Δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα, κατηφορίζω από τον Λυκαβηττό όπου κατοικώ, με προορισμό το «Holmes Place», το οποίο στεγάζεται στο παλαιό Μετοχικό Ταμείο Στρατού, νυν «City Link». Παλαιότερα εστεγάζοντο εκεί οι βασιλικοί στάβλοι.

Στην εσωτερική πισίνα υπάρχουν νεαροί και νεαρές γυμναστές/στριες, με ειδίκευση στην κολύμβηση.

Προχθές, είχα την ευκαιρία να συζητήσω με μία από αυτές, για τις διακοπές του Πάσχα.

Ο διάλογός μας ήταν αφοπλιστικός:

• Πού θα πας το Πάσχα;
• Στην Καρδίτσα
• Α, να δώσεις χαιρετισμούς στον φίλο μου τον Ορέστη, του «Café Montenapoleone»
• Οπωσδήποτε. Θα του πω χαιρετίσματα από τον κύριο Χρήστο.
• Τον κύριο Χρήστο;
• Ε, πώς αλλιώς να σας λέω;
• Λέμε ή κύριο Ζαμπούνη ή τον Χρήστο Ζαμπούνη. Το κύριος ή κυρία πηγαίνει κατά βάσιν με το επίθετο, εκτός αν τραγουδάμε το δημοτικό τραγούδι «Βαγγελιώ, κυρα-Βαγγελιώ»
• …
• Μην εκπλήσσεσαι, όμως, διότι υπάρχουν και χειρότερα
• Δηλαδή;
• Σου έχει τύχει ποτέ να σε καλέσουν και να σου πουν «έλα» σκέτο;
• Πολλές φορές τι έκανες;
• Ρωτάω ποιος είναι
• Σου έχει τύχει να συνεχίσουν και να πουν, ο Γιώργος είμαι;
• Ναι
• Ρώτησα ποιος Γιώργος
• Υπήρχαν περιπτώσεις που ο εν λόγω Γιώργος παρεξηγήθηκε που δεν ανεγνώρισες την φωνή του;
• Συνέβη και αυτό
• Ωραία. Σελίδα 234 του «Savoire Vivre». Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Όταν τηλεφωνούμε παρουσιαζόμεθα πλήρως. «Καλημέρα, είμαι ο Αγησίλαος Ευδιάθετος. Μπορώ να μιλήσω με την Ευλαμπία Ποθητού;». Όχι ο κύριος Αγησίλαος, ούτε η κυρία Ευλαμπία, και, κυρίως, όχι σκέτο «έλα»

του Χρήστου Ζαμπούνη