Φωτογραφίες και κείμενο της Χριστίνας Καραγιάννη

Kαλοκαίρι 1997, Αθήνα, θέατρο Λυκαβηττού. Συναυλία Massive Attack. Δεν ήταν η πρώτη φορά που είχα βρεθεί σε συναυλία, αλλά ήταν η πρώτη φορά που ένιωθα τι θα πει live. Επαφή με το κοινό. Φοιτήτρια τότε στη φωτογραφία, ήμουν αρκετά τυχερή και βρέθηκα στην πρώτη γραμμή –wavebraker–, όπως θα μάθαινα ότι λέγεται στην πορεία, της σκηνής, χαζεύοντας μια τη φωτογράφο φίλη που έβγαζε απανωτά κλικ και μια τους μουσικούς επί σκηνής…Εκείνο το βράδυ είπα μέσα μου: Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να φωτογραφίζω και να γνωρίζω από κοντά μουσικούς. Είκοσι δύο χρόνια μετά, συνειδητοποιώ πως ανάμεσα σε τόσα άλλα που έχω φωτογραφίσει, είναι και το μόνο που αγαπώ και υποστηρίζω με τόση αγάπη και πάθος! Η κάμερα μας παρέχει ένα είδος προστασίας σ’ εμάς τους φωτογράφους, σαν μια αόρατη ασπίδα την οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σαν ένα είδος διαβατηρίου και να εισβάλουμε σε πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα… Μεγάλη η λίστα των μουσικών που έχω φωτογραφίσει έκτοτε.

Η αίσθηση όταν φωτογραφίζεις πάνω και κάτω από το stage δεν περιγράφεται… Έχω χαμογελάσει, δακρύσει, τραγουδήσει, ουρλιάξει, βλέποντας τη δύναμη που έχει η μουσική, ανεξαρτήτως εθνικότητας, γλώσσας, να ενώνει όλους μας, να αποκτούν ξαφνικά χιλιάδες πρόσωπα, μια φωνή, ένα σώμα, ένα στόμα και να γίνονται ένα ταξίδι από τα λίγα… Σε ευχαριστώ, Ινώ.