O Ralph Hattersley, Αμερικανός φωτογράφος, είχε πει ότι ο λόγος που φωτογραφίζουμε είναι για να κατανοήσουμε τι σημαίνει ζωή. Αυτή τη φράση σκέφτηκα όταν είδα τις εικόνες της Alex Kat. Μιας Ελληνίδας φωτογράφου που σπούδασε Καλές Τέχνες στο Λονδίνο και έχει δουλέψει πάνω σε διάφορα φωτογραφικά projects στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και σε άλλες πόλεις της Ευρώπης. Το 2013 επέστρεψε στην Αθήνα, τη δική της πόλη, την οποία έκτοτε αντιμετωπίζει σαν ένα ανεξερεύνητο και αστείρευτο φωτογραφικό φόντο. Αγαπάει τα πορτρέτα, όσο και το landscape. Το θέατρο, η μόδα, το σινεμά και το θέαμα γενικότερα είναι πεδία της δραστηριότητάς της ως φωτογράφου.

Σχετικά με τα πορτρέτα σχολιάζει: «Για μένα οι άνθρωποι είναι σαν τοπία. Άλλοτε προσομοιάζουν με λιμάνια που σε καλοδέχονται, άλλοτε με ασφαλή δωμάτια νοσηλείας, άλλοτε με πόλεις ή με μυστηριώδεις θάλασσες. Συχνά αντιμετωπίζω ένα χαμόγελο όπως έναν δρόμο, ένα βλέμμα όπως μια λέξη ή μια λέξη σαν μια εικόνα. Έτσι ανακαλύπτω τους ανθρώπους και μέσα από αυτούς δημιουργώ μια ανθρωπόμορφη γεωγραφία».

Όσο για την αδυναμία της στη θεατρική φωτογραφία, εξηγεί: «Όταν ήμουν παιδί, τα παιχνίδια μου ζωντάνευαν με τη φαντα- σία μου και πρωταγωνιστούσαν σε θεατρικές παραστάσεις στα όνειρά μου. Τώρα που είμαι ενήλικη, οι ηθοποιοί ζωντανεύουν τα όνειρα και τους εφιάλτες μου, κι εγώ τους απεικονίζω μέσα από την κάμερά μου».