VERTICAL Limit | MANCODE STYLE

Ποιος είναι λοιπόν ο Reinhold Messner, που η αγγλική Telegraph θεωρεί ότι είναι ο σπουδαιότερος εν ζωή άνθρωπος στον κόσμο; Είναι ο πρώτος που έχει ανεβεί όλα τα βουνά που έχουν ύψος πάνω από 8.000 μ.

Υπάρχουν 14 κορυφές που απαρτίζουν τη «Ζώνη Θανάτου», όπως αποκαλείται στον κόσμο της ορειβασίας. Ο RM τις είχε κατακτήσει όλες πριν από 30 χρόνια (16 Οκτωβρίου 1986), σε ηλικία 42 ετών, και χωρίς τη χρήση οξυγόνου.

Ο RM είναι οπαδός και υποστηρικτής του «αλπικού στυλ» ορειβασίας, όπου ο ορειβάτης χρησιμοποιεί ελάχιστο ή καθόλου εξοπλισμό (απαγορεύονται δο- ρυφορικά τηλέφωνα, σταθερά σχοινιά και οργανωμένη βάση αποστολής). Πι- στεύει ότι οι «οργανωμένες αποστολές» είναι ασεβείς προς τη φύση. Το 1978, μαζί με τον Peter Habeler, ήταν οι πρώτοι που αναρριχήθηκαν στο Έβερεστ χωρίς οξυγόνο, παρά την αντίθετη άποψη (ότι δεν γίνεται) ιατρών και ειδικών. Το 1980 επέστρεψε στην «Κορυφή του κόσμου», και αυτή τη φορά «ανέβηκε» μόνος του. Πήγε και ήρθε σε τέσσερις ημέρες, παίρνοντας μαζί του μόνο ένα backpack. «Ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει ποτέ», θυμάται σε μια συνέντευξή του στον Guardian το 2003. «Ήμουν επάνω εκεί μόνος, εντελώς μόνος. Το βράδυ έπεσα σε έναν γκρεμό και σχεδόν τα παράτησα. Αυτό που με κράτησε ήταν μια φαντασίωση. Για δύο χρόνια ήμουν “έγκυος” με αυτή τη φαντασίωση – την κουβαλούσα παντού. Να ανεβαίνω το Έβερεστ μόνος μου. Η εκπλήρωση αυτού του πόθου είναι σαν να αποβιβάζεσαι στο φεγγάρι. Μετά από αυτό, κάθε άλλο επίτευγμα ωχριά σε σύγκριση».

Η πρώτη του ανάβαση όρους με υψόμετρο άνω των 8.000 μ. ήταν μια τραγική επιτυχία. Τόσο αυτός όσο και ο αδελφός του Gunther έφτασαν στην κορυφή του Nanga Parbat το 1970, όμως μόνο ο Reinhold κατέβηκε το βουνό. Το 1971 ο RM επέστρεψε σε μια προσπάθεια ανάσυρσης της σορού του αδελφού του, αλλά χωρίς επιτυχία. Στην αποστολή αυτή ο RM δεν έχασε μόνο τον αδελφό του, αλλά και έξι δάχτυλα από κρυοπάγημα. Ούτε αυτό όμως τον πτόησε από το να λάβει μέρος σε μελλοντικές αποστολές. Με έξι δάχτυλα λιγότερα, είχε ένα πρόβλημα «αστάθειας» στις κακοτράχαλες βραχώδεις πλαγιές. Οπότε, τι έκανε; Έστρεψε την προσοχή του στα παγωμένα μεγαθήρια των Ιμαλαΐων, όπου το επίπεδο «τερέν» δεν τον δυσκόλευε καθόλου.

Είναι ένας από τους ιδρυτές του συλλόγου «Mountain Wilderness», αντικείμε- νο του οποίου είναι η διάσωση και η διατήρηση ορεινών περιοχών σε όλο τον κόσμο. Απεχθάνεται το «heli-skiing», τα «snowmobiles» και την τουριστική ανάπτυξη όταν αυτή υποβαθμίζει την ποιότητα της φύσης. Έχοντας πτυχίο αρχιτεκτονικής και μηχανικού, έχει βάλει την υπογραφή του στα πέντε ομώνυμα μουσεία (Messner Mountain Museums) που έχει ιδρύσει. Το 1986 «ανέβηκε» το όρος Vinson στην Ανταρκτική και τρία χρόνια αργότερα διέσχισε την «πα- γωμένη ήπειρο» με σκι, μαζί με τον φίλο του και εξερευνητή Arved Fuchs. Ήταν οι πρώτοι που διέσχισαν την Ανταρκτική μόνοι και χωρίς καμία βοήθεια υποστηρικτικού συνεργείου.

Το 2004, για να κάνει κάτι διαφορετικό, διέσχισε την έρημο Gobi (χωρίς σκι αυτή τη φορά) – 2.000 χλμ. ερήμου. Έτσι, χωρίς λόγο, απλώς γιατί μπορούσε. «Ίσως το τελευταίο κεφάλαιο της ζωής μου θα είναι να ζήσω σε μια σπηλιά σαν τον ήρωά μου, τον Θιβετιανό φιλόσοφο Μιλαρέπα. Τότε και μόνο τότε θα είμαι κύριος του εαυτού μου, όπως τότε που ήμουν παιδί».

Απόσπασμα από το δελτίο Τύπου. Ζυρίχη / Κατμα- ντού, 4 Μαΐου 2017. «Η οικογένεια του Ueli Steck αποχαιρέτισε σήμερα τον Ueli στο μοναστήρι του Tengboche κοντά στο Κατμαντού (Νεπάλ). Η οικογένεια θα παραθέσει «αποχαιρετιστήριο πάρτι» για τους φίλους, συνεργάτες και συναδέλφους του, καθώς και για το ευρύ κοινό».

Η οικογένεια έπραξε αυτό ακριβώς που θα ήθελε και ο Ueli Steck: η κηδεία του να είναι ένα μεγάλο πάρτι. Ο US έχασε τη ζωή του στις 30 Απριλίου 2017, όταν έπεσε από ύψος 1.000 μ. Ημέρες πριν εγκλιματιζόταν στις ορεινές συνθήκες που θα του επέτρεπαν να απο- πειραθεί την ανάβαση της δυτικής πλαγιάς του Έβερεστ, ακολουθώντας την «οδό» Horbein. Στο μονοπάτι αυτό έχουν αναρριχηθεί ελάχιστοι, τελευταία φορά το 1991. Αρχικώς η ανάβαση είχε προγραμματιστεί έτσι ώστε τον US να τον συνοδεύσει ένας οδηγός Sherpa, ο Tenji, ο οποίος όμως λόγω κρυοπαγήματος θα έπρεπε να αναρρώσει για τουλάχιστον δύο εβδομάδες.

Στις 24 Απριλίου ο US άλλαξε σχέδιο και με γραπτό μή- νυμα ενημέρωσε τον Tenji ότι τελικά θα έκανε μοναχική ανάβαση της παραπλήσιας πλαγιάς Nuptse. Ο US δεν απάντησε σε κανένα από τα γραπτά μηνύματα που ακο- λούθησαν από τον Tenji. Στις 30 Απριλίου ξεκίνησε την αναρρίχηση γύρω στις 16.30 και περίπου 300 μ. πριν από την κορυφή έπεσε από ύψος 1.000 μ. Οι λόγοι της πτώσης δεν έχουν ακόμη εξακριβωθεί. Όσοι έχουν πάει στα Ιμαλάια έχουν δει τα μπλε αιγοπρόβατα που οι ντό- πιοι αποκαλούν Bharal. Τα ζώα αυτά είναι ευκίνητα και πολύ γρήγορα, για να αποφεύγουν τις λεοπαρδάλεις. Μερικές φορές όμως τα Bharal πέφτουν. Για διαφορε- τικούς λόγους κάθε φορά. Άλλοτε από πτώση βράχων, άλλοτε λόγω βιασύνης.

Ίσως έτσι θα έπρεπε να έχουμε τον Ueli στο μυαλό μας. Σαν ένα Bharal, ένα μεγαλοπρεπές μπλε αιγοπρόβατο, που μια μέρα, για κάποιον άγνωστο λόγο, έπεσε χωρίς αυτό να έχει σχέση με την «μαεστρία» ή τις αναρριχητικές του ικανότητες. Απλώς έπεσε.

του Μισέλ Νικολαρέα