμένη ανάγκη για θαυμασμό και αποδοχή. Νομίζω πως σε τόσο ταπεινά και αβαθή ένστικτα εδράζεται αυτή η επιθυμία. Οι παραστατικοί καλλιτέχνες συχνά ξεκινούν από κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι το πώς θα διαχειριστείς αυτή την ανάγκη μεγαλώνοντας.

«Σήμερα με ενδιαφέρει το θέατρο να λειτουργεί σαν παυσίλυπο στο κοινό. Σε καιρούς όπου οι ζωές είναι τόσο χαοτικές και αποδιοργανωμένες -όπως είναι σήμερα- με νοιάζει η δυνατότητα που έχει κανείς να μπορεί να πάει σε κάποιο βάθος και να επιτρέψει στον εαυτό του, αλλά και στους θεατές, να πιστέψουν πως υπάρχει διέξοδος από αυτό».

Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης φέτος επιλέγει και σκηνοθετεί, το θρίλερ – μαύρη κωμωδία του Κόνορ Μακφέρσον «Ο Φάρος», συμπρωταγωνιστώντας με τους Αιμίλιο Χειλάκη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, Νίκο Ψαρρά και Προμηθέα Αλειφερόπουλο.
«Το έργο αυτό πραγματεύεται τις δεύτερες ευκαιρίες. Την εξιλέωση και τη λύτρωση από μια σειρά λαθών και αμαρτιών τις οποίες έχεις κάνει στο παρελθόν και κουβαλάς ως αποσκευές τόσο βαριές που μπορεί να σε κάνουν να μην σηκώνεις κεφάλι ξανά. Οι πρωταγωνιστές του έργου δεν έχουν ένα ροζ φινάλε αλλά μαθαίνουν να διαχειρίζονται αυτή την αλήθεια, να δουν τον εαυτό τους καθαρά, να τον αποδεχτούν και να συνεχίσουν. Και αν μπορούν να το κάνουν αυτό οι αξιαγάπητοι “αλητάμπουρες” του έργου, τότε το δικαιούται ο καθένας από εμάς».

«Success Story. Η επιστροφή του Νίκου Περάκη. Από αυτή τη συνεργασία παίρνω τη χαρά και το νόημα που βρίσκει κανείς όταν συνεργάζεται με κάποιον που ξέρει πάρα πολύ καλά το αντικείμενό του. Σου δίνει ένα νόημα αυτό. Νιώθεις πως κι εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου όσο καλύτερα γίνεται. Από όσο έχω ακούσει είναι η καλύτερη ταινία του των τελευταίων χρόνων και χαίρομαι που δούλεψα με έναν τόσο ικανό, δημιουργικό και με χιούμορ άνθρωπο».

Πριν αρκετό καιρό, είχες ένα σύντομο πέρασμα από την πολιτική. Τι αποκόμισες από αυτή την εμπειρία;

1. Ό, τι δεν κάνω για αυτό. 2. Το ό,τι μέχρι να πεθάνω, μάλλον θα ανήκω σε μειοψηφία.

Για τη στάση της κυβέρνησης τι λες;

«Τι να πω… Είναι μια κυβέρνηση η οποία νομίζω πως δεν έχει πετύχει σε τίποτα. Πιστεύω πως και οι ίδιοι το ξέρουν μέσα τους, αν και αυτό δεν έχει σημασία. Δεν έπεσα από τα σύννεφα διότι δεν περίμενα να κάνουν κάτι αλλά ήλπιζα πως ίσως να κάνω λάθος. Είναι καλό να επανεξετάζουμε και τις δικές μας βεβαιότητες κι έλεγα μακάρι να είμαστε τυχεροί και να μην είναι έτσι. Για εμένα είναι λυπηρό, ίσως όμως και αναγκαστικό για την ενηλικίωση μας ως λαός. Έχω μια ελπίδα όμως στο συγκεκριμένο πρόσωπο της μείζονος αντιπολίτευσης».

Εξακολουθεί να υπάρχει έρωτας στα χρόνια της κρίσης;

«Δεν ξέρω για εσάς, εγώ είμαι μια χαρά. (γέλια). Εδώ υπήρχε στα χρόνια της χολέρας! Η εποχή μας είναι απλώς η χειρότερη που έχουμε ζήσει εμείς. Ας ρωτήσουμε τους γονείς και τους παππούδες μας, που πέρασαν πόλεμο, κατοχή, εμφύλιο… Εκείνοι πότε ερωτεύτηκαν; Μέσα στον πόλεμο και τον αλληλοσπαραγμό. Εμείς που ζήσαμε μετά το ‘70, ζήσαμε μια δημοκρατική, γαλήνια ζωή, με όσα προβλήματα κι αν είχαμε ή έχουμε σήμερα».

«Mε κάνει να χάνω την υπομονή μου το γεγονός πως ακούω πολύ τρελά πράγματα υπό την αιγίδα της ”άποψης” – και μάλιστα από ανθρώπους που δεν το περίμενα. Έχουμε ξεχάσει πως δεν εμπίπτουν όλα στην άποψη. Το ό, τι αυτή τη στιγμή έχει καλοκαιρία και πίνουμε καφέ, δεν εμπίπτει στην άποψη».

Τι σου δίνει χαρά και μόνο που το σκέφτεσαι;

«O γιος μου, οι φίλοι μου και η θάλασσα».

Προτιμάς ένα όμορφο ψέμα ή μια άχαρη αλήθεια;

«Προτιμώ μια αλήθεια καλά ειπωμένη. Η φύση μου είναι πως αν υπάρχει κάτι ψευδές μα ωραίο και κάτι αληθινό μα δυσάρεστο, θα προτιμούσα να αντιμετωπίσω το δεύτερο. Αλλά ιδανικά θα προτιμούσα να βρει κάποιον τουλάχιστον ευγενικό τρόπο να παρουσιαστεί».

«Αν δεν ήμουν ηθοποιός, νομίζω πως θα μπορούσα να είμαι τα πάντα εκτός από ποδοσφαιριστής και μπασκετμπολίστας. Βλέπω διάφορα και τα θέλω όλα. Π.χ. Βλέπω ένα ντοκιμαντέρ για την αρχιτεκτονική και λέω ”α, τι όμορφα να είσαι αρχιτέκτονας”. Στην ψυχιατρική πιστεύω πως θα ήμουν καλός. Αν και επειδή έχω ευχέρεια λόγου, όλοι οι δικοί μου ήθελαν να γίνω διπλωμάτης ή νομικός».

Υπάρχει κάτι στη δουλειά σου που δεν το έχεις αγγίξει και το θες πολύ;

«Επειδή ως παραστατικός καλλιτέχνης είμαι δευτερογενής δημιουργός, θα ήθελα πολύ να είμαι πρωτογενής. Νομίζω πως η πετριά μου είναι η πρωτογενής δημιουργία. Ζηλεύω πολύ τους συνθέτες και τους συγγραφείς. Η συνείδηση μας κάνει δειλούς, λέει ο Άμλετ. Είναι τροχοπέδη το να έχεις επίγνωση του τι είναι σημαντικό. Αν είσαι καλός αναγνώστης και θες να γράψεις ένα βιβλίο, έχοντας συναίσθηση του τι έχει γραφτεί πριν από εσένα, νιώθεις σαν πιστός σε γοτθική εκκλησία: νιώθεις ένα τίποτα. Γι αυτό θα πρέπει να έχουμε όλοι εκ των προτέρων το σκεπτικό πως είμαστε Πικάσο ή Μότσαρτ. Μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει κανείς. Εκ των υστέρων όμως, πρέπει να έχεις την επίγνωση να δεις αν όντως αυτό ισχύει».

Photo Credits : Τάσος Βρεττός

Styling : Δημήτρης Θανέλλας

Hair – Make up : Αχιλλέας Χαρίτος