Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, στη συμβολή της λεωφόρου Κηφισίας με τη Σπύρου Λούη, απέναντι από το Ολυμπιακό Στάδιο, λειτουργούσε ένα drive-in σινεμά. Μπαίνοντας στο ταμείο του κινηματογράφου, έπαιρνες ένα ηχείο με καλώδιο, με βύσμα RCA στην άκρη του. Κατόπιν διάλεγες σε ποια θέση θα πάρκαρες το αυτοκίνητό σου. Άνοιγες το παράθυρο του οδηγού και τοποθετούσες το βύσμα στην είσοδο που υπήρχε στο μεταλλικό κολονάκι που βρισκόταν δίπλα σε κάθε θέση πάρκινγκ. Όταν άρχιζε η προβολή, ο ήχος από το μονοφωνικό πλαστικό ηχείο πλημμύριζε την καμπίνα.

Μια ιδιαίτερη εμπειρία, που όσοι την έζησαν θυμούνται εκείνη την προ ίντερνετ εποχή με ανάμεικτα συναισθήματα. Όμως η ιστορία του Drive-in ξεκίνησε στην απέναντι πλευρά του Α τλαντικού. Στο New Jersey, τη δεκαετία του 1930, ο νεαρός τότε Ρίτσαρντ M. Χόλινγκσχεντ Τζ. αποφάσισε να φτιάξει το δικό του υπαίθριο σινεμά, προκειμένου να διευκολύνει τη μητέρα του, που δεν μπορούσε να βολευτεί στις στενές θέσεις των κινηματογραφικών αιθουσών. Στον κήπο του σπιτιού του τέντωσε ένα πανί μεταξύ δύο δέντρων, τοποθέτησε από πίσω ένα ραδιόφωνο και έστησε έναν προβολέα στην οροφή του αυτοκινήτου του.

Δουλεύοντας για καιρό την ιδέα του, κατάφερε τελικά και κατοχύρωσε την πατέντα του και σχεδόν έναν χρόνο αργότερα, στις 6 Ιουνίου του 1933, εγκαινίασε επισήμως τον πρώτο κινηματογράφο drive-in στη λεωφόρο Crescent, στο Camden του New Jersey, όπου οι θεατές μπορούσαν να απολαύσουν μέσα από το αυτοκίνητό τους τη βρετανική κωμωδία «Wives Beware», με μόλις 25 σεντς ανά αυτοκίνητο και ανά θεατή. Η δημοφιλία του drive-in έφτασε στο αποκορύφωμά της τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, όταν στις πολιτείες των ΗΠΑ ο αριθμός τους έφτασε τα 4.000, κυρίως σε περιοχές της υπαίθρου, και, όπως και κάθε άλλη μόδα που ξεκίνησε από την Αμερική, σύντομα πέρασε και στην Ευρώπη. Οι οικογένειες με τα παιδιά τους μπορούσαν να παρακολουθήσουν με άνεση από το αυτοκίνητό τους κλασικές ταινίες κάτω από τον ουρανό, ενώ για πολλά ζευγάρια ήταν το ιδανικό ρομαντικό date night.

Οι προβολές των ταινιών δεν ξεπερνούσαν συνήθως τις δύο ημερησίως, καθώς υπήρχε μεγάλος περιορισμός στον χρόνο, ενώ οι καιρικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι ευνοϊκές. Πολλοί κινηματογράφοι drive-in χάθηκαν ακόμα και μέσα σε μία νύχτα από τυφώνες και ακραίες καιρικές συνθήκες. Ωστόσο, το βασικό πλήγμα το υπέστησαν τη δεκαετία του 1960, όταν εισέβαλε σε κάθε αμερικανικό σπίτι η ιδιωτική τηλεόραση. Προκειμένου να ανακτήσουν τη χαμένη δημοφιλία τους, τα drive-in σε πολλές περιπτώσεις άρχισαν να προβάλλουν ταινίες χαμηλής ποιότητας, b-movies και ερωτικού περιεχομένου για ενήλικες, με αποτέλεσμα να χαρακτηριστούν από πολλούς ως «passion pits» (γούβες πάθους). Επιπλέον, σταδιακά το κόστος των ακινήτων έκανε πολλούς ιδιοκτήτες υπαίθριων σινεμά να εγκαταλείψουν τις επιχειρήσεις τους. Πλέον υπάρχουν λιγότερα από 500 drive-in συνολικά στις ΗΠΑ, ένα σύμβολο της αμερικανικής κουλτούρας που κέρδισε όλο τον κόσμο και το οποίο οι παλιότερες γενιές θα νοσταλγούν.