Νέα Υόρκη, εν μέσω Ψυχρού Πολέμου. Από ένα παιχνίδι της μοίρας, ένας bon vivant διαφημιστής περνιέται για κατάσκοπος και γίνεται στόχος ξένων πρακτόρων. Χωρίς να το καταλάβει, θα βρεθεί καταζητούμενος για μια δολοφονία που δεν διέπραξε και, ενώ προσπαθεί να βρει την άκρη διασχίζοντας τη μισή Αμερική, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί μια όμορφη, μυστηριώδη γυναίκα, που παίζει διπλό ρόλο στην υπόθεση.

Αυτό το στιλάτο, υποψήφιο για τρία Όσκαρ, θρίλερ δεν ανήκει τόσο στις “σοβαρές” ταινίες του Χίτσκοκ, όπως πχ. Ο Σιωπηλός Μάρτυς – όπου το σασπένς συνδυάζεται με μια απαράμιλλη σκηνοθετική δεξιοτεχνία ανάδειξης ενός περιορισμένου χώρου, καθώς και μια βαθιά σπουδή χαρακτήρων, ανθρώπινων αδυναμιών και κοινωνικών αναφορών -, αλλά περισσότερο στις “φανταιζί” ταινίες του, όπως το Κυνήγι του Κλέφτη (και στις δυο πρωταγωνιστεί ένας απίστευτα κομψός και γοητευτικός Κάρι Γκραντ). Κυρίαρχα στοιχεία, το κοσμοπολίτικο κλίμα και μια εσκεμμένη αναληθοφάνεια (ο κακός διαθέτει πολυτελές ορμητήριο χτισμένο πάνω στο Εθνικό Μνημείο του όρους Rushmore στη Νότια Ντακότα, εκεί όπου βρίσκονται λαξευμένες στο βράχο γιγάντιες προτομές τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων). Κι όμως, για μια ακόμα φορά, η επιβολή της αξεπέραστης κινηματογραφικής γλώσσας του Χίτσκοκ πάνω στην ιστορία του είναι απόλυτη.

Όλα είναι στη θέση τους: Οι αριστουργηματικοί τίτλοι αρχής από τον Σολ Μπας, το καθηλωτικό score από το Μπερναρ Χέρμαν, οι κοφτεροί διάλογοι από τον μεγάλο Έρνεστ Λίμαν (φίλο του Χίτσκοκ και σεναριογράφο του West Side Story, μεταξύ άλλων), οι αξέχαστοι κακοί, που τους υποδύονται οι Τζέιμς Μέισον και Μάρτιν Λαντάου (σ.σ. αποδήμησε τον περασμένο Ιούλιο, στα 89 του χρόνια), ο γοητευτικός πρωταγωνιστής που μπλέκεται άθελα του σε κάτι μεγαλύτερο απ ‘ αυτόν, η ξανθιά lemme-fatale (εδώ η Εύα Μαρί Σεντ, ήδη γνωστή από το Λιμάνι της Αγωνίας, για την οποία όμως ο Χίτσκοκ έδωσε αγώνα με τους παραγωγούς, που προτιμούσαν τη Σιντ Τσάρις). Επίσης, το περίφημο “Μαγκάφιν” – εδώ, το αγαλματάκι που ο Μέισον αγόρασε στη δημοπρασία και που περιέχει, κρυμμένα σε μικροφίλμ, σημαντικά κρατικά μυστικά -, το απίστευτο σασπένς, το σαρδόνιο χιούμορ, οι συνεχείς ανατροπές, το μεγάλο θέαμα και οι ευρηματικές, κλασσικές πια, σκηνές ανθολογίας, όπως εκείνη με το αεροπλάνο ψεκασμού, (ο Εμίρ Κουστουρίτσα την επανέλαβε αργότερα, σαν φόρο τιμής, στο Arizona Dream) και βέβαια εκείνη με το ιλιγγιώδες κυνηγητό πάνω στις μαρμάρινες προτομές των Προέδρων. Και εννοείται, ο Χίτσκοκ κάνει μια ακόμα αλησμόνητη cameo εμφάνιση (χάνει το λεωφορείο, στην πρώτη σκηνή).

ΥΓ: Το μνημείο στο όρος Rushmore τελείωσε το 1940, μετά από δεκατέσσερα χρόνια εργασιών. Οι τέσσερις Πρόεδροι είναι, από αριστερά προς τα δεξιά όπως τους βλέπουμε, οι Τζορτζ Ουάσινγκτον, Τόμας Τζέφερσον, Θόδωρος Ρούσβελτ, Αβραάμ Λίνκολν.