Τον Μάιο του 1994 αντικρίζω για πρώτη φορά τη Σάρον Στόουν με μαγιό στην πισίνα του «HÔtel du Cap». Έχει έλθει για την προβολή της ταινίας της «Γρήγορη και θανάσιμη», με συμπρωταγωνιστές τον Ράσελ Κρόου και τον Λεονάρντο ντι Κάπριο. Σε ηλικία 36 ετών διατηρεί το σμιλεμένο σώμα του μανεκέν που υπήρξε στα νεανικά της χρόνια, αλλά είναι ο μύθος της από τον ρόλο της Κάθριν Τράμελ που με καθηλώνει στη θέα της. Όπως αρκετοί αστέρες του Χόλιγουντ, έχει επιλέξει το ξενοδοχείο πέντε αστέρων στο άκρο της χερσονήσου Cap d’ Antibes, για να αποφύγει την πολυκοσμία της Κρουαζέτ. Το μέρος είναι άβατον, αφού απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη ενοίκους. Τύχη αγαθή φέρει μια φίλη παραγωγό να έχει κλείσει δωμάτιο από το προηγούμενο έτος, όπως συνηθίζουν να πράττουν όλοι οι προνοητικοί κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Είναι η ίδια που μου εγχειρίζει μια έκδοση τσέπης του βιβλίου «Τρυφερή είναι η νύκτα», του Σκοτ Φιτζέραλντ, δείχνοντάς μου τη σελίδα όπου ο μέγας Αμερικανός συγγραφέας περιγράφει το ξενοδοχείο. Δεν είναι ο μόνος διάκονος της γραφίδος, όπως μαθαίνω αργότερα, ο οποί- ος έχει καταλύσει στη «Villa Soleil», αυτό είναι το αρχικό της όνομα, που έχτισε, το 1870, ο δημιουργός της εφημερίδος «Le Figaro», Υπαλότ ντε Βιλμεσάν.

Ο Ιούλιος Βερν και ο Ανατόλ Φρανς έμειναν εκεί στα τέλη του 19ου αιώνος, όπως υπο- δεικνύει μια αναμνηστική πλάκα στον πευκώνα. Στις αρχές του 20ού αιώνος, Ρώσοι και Άγγλοι αριστοκράτες υιοθετούν γενικώς την Κυανή Ακτή και ειδικώς το «Eden Roc», όπως έχει μετονομασθεί λόγω της τοποθεσίας του. Από τα δωμάτια με θέα στη θάλασσα έχεις την εντύπωση ότι ο βράχος είναι σκάφος και πλέει.

Οι «Années Folles» που ακολουθούν τον Α ́Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η χρυσή εποχή της CÔte d’ Azur. Ταξιδιώτες δίχως ψευδαισθήσεις, μισθοφόροι δίχως παραγγελίες, ευγενείς που πνίγουν στο αλκοόλ τη χαμένη τους δόξα, εισοδηματίες που τα έχασαν όλα στο καζίνο, καλλιτέχνες που μέθυσαν από το φως του ουρανού, κεραυνοβολημένοι εραστές, όλοι ομνύουν στη νέα αυτή Εδέμ, γη της επαγγελίας. Όλοι πιστεύουν ότι η ομορφιά θα τους λυτρώσει από τους δαίμονες. Δεν διανοούνται ούτε λεπτό ότι η μελαγχολία κατατρώει την ψυχή όπως το οξύ. Όταν το αντιλαμβάνονται, είναι συνήθως αργά. Η ζωή πέρασε. Η γαλήνη που αναζητούν σε αυτό το νοσταλγικό καταφύγιο είναι πλέον μια χίμαιρα. Οι πρωταγωνιστές της Ριβιέρας είναι ίδιοι με τους εραστές της αυγής μιας έντονης ερωτικής νύκτας. Μόλις τελειώσει η εορτή, μετατρέπονται σε παραμορφωτικούς καθρέπτες της ματαιότητος της ηδονής.

Και ύστερα έρχεται ο κινηματογράφος. Η μυθοπλαστική του δύναμις δημιουργεί εικόνες που αναζωογονούν την ψυχή. Στη θέση των παλαιών ηρώων εμφανίζονται νέοι, όπως εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό η Σάρον Στόουν. Τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν παραδώσει τη σκυτάλη στις φαντασιώσεις μιας νέας εποχής.